Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο.

Υπήρχαν όμως αρκετά ψήγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας στην οικογένεια. Κυρίως μουσικά. Παρόλα αυτά, εγώ μάλλον ήμουν ο ντροπαλός της οικογένειας. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η έκθεση μπροστά σε κόσμο δεν ήταν το αγαπημένο μου πράγμα. Θυμάμαι να τραγουδάνε 15-20 άτομα στο σπίτι και εγώ να μην συμμετέχω. Σίγουρα λόγω συστολής, αλλά και γιατί μου άρεσε να τους παρατηρώ: Τις εκφράσεις και την εκδήλωση των συναισθημάτων τους. Υποθέτω ότι κάπου εκεί ζωντάνεψε μέσα μου κάτι που, μάλλον σήμερα, θα ονόμαζα καλλιτεχνική ανησυχία.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Αλέξανδρου Βάρθη στο monopoli.gr