Μικρές είναι οι αμφιβολίες για την τελική επικράτηση των ρωσικών στρατιών στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Φαίνεται ότι η ανατολική πλευρά της Ουκρανίας, εκείνη που βρέχεται από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου και της Αζοφικής Θάλασσας ελέγχεται από τις δυνάμεις της εισβολής, κάτι ανάλογο συμβαίνει στον τομέα του Ντονμπάς, με εξαίρεση πάντως το Χάρκοβο ως πόλη, ενώ είναι ζήτημα χρόνου να περικυκλωθεί το Κίεβο. Όλα αυτά όμως με κόστος σε ανθρώπινες και ζωές και αίμα αρκετά έως πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πρέπει να ήθελαν οι Ρώσοι. Και όλα δείχνουν θα συνεχίσει να χύνεται αίμα και να προκαλούνται καταστροφές μέχρις ότου ο Πούτιν αποφασίσει ότι πέτυχε τους επιχειρησιακούς στόχους του.
Ο Ζελένσκι
Σε πολιτικό επίπεδο όμως τα πράγματα δείχνουν πολύ διαφορετικά και περίπλοκα, ώστε να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ρωσική πλευρά έπεσε έξω στους υπολογισμούς της. Εκείνος που χάλασε τα ρωσικά σχέδια είναι ο Ζελένσκι. Ο Πούτιν προφανώς πίστευε ότι αυτός και η κυβέρνησή του θα το έβαζαν στα πόδια, οπότε αφενός θα δικαίωναν τον ισχυρισμό και την προπαγάνδα της Μόσχας ότι επρόκειτο περί ανδρεικέλων της Δύσης, αφετέρου θα κατέρρεε ο ουκρανικός στρατός. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε, αλλά και με τη βοήθεια σύμπασας της Δύσης (χωρίς να υποτιμάται η δική του απόφαση και στάση) , ο Ζελένσκι έχει αναγορευτεί σε σύμβολο αντίστασης, πατριωτισμού και ελευθερίας, γεγονός που σημαίνει μεγαλύτερη αιματοχυσία και περισσότερες καταστροφές, άρα και μεγαλύτερο πολιτικό κόστος για τη Ρωσία, προκειμένου να καταληφθούν οι μεγάλες πόλεις. Είναι μάλλον αδύνατον να σκεφθεί κανείς ότι οι στόχοι του Πούτιν μπορούν να επιτευχθούν δίχως να καταληφθούν οι πόλεις…
Η παραμονή του Ζελένσκι στην Ουκρανία και όλο το σκηνικό που τον περιβάλλει, περιλαμβανομένων των συνεχών ηρωϊκών δηλώσεών του, έχει συντελέσει τα μέγιστα (όπως και οι εικόνες των προσφύγων) για να δημιουργηθεί ένα «αντιπουτινικό» και αντιρωσικό κλίμα πρωτοφανών διαστάσεων στην κοινή γνώμη της Δύσης. Βοηθούν βέβαια και άλλοι παράγοντες όπως αυτή καθ΄ εαυτή η στρατιωτική εισβολή μέσα στην Ευρώπη, η κατά γενική ομολογία αντιπαθητική φάτσα του Πούτιν, οι απειλητικές δηλώσεις κατά Φινλανδίας και Σουηδίας που αντανακλούν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και η περίτεχνη προπαγάνδα που αναμενόμενα εκμεταλλεύεται την κατάσταση η οποία έχει προκύψει. Με λίγα λόγια, η ρωσική πλευρά έχει χάσει πανηγυρικά τον επικοινωνιακό πόλεμο στη Δύση και το χειρότερο γι’ αυτήν, η φανατισμένη και οργισμένη δυτική κοινή γνώμη πιέζει τις κυβερνήσεις για ολοένα και περισσότερο σκληρή στάση απέναντι στη Ρωσία. Ούτε αυτό μάλλον το περίμενε ο Πούτιν σε αυτό τον βαθμό…
Σιδηρούν Παραπέτασμα
