Πολλοί, μπορεί και οι περισσότεροι που τοποθετούνται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, θεωρούν ακόμη και τώρα ότι ο ρόλος των Άγγλων στα ελληνικά πράγματα, ήταν αρνητικός, ενώ οι δεξιοί και κυρίως οι βασιλικοί, αν υπάρχουν ακόμη, έχουν την αντίθετη άποψη. Το σίγουρο είναι ωστόσο, ότι το νεοελληνικό κράτος υπάρχει και έφτασε στις σημερινές εδαφικές διαστάσεις του, είτε επειδή η ίδρυσή του εξυπηρετούσε τα συμφέροντα –και τις αρχές της ελίτ της – βρετανικής αυτοκρατορίας, είτε επειδή τάχθηκε στο πλευρό της σε διάφορες κρίσιμες φάσεις της παγκόσμιας ιστορίας, είτε με την ανοχή της.
Πέρα όμως από τα παραπάνω, όσα συμβαίνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο προκαλούν το ενδιαφέρον παγκοσμίως γιατί έστω και ξεδοντιασμένος ο βρετανικός λέοντας, εξακολουθεί να έχει διεθνή παρουσία. Στο πλαίσιο αυτό επισημαίνω, εντελώς στα πρόχειρα, ότι ελέγχει τις δύο πλευρές της Μεσογείου με το Γιβραλτάρ και τις βάσεις (που είναι βρετανικό έδαφος) στην Κύπρο, είναι μέλος του ΝΑΤΟ και των G – 7, ανακατεύεται με διάφορους τρόπους σε διεθνείς εμπλοκές, ακολουθώντας μεν την Ουάσινγκτον (Μέση Ανατολή, Ειρηνικό – Κίνα , Ρωσία – Ουκρανία), αλλά και συχνά δίνοντας τον τόνο στον αγγλοσαξονικό κόσμο (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία), είναι πυρηνική δύναμη, το Λονδίνο παραμένει σημαντικό χρηματοπιστωτικό κέντρο και άλλα πολλά. Π.χ. η Βρετανία παίζει πρωταρχικό ρόλο από τα τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα στην αντιπαλότητα Δύσης – Ρωσίας και ακόμη και τώρα διακρίνεται για το αντιρωσισμό της. Μπορεί να πει κανείς ότι η κορύφωση της αντιπαλότητας με τη Ρωσία έφερε στην πρωθυπουργία ένα «σκουπίδι» σαν την Τρας…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται σε πορεία παρακμής και μάλιστα επιταχυνόμενης. Μερικοί θεωρούν αφετηρία της το Brexit, ή την ταυτίζουν με αυτό. Η άποψη του υπογράφοντος είναι ότι οφείλεται στη φθορά και στη διαφθορά, στη σαπίλα αν θέλετε της κοινωνικοπολιτικής ελίτ. Αυτή που έβγαινε από τα καλά σχολεία και πανεπιστήμια και για αιώνες πλαισίωνε τη δημόσια διοίκηση, τις ένοπλες δυνάμεις και την πολιτική ηγεσία της χώρας, βάζοντας μάλιστα τα στήθια της μπροστά, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, ιδιαίτερα σε πολέμους. Αυτή η ελίτ λοιπόν έχει πολλαπλά διαφθαρεί, η ποιότητα αυτών που βγαίνουν από τα ίδια καλά σχολεία έχει πέσει σημαντικά για πολλούς λόγους και αυτή η πραγματικότητα αντανακλάται κυρίως στο Συντηρητικό κόμμα. Σκεφθείτε μόνο Κάμερον, Μέϊ, Τζόνσον και τώρα… Τρας, η επιτομή της πλήρους άγνοιας επί του παντός, αλλά με ύφος αγριωπό και σιδερένιο… Το Brexit εξάλλου ήταν επιλογή μίας ελίτ που φοβόταν ότι έχανε την ηγετική θέση της σε μία κοινωνία που ήθελαν να παραμείνει ταξική, όπως παραδοσιακά είναι.
Στα σχόλια που ακούγονται με αφορμή την πτώση της Τρας, υπεισέρχεται και ένας θαυμασμός για τους θεσμούς που λειτουργούν στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την κατάντια της πολιτικής τάξης. Εντάξει, αλλά εδώ έχουμε ένα κόμμα, το Συντηρητικό και μία ηγεσία που είναι ανεπρόκοπη και βρίσκεται σε προφανή αποσύνθεση. Πόσο καιρό μπορούν να αντέξουν οι θεσμοί μία τέτοια κατάσταση άραγε; Ο αγγλικός λαός είναι πολεμικός λαός (ενδεχομένως περισσότερο από τους Γερμανούς), έχει μεγάλες αντοχές, δεν αμφισβητεί τους ταγούς του, αλλά σε όλα υπάρχουν και όρια. Ισως όμως και όχι, αν όντως ο Τζόνσον διαδεχθεί την Τρας. Εξάλλου, ζούμε σε εποχή που ο λαϊκισμός θριαμβεύει και οι λαοί κάνουν κακές επιλογές. Το έχουμε δει και στα μέρη μας…
