Ο ίδιος, αφού εκτόξευσε νέες αιχμές κατά του ΤΑΙΠΕΔ, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να προβάλλει προσεχώς νέα προσκόμματα δια της νομοθετικής οδού και ιεράρχησε ως τελευταίο, αυτό που θα έπρεπε να είχε ήδη πράξει. Να υποβάλλει ως πράξη διδακτικού αυτοσεβασμού, την παραίτησή του.  Αμ δε… 

«Έκρινα ότι δεν έπρεπε να φύγω από τη μάχη» είπε, αν και αναγνώρισε την ίδια στιγμή αφοπλιστικά, ότι περιλαμβάνεται σε αυτούς, που «επέλεξαν με βάση τη σκληρή πραγματικότητα και τους κινδύνους που υπήρχαν, να δεχθούν ακόμη και την προσωπική αυτοακύρωση μιας διαδρομής 50 ετών για χάρη ενός πολύ πιο αναγκαίου στόχου αυτής της περιόδου να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος για μια μάχη που δεν πρέπει να ρίξουμε τις ασπίδες και πρέπει να συνεχίσουμε να τη δίνουμε»!..

Κρίμα, αλήθεια, για τον κ. Δρίτσα. Ήταν σοβαρός άνθρωπος…