Στην υπόθεση Verkooijen (υπόθεση αριθ. C-35/98), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε ότι η διαφορετική μεταχείριση μερισμάτων ανάλογα με την προέλευσή τους αποτελεί περιορισμό στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, που προβλέπουν οι διατάξεις του άρθρου 56 της συνθήκης ΕΚ. Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο μέτοχος που είναι φυσικό πρόσωπο έχει τον έλεγχο της αλλοδαπής εταιρείας, η ίδια διαφορά μεταχείρισης συνιστά περιορισμό της ελευθερίας εγκατάστασης που προβλέπουν οι διατάξεις του άρθρου 43 της συνθήκης ΕΚ.
Στις 18 Οκτωβρίου 2006 η Επιτροπή διαβίβασε στην Ελλάδα αιτιολογημένη γνώμη(IP/06/1410). Στην απάντησή της η Ελλάδα αντέτεινε ότι τα φυσικά πρόσωπα που εισπράττουν μερίσματα από την αλλοδαπή έχουν το δικαίωμα πίστωσης φόρου κατά τα προβλεπόμενα (δηλαδή ο φόρος που καταβλήθηκε στο εξωτερικό μπορεί να εκπέσει από τον καταβλητέο φόρο εισοδήματος από πηγές εξωτερικού) για οποιοδήποτε φόρο που όντως παρακρατήθηκε στο εξωτερικό. Η Επιτροπή θεωρεί όμως ότι, λόγω της προοδευτικότητας της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων, η μέθοδος της πίστωσης είναι δυνατό να έχει ως αποτέλεσμα την καταβολή υψηλότερης φορολογίας.
Στην προκείμενη περίπτωση η Επιτροπή κίνησε τη διαδικασία σε συνέχεια της ανακοίνωσής της «Φορολογία μερισμάτων φυσικών προσώπων στην εσωτερική αγορά», της 19.12.2003 (COM(2003)810). Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της ανακοίνωσης αυτής είναι ότι τα μερίσματα που διανέμονται από εταιρείες άλλων κρατών μελών δεν πρέπει να υπόκεινται σε υψηλότερη φορολογία από,τι τα μερίσματα τα οποία διανέμονται από εταιρείες του οικείου κράτους μέλους (IP/04/25).