Συνήθως δεν προκύπτει τίποτα σπουδαίο ή ανατρεπτικό από τις συνεντεύξεις των αρχηγών στα διάφορα κανάλια. Η σημασία τους όμως ανεβαίνει σε συγκυρίες ρευστότητας, όπως η σημερινή μετά την τραγωδία των Τεμπών. Παρατηρήσαμε λοιπόν την θεατρική παράσταση του Τσίπρα στη προσπάθειά του να προσεγγίσει ως… μετριοπαθής τον κεντρώο χώρο, κυρίως τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και γενικά να καθησυχάσει τους πολίτες, πέραν του Σύριζα προς την πλευρά της λογικής, ότι δεν θα γίνει κανένα μεγάλο κακό αν ξαναέλθει στην εξουσία. Μόνο που πολύ γρήγορα ο ίδιος ακύρωσε τον ρόλο που έπαιξε στήνοντας ένα σκηνικό που εξασφάλισε την επιστροφή του Πολάκη στα ψηφοδέλτια, αφού προηγουμένως δήλωσε υποταγή στον αρχηγό. Είναι λοιπόν φανερό ότι Τσίπρας, Σύριζα και μεγάλο μέρος της βάσης του κόμματος δεν αντέχουν να πορεύονται με Πολάκη εκτός. Άρα τέρμα και η προσπάθεια προσέγγισης των κεντρώων.
Μετά απολαύσαμε έναν Μητσοτάκη με τραυματισμένη αυτοπεποίθηση και κομμένα τα φτερά να υιοθετεί προφίλ ταπεινότητας. Να αναλαμβάνει τις ευθύνες (που του αναλογούν βέβαια, όχι όλες…) για το κακό που συνέβη. Να προαναγγέλλει και να υπόσχεται δηλαδή ότι την επόμενη φορά (εφόσον υπάρξει) θα τα βάλει με το «βαθύ» κράτος και το κακό δημόσιο κρατώντας ρομφαία αρχάγγελου και τίποτα δεν θα τον σταματήσει. Ίσως όμως το πιο σημαντικό της συνέντευξης είναι ότι έδωσε την εντύπωση πως τώρα πια η κυβέρνηση συνεργασίας δεν βρίσκεται εκτός συζήτησης. Από την άλλη πλευρά, στη συνέχεια οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης και της Ν.Δ. βγήκαν από εδώ και από εκεί για να απαλύνουν τις εντυπώσεις του πλήγματος που έχει υποστεί η κυβέρνηση όπως αποτυπώθηκε στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, να δώσουν ερμηνείες γεμάτες ελπίδες ότι οι αρνητικές συνέπειες της τραγωδίας θα αποδειχθούν παροδικές και να διαβεβαιώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι η αυτοδυναμία παραμένει στόχος. Θα δούμε, αλλά αναμφίβολα έχει δυσκολέψει πολύ το πράγμα.
Τρίτος εμφανίστηκε ο Ανδρουλάκης στο χορό των συνεντεύξεων. Που είτε ηθελημένα ή αθέλητα, τίναξε ουσιαστικά στον αέρα τις προοπτικές σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις πρώτες εκλογές, ώστε να αποφευχθούν οι δεύτερες. Εφόσον φυσικά πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που είπε. Γιατί αν καταλάβαμε καλά είπε ότι ναι μεν θέλει κυβέρνηση συνεργασίας, ως πολιτικό προϊόν της κάλπης των πρώτων εκλογών, αλλά με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι το ΠΑΣΟΚ θα πάρει ποσοστό πάνω από 10%, δεύτερον, ότι θα μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας δίχως πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, που λογικά ένας από τους δύο θα είναι ο εταίρος και μάλιστα μεγαλύτερος. Με λίγα λόγια, θα απαιτήσει πρωθυπουργός να είναι μεν πολιτικό πρόσωπο, αλλά ούτε κάποιος από το ντουέτο Μητσοτάκη – Τσίπρα, ούτε ο ίδιος. Δεν διευκρίνισε αν και ποιον έχει κατά νου, αλλά από τα πρόσωπα που έρχονται στο δικό μου μυαλό, θα πρέπει να εννοεί κάποιον από τους Βενιζέλο, Καραμανλή, Διαμαντοπούλου, Σαμαρά, μπορεί και Βαρουφάκη…
Άβυσσος ο χώρος της πολιτικής, αλλά οι όροι που θέτει ο Ανδρουλάκης για να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας απαιτούν θαύμα για να υλοποιηθούν. Γι΄ αυτό και οι ΠΑΣΟΚοι που βγήκαν στα ραδιόφωνα και στα κανάλια για να τους ερμηνεύσουν δυσκολεύονταν. Καλά, να θέτει σαν προϋπόθεση το 10%, προκειμένου να παροτρύνει ψηφοφόρους που θέλγονται από την ιδέα της συνεργασίας στην Ελλάδα να τον ψηφίσουν για να το ξεπεράσεις. Το άλλο όμως; Πως μπορεί να γίνει δεκτό από ένα κόμμα που θα έλθει πρώτο με αρχηγό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, με ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από του ΠΑΣΟΚ, να καταργήσει πρακτικά τον αρχηγό του; Αποκλείεται, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι οι ψηφοφόροι ψηφίζουν και αρχηγό, όχι ακέφαλο κόμμα.
Προς το παρόν λοιπόν και σύμφωνα με όσα είπε ο παμμέγιστος Ανδρουλάκης, αλλά και με τους υπόλοιπους καθόλου ενθουσιώδεις, μπαίνει ταφόπλακα στην ιδέα της κυβέρνησης συνεργασίας. Ας μη βιαζόμαστε όμως, πάρα πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα των εκλογών και από τις ισορροπίες στο κονκλάβιο των οικονομικών μεγαλοπαραγόντων και πολιτικών (οικογενειών) της Κρήτης. Ήδη παρατηρούνται αλλαγές διαθέσεων…
