Σύμφωνα με ανακοίνωση του δικηγόρουκ. Χρήστου Νικολουτσόπουλου: Με την απόφασή του Το Μονομελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς, διαπιστώνει, αφενός, την ανεπάρκεια των μέτρων που ελήφθησαν με το Προεδρικό Διάταγμα «Παυλόπουλου» και, αφετέρου , την καταλληλότητα του παλαιού Νόμου2112/1920 (που ως μόνο κριτήριο για τη θεώρηση των συμβάσεων ως αορίστου χρόνουθέτει την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών) ως του μόνου υπάρχοντος στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση του προβλήματος των συμβασιούχων.

Και απευθύνει στο ΔΕΚ τα εξής ερωτήματα:

* Ήταν υποχρεωτική η λήψη μέτρων σε συμμόρφωση προς την Οδηγία 1999/70/ΕΚ για τους συμβασιούχους ;

* Σε κάθε περίπτωση, ήταν δυνατόν τα λαμβανόμενα μέτρα να οδηγήσουνσε υποβάθμισητης προστασίαςπου ήδη παρεχόταν με την ισχύουσα νομοθεσία;

* Μπορούσε η Ελλάδα να λάβει μέτρα τα οποία ουσιαστικά για το μέλλον δεν παρέχεταικαμία προστασία στους συμβασιούχους;

* Μπορεί να υιοθετηθεί ερμηνεία του άρθρου 103 παρ. 8ν του Συντάγματος προς την κατεύθυνση της απόλυτης απαγόρευσης μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνουσε αορίστου(ακόμα και ότανείναι ψευδεπιγραφέςαφού καλύπτουνπάγιες ανάγκες), ενώ, όπως είχε δεχτείπριν ένα χρόνοήίδιαη πλήρης Ολομέλειατου Αρείου Πάγου, είναι δυνατή ερμηνείαπρος την κατεύθυνσηότι το Σύνταγμα δεν απαγορεύειτη μετατροπήσε αορίστου χρόνουτων ψευδεπιγραφώνσυμβάσεωνδήθεν «ορισμένου χρόνου» ή «έργου» που στην πραγματικότητακαλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες;