Ο υπογράφων έχει διαπιστώσει αυτές τις αντιδράσεις μιλώντας με αρκετούς ανθρώπους που, ναι μεν είναι ψηφοφόροι της Ν.Δ., όμως δεν παύουν να σκέπτονται και να καταλαβαίνουν ότι αφενός η υπόθεση Πάτση μπάζει νερά από παντού, αφετέρου οι δικαιολογίες από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης είναι αστείες. Τελεία και παύλα. Άλλωστε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ενόχλησε μεγάλο αριθμό πολιτών πολύ περισσότερο από την υπόθεση της παρακολούθησης του τηλεφώνου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ…
Τούτων λεχθέντων, αξίζει ίσως να επισημανθούν παράλληλα κάποιες πραγματικότητες, αλλά και αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία. Πρώτον, είναι στρεβλή και επικίνδυνη η φιλολογία που προβάλλει ουσιαστικά την άποψη ότι όσοι δανείζονται δεν έχουν υποχρέωση να αποπληρώνουν τα δάνειά τους και ακόμη περισσότερο, ότι δεν πρέπει να υφίστανται κυρώσεις για την αδυναμία/απροθυμία τους όταν δεν πληρώνουν. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που αρνούνται να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους και αδιαφορούν ακόμη και να υπαχθούν στις επανειλημμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις όλων των κυβερνήσεων, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα τους χαριστούν. Τέτοια συμπεριφορά υπονομεύει βέβαια τα συναλλαγματικά ήθη, άρα και την οικονομία της χώρας. Κυρίως ωστόσο δημιουργεί την πάνδημη εντύπωση ότι όσοι προσπαθούν να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, είναι αφελείς, ηλίθιοι και για να τα πούμε ωμά, μ….ς. Με τις ευλογίες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και των μήντια, δυστυχώς.
Δεύτερον, η υπόθεση Πάτση επιβεβαιώνει δύο ελληνικές πραγματικότητες. Ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του «δήθεν» και του «τάχα», που αποτελούν σημαντικά υπόβαθρα πάνω στα οποία στηρίζονται οι αρχές της λεηλασίας, της επαιτείας, της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, όλα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια του ισχυρισμού αποδεικνύεται καθημερινά και συνεχώς. Δήθεν υπάρχουν τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών, των δημοσιογράφων και άλλων κατηγοριών πιθανώς, τάχα ψηφίζονται νόμοι και μένουν πανηγυρικά ανεφάρμοστοι, για τα μάτια του κόσμου τίθενται κανόνες στη λειτουργία τομέων (π.χ. των μήντια, των ταξί, των ενοικιαζομένων κλπ.), παραπλανητικοί είναι οι αριθμοί που παραθέτουν συχνά υπουργοί και αξιωματούχοι για να δείξουν ότι κάνουν τη δουλειά τους, ενώ στην ουσία δεν γίνεται τίποτα. Κλασσικό παράδειγμα όσα συμβαίνουν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια από το πρωί ως το βράδυ…
Τρίτον, η δομή της ελληνικής οικονομίας βοηθάει στην εκδήλωση φαινομένων τύπου Πάτση. Με υπερηφάνεια υποστηρίζεται ότι οι λεγόμενοι «μικρομεσαίοι» αποτελούν την σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας, επομένως και της κοινωνίας, και όντως έτσι είναι. Μόνο που αυτό δεν είναι τόσο υγιεινό, σίγουρα για την πλευρά των ελέγχων, της τάξης, της μείωσης της φοροδιαφυγής και γενικά της σχετικά εύρυθμης λειτουργίας της ελεύθερης οικονομίας, όσο και για την πλευρά της απόδοσης και των θετικών αποτελεσμάτων της οικονομίας. Το σχετικό ρεπορτάζ της Ελευθερίας Κόντη που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της περασμένης Παρασκευής -28/10/2022- είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό. Το 5% του 1.012.019 των ελληνικών επιχειρήσεων απασχολούν 5-9 εργαζόμενους, το 32% απασχολούν 1-4 εργαζόμενους και το 59% δεν απασχολούν κανένα εργαζόμενο, παρά μόνο τον… επιχειρηματία. Άρα το 95% των ελληνικών επιχειρήσεων απασχολούν 0-9 εργαζόμενους. Οι ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν το 0,5%, αλλά ο τζίρος τους καλύπτει το 19,4% του συνόλου και απασχολούν το 8% των απασχολουμένων. Αυτά ενδεικτικά, καθώς υπάρχουν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν πόσο αντιαναπτυξιακός, μεταξύ άλλων, είναι ο τόσο μεγάλος αριθμός μικρομεσαίων στην Ελλάδα. (Τα στοιχεία είναι της ΕΛΣΤΑΤ και αφορούν το 2020).
Καταλαβαίνετε τώρα πως καλλιεργούνται φαινόμενα σαν του Πάτση; Γι’ αυτό θα υπάρχει και συνέχεια.
