Για το εσωτερικό των ΗΠΑ, ουσιαστικά φέτος κρίνονται:
α) ο έλεγχος του Κογκρέσου (δηλαδή της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας), καθώς υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να πλειοψηφήσουν στο ένα ή και στα δύο σώματα οι Ρεπουμπλικάνοι με αποτέλεσμα να παραλύσει μερικά ή ολικά η δυνατότητα της κυβέρνησης Μπάϊντεν να διοικεί αποτελεσματικά. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγξουν το Κογκρέσο, ο Μπάϊντεν θα αναγκαστεί να κυβερνά με διατάγματα, όπως ο Ομπάμα στη δεύτερη θητεία του, με τη διαφορά ότι τότε ο «τραμπισμός» δεν κυριαρχούσε απόλυτα στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όπως σήμερα,
β) η αναβίωση της εποχής Τραμπ, όχι μόνον γιατί ένας μεγάλος αριθμός των Ρεπουμπλικανών υποψηφίων είναι πιστοί ακόλουθοί του και σε πολλές περιπτώσεις πλειοδοτούν, αλλά και γιατί ανάλογα με το αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος πρώην πρόεδρος θα αποφασίσει αν θα είναι ο υποψήφιος του κόμματος στις επόμενες εκλογές,
γ) η κατρακύλα των ΗΠΑ σε μία βαθειά διχασμένη πολιτικά, πολιτισμικά, ακόμη και γεωγραφικά χώρα, αφού στην πραγματικότητα δεν διακυβεύεται πλέον η εναλλαγή στελεχών δύο συστημικών κομμάτων σε θέσεις εξουσίας, αφού στην πραγματικότητα πρόκειται για σύγκρουση εκφραστών κοινωνικών ρευμάτων με εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις και ακόμη περισσότερο για αγώνα επικράτησης των δημοκρατικών και σύγχρονων απόψεων, ή της επιστροφής σε εποχές σπηλαίων.
Τούτων λεχθέντων, επισημαίνεται ότι αφενός ο «τραμπισμός» είναι φαινόμενο με ρίζες στις ΗΠΑ και καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια και με ποικιλία μορφών εκεί (π.χ. η κατοχή όπλων, οι θεωρίες της Βίβλου, οι συνεχείς επικλήσεις του Θεού και ένα σωρό άλλα), αφετέρου βρίσκει μιμητές σε όλο τον κόσμο. Ο Μπολσονάρου στην Βραζιλία είναι μία τέτοια περίπτωση, αλλά και στην Ελλάδα παρατηρούνται τέτοιες τάσεις. Όταν ο Τσίπρας μιλάει από τώρα για αμφισβήτηση των εκλογικών αποτελεσμάτων (αν δεν τον βολεύουν φυσικά), θυμίζει Τραμπ και Ρεπουμπλικανούς, ή όχι; Από την άλλη πλευρά, και η επιλογή του Μπάϊντεν στην προεδρία από τους Δημοκρατικούς, είναι ένδειξη παρακμής του συστήματος. Εύθραυστος και με πολλές εκδηλώσεις νοητικής αδυναμίας αποδείχθηκε ότι δεν είναι ο άνθρωπος που μπορούσε να καταφέρει αποφασιστικά πλήγματα στον «τραμπισμό» στη χώρα του. Εξαιτίας της χαμηλής απήχησής του στον πληθυσμό οι Δημοκρατικοί αναγκάστηκαν να «επιστρατεύσουν» τους πρώην προέδρους Ομπάμα και Κλίντον στην προεκλογική εκστρατεία τους…
Το χειρότερο με τον Μπάϊντεν και την κυβέρνηση των Δημοκρατικών είναι ότι επί δικής τους θητείας, η Ουάσινγκτον πρωτοστατεί, κακά τα ψέματα, σε έναν πόλεμο στην Ουκρανία και ταυτόχρονα οι ΗΠΑ πλήττονται από πληθωρισμό άνευ προηγουμένου. Ως τώρα ο πληθωρισμός, που τον νιώθει στο πετσί του πολύ μεγάλο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού, αποδιδόταν στις άθλιες πρακτικές του «δαίμονα» Πούτιν. Σε αυτές προστέθηκαν οι πρωτόγνωρες αρνήσεις της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων να «υπακούσουν» στις εκκλήσεις / προσταγές των ΗΠΑ για αύξηση της παραγωγής πετρελαίου. Τώρα όμως προκύπτει μία ακόμη αλήθεια, όχι μόνον αμερικανικού βεληνεκούς, αλλά παγκοσμίου: το μέγεθος της κερδοσκοπίας των διεθνών κολοσσών της ενέργειας που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν και συνεχίζεται. Τις προάλλες ο ίδιος ο Μπάϊντεν αναγκάστηκε, προφανώς λόγω των επικείμενων ενδιάμεσων εκλογών και τη ζημιάς που του προκαλεί η ακρίβεια στο εκλογικό σώμα, να καταγγείλει την αισχροκέρδεια των αμερικανικών κολοσσών ενέργειας και να τους απειλήσει με αυξημένη φορολόγηση των απύθμενων κερδών τους, αν δεν αλλάξουν τακτική. Μεταξύ μας, σιγά μη το κάνει…
Το άλλο που μπορεί να συμβεί αν επικρατήσουν οι Ρεπουμπλικανοί τώρα –αφήστε αν επανέλθει ο Τραμπ… - είναι να αντιμετωπίσει η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση δυσκολίες στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της, ειδικά στον πόλεμο της Ουκρανίας. Υπήρξαν ήδη κάποιες ενδείξεις από τον χώρο των Ρεπουμπλικανών, αλλά και των αριστερόφρονων Δημοκρατικών, που προφανώς θέλουν να μπει φρένο στη συνεχή χορήγηση τεράστιας εξοπλιστικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Δημοσιεύματα μάλιστα φέρουν και τον Μπάϊντεν να δείχνει «κουρασμένος» με τον πόλεμο, καθώς δεν βλέπει στρατιωτικό τέλος. Αυτό όμως είναι κάτι που μέλλει να φανεί πιο καθαρά, γιατί το μπλέξιμο είναι φοβερό και το μέλλον άδηλο. Περιλαμβανομένου του μέλλοντος της πολύπαθης Ευρώπης, η οποία έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…
Τέλος, για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ έχουν τη σημασία τους και στα δικά μας.
Υπάρχει αγωνία μήπως και αλλάξουν οι ισορροπίες που επικρατούσαν στο Κογκρέσο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και μαζί με αυτές αλλάξει και η στάση της κυβέρνησης Μπάϊντεν στην περιοχή μας. Αυτό φυσικά εύχεται η Άγκυρα που είναι φανερό ότι θερμοπαρακαλεί τον Αλλάχ να επικρατήσουν οι Ρεπουμπλικανοί, να ηττηθεί ο Μενέντεζ, να αλλάξουν τα μέλη της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και βεβαίως να αποκατασταθεί αυτό που οι Τούρκοι αξιωματούχοι ονομάζουν «ισορροπία» εννοώντας την ασυδοσία που απολάμβανε ο Ερντογάν επί προεδρίας Τραμπ, λόγω της ιδιαίτερης (και οικονομικής;) σχέσης τους. Αγωνιούμε και εμείς φυσικά μήπως έλθει το πάνω-κάτω και έχουμε δίκιο, γιατί ο κίνδυνος να χάσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο οι Δημοκρατικοί είναι πραγματικά μεγάλος, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