Το τρίτο που πιθανότατα ξέφυγε από τις εκτιμήσεις του Πούτιν είναι η σκληρότητα της αντίδρασης σύσσωμης της Δύσης, υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον. Όπως έχει ξανατονισθεί από αυτή την στήλη, οι ΗΠΑ και μαζί τους το Ηνωμένο Βασίλειο (και γενικά οι αγγλοσαξονικές χώρες) είναι οι βασικοί κερδισμένοι από την ουκρανική κρίση. Η πολιτική τους πάντα και μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν να μην υπάρχει προσέγγιση Ρωσίας – Ευρώπης (κυρίως Γερμανίας που έδειχνε τέτοιες τάσεις) για να μη σχηματισθεί ένας πόλος που θα αμφισβητούσε την κυριαρχία τους στο πλαίσιο της Δύσης. Αυτό περιελάμβανε επίσης απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ρωσικές πηγές ενέργειας και εξάρτησή της από αμερικανικές και άλλες (Κατάρ) ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ. Με την απόφασή του ο Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, βοήθησε να επιτευχθεί ο στόχος στο μέγιστο βαθμό. Το νέο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που ορθώνεται μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι πολλαπλάσιο σε μέγεθος, ένταση και σκληρότητα σε σύγκριση με το προηγούμενο, όταν ακόμη υπήρχε Σοβιετική Ένωση. Πόσο μάλλον που εμφανής στόχος των μέτρων που έλαβε και συνεχίζει να λαμβάνει η Δύση είναι να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής του καθεστώτος Πούτιν από μέσα, δηλαδή με κάποιο πραξικόπημα στη Ρωσία.
Ούτε και στο πεδίο τα πράγματα είναι εύκολα για τους Ρώσους, ακόμη και αν ολοκληρωθούν με επιτυχία οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και θέτουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την τεράστια Ουκρανία. Πρώτον, που θα βρουν «ηγέτη» να υπογράψει συμφωνία, να σχηματίσει κυβέρνηση στο Κίεβο και να ελέγξει την κατάσταση, με δεδομένο το αίμα, τις καταστροφές και το μίσος που έχει συσσωρευθεί σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού; Δεύτερον, ποιες δυτικές κυβερνήσεις θα αναγνωρίσουν την κυβέρνηση της «νέας Ουκρανίας» που θα προκύψει; Τρίτον, είναι δυνατόν να νομίζει κανείς, του Πούτιν περιλαμβανομένου, ότι η Ουκρανία μπορεί να επανέλθει στην «ομαλότητα» ως χώρα υπό κατοχή, με ρωσικά στρατεύματα σε μόνιμη παρουσία και εγρήγορση; Το οικονομικό κόστος θα είναι τεράστιο, πέραν εκείνου για την αποκατάσταση των ζημιών από την εισβολή και τις μάχες και σίγουρα θα αναπτυχθεί ένα «αντάρτικο» που θα τροφοδοτείται ανεπίσημα από τη Δύση. Ως τώρα τουλάχιστον, οι Ουκρανοί, ή ένα πολύ μεγάλο μέρος τους, απέδειξαν ότι έφτιαξαν κράτος με εθνική συνείδηση, αντίθετα με όσα ήθελε να πιστεύει ο Πούτιν.
Τούτων λεχθέντων, η διαφαινόμενη επιθυμία του Πούτιν είναι να «σπάσει» την Ουκρανία σε ομόσπονδες περιοχές, να ελέγχουν πλήρως οι Ρώσοι τα παράλια και το Ντονμπάς, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού αποτελείται Ρωσόφωνους/Ρώσους και να υπάρχει μία αδύναμη κυβέρνηση στο Κίεβο. Είναι όμως βιώσιμη «λύση» και αυτή, με δεδομένη μάλιστα την φοβερή εχθρότητα που έχει δημιουργηθεί με την πλειοψηφία των Ουκρανών και με την Δύση; Αδιέξοδο διαρκείας!
