Είναι μεσημέρι Πέμπτης και η Μεσογείων σφύζει από κίνηση. Μέχρι που κατεβαίνεις τα σκαλάκια που σε οδηγούν σε ένα άλλο σύμπαν, ήσυχο, γεμάτο Τέχνη · χειροπιαστή, αυτή που συνθέτουν οι πίνακες ζωγραφικής που δεσπόζουν στους τοίχους, αλλά και εκείνη που «αφουγκράζεσαι» κοιτώντας το παλιό σκαλιστό πιάνο στη γωνία της εισόδου, ή τους αμέτρητους δίσκους ανθρώπων που έχουν γράψει ιστορία στη μουσική και πλέον κοσμούν κι αυτοί τον τοίχο. Αρκεί, λοιπόν, να κατέβεις αυτά τα σκαλάκια και να χαθείς για λίγη ώρα σε αυτό το σύμπαν, που αν μη τι άλλο είναι γεμάτο μουσική, και να κάνεις κουβέντα με έναν άνθρωπο που γνωρίζει καλά από αυτή την Τέχνη.

Ο Μίνως Μάτσας γεννήθηκε μέσα στη μουσική. Για εκείνον το να βλέπει τον Θεοδωράκη να περνάει την πόρτα της δισκογραφικής που είχε ο πατέρας του και πρωτύτερα ο παππούς του, να τρώει τις Κυριακές με τον Λοΐζο και να γελάει με τα αστεία του Χατζιδάκι είναι εικόνες που έχει κρατήσει από την παιδική του ηλικία. Εικόνες που έχει με ανθρώπους πραγματικούς «μύθους» για τους περισσότερους από εμάς που δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε την πιο ανθρώπινη πλευρά τους. Και κάπως έτσι μυήθηκε στη μουσική και ο ίδιος. Για εμάς φαντάζει κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, για εκείνον ήταν απλά κάτι που ήθελε πολύ. Δεν ήθελε να γίνει σχεδιαστής ρούχων, ούτε δικηγόρος και δεν φαντάζεται τον εαυτό του σε ρόλους όπως αυτός του σκηνοθέτη ή του ηθοποιού, παρότι ξέρει καλά τα κόλπα του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης γράφοντας μουσική για σπουδαίες παραστάσεις.

Περισσότερα στο monopoli.gr