Είναι μέσα στα όρια του ρόλου μας να προσπαθήσουμε να βάλουμε όρια στη συμπεριφορά τους και να τους μάθουμε τι είναι κοινωνικά αποδεκτό και τι όχι.
Ποιος είναι όμως ο «σωστός» τρόπος να το κάνουμε;
Όπως εξηγούν οι ειδικοί, για να συνετίσουμε ένα παιδί που μόλις έκανε κάτι που θεωρούμε απαράδεκτο, αρχικά εκφράζουμε την κατανόησή μας στα συναισθήματά του: «Ξέρω ότι είσαι πολύ θυμωμένο που σου πήραν το παιχνίδι σου».
Στη συνέχεια περιγράφουμε την πράξη που δεν εγκρίνουμε: «Αλλά όταν τραβάς τα μαλλιά στα άλλα παιδάκια δεν τους αρέσει καθόλου και πονάνε». Μετά, προσφέρουμε μια εναλλακτική, κάτι που θα άρμοζε περισσότερο στην περίσταση: «Θα μπορούσες απλώς να πεις στο παιδάκι που σου πήρε το παιχνίδι ότι το θέλεις κι ότι θα του το δώσεις μόλις σταματήσεις να παίζεις εσύ μαζί του».
Και τέλος, θέτουμε τα όρια της αποδεκτής συμπεριφοράς: «Δεν μπορείς να χτυπάς και να τραβάς τα μαλλιά των άλλων».