«Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής δεν είναι εκείνο που συνέχισαν οι δυτικοί με τις κολόνες και τις μετόπες των ανακτόρων τους, είναι η ελληνικότητα του να βλέπεις και να αισθάνεσαι πράγματα. [...] Θέλω να πω ότι μια αυλή σπιτιού, με τα πέτρινα σκαλάκια, τους ασβεστωμένους τοίχους, με τα γεράνια στον ντενεκέ ή ένας περίβολος μοναστηριού με το πηγάδι, τις καμάρες, τα κελιά είναι πολύ πιο κοντά στο πνεύμα που γέννησε τους Απόλλωνες ή τις Νίκες ή τις Θεομήτορες και τους Οσίους παρά οι ποιμενικές σκηνές και τα ροζ αγγελάκια που έκαναν οι μετρ της Αναγέννησης».