Πρέπει να ήμουν 6-7 χρονών όταν είδα για πρώτη φορά την ταινία του Disney Πήτερ Παν! Η ιστορία του μικρού αγοριού και των παιδιών που το έσκαγαν πετώντας από παράθυρό τους το βράδυ για να τον ακολουθήσουν στη Χώρα του Ποτέ είχε στοιχειώσει τα όνειρά μου για πολλές νύχτες. Και βέβαια, η Τίνκερμπελ ήταν η αγαπημένη μου! Ήθελα να έχω τα μαλλιά της, το φόρεμά της, τα λεπτεπίλεπτα φτερά της και -φυσικά- τη μαγική χρυσόσκονή της! Στο παιδικό μυαλό μου η Χώρα του Ποτέ θα μπορούσε να υπάρχει στ' αλήθεια. Γιατί το παιδικό μυαλό εύκολα μπορεί να πιστέψει πως αρκεί να θέλεις πολύ κάτι για να γίνει στ' αλήθεια. Και κανείς δεν μπορεί να πει σ' ένα παιδί ότι κάτι είναι "αδύνατον". Ότι, για παράδειγμα, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες μια μέρα να γίνει αστροναύτης ή η πιο διάσημη μπαλαρίνα στον κόσμο ή ο μεγαλύτερος ζωγράφος όλων των εποχών.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο mamamia.gr