Μετά λοιπόν την Εύα Καϊλή του ΠΑΣΟΚ, την Μαρία Σπυράκη της Ν.Δ., ήλθε ο Αλέξης Γεωργούλης του Σύριζα για να δείξει με τη συμπεριφορά του ότι εκπροσωπεί επάξια τη χώρα εκεί που τον έστειλε η ηγεσία του κόμματός του και οι ψηφοφόροι. Όπως ακριβώς έγινε και με τις δύο κυρίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Ο καθένας από τους τρεις διακρίθηκε για διαφορετικούς λόγους δοξάζοντας ταυτόχρονα την Ελλάδα. Είναι γνωστό επίσης ότι κανείς τους δεν έχει καταδικαστεί, ούτε καν σε πρώτο βαθμό, οπότε το τεκμήριο της αθωότητας παραμένει ζωντανό. Από την άλλη πλευρά όμως, είναι φανερό ότι οι συγκεκριμένοι –χωρίς να αποκλείεται να υπάρχουν και άλλοι – έχουν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για να τιμήσουν τα ελληνικά χρώματα στην ξενιτειά. Μπράβο τους, συγχαρητήρια στις κομματικές ηγεσίες που τους επέλεξαν και εύγε και στον ανώνυμο Έλληνα ψηφοφόρο που τους ψήφισε με την πασίγνωστη και θρυλική πια ευθυκρισία του. Με λίγα λόγια, συγχαρητήρια στη φυλή και πάντα τέτοια!
Αλλά επειδή κάποιοι μπορεί να προβάλουν ότι ο Έλληνας μεγαλουργεί όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδας, όπου το θεσμικό περιβάλλον του προσφέρει τις ευκαιρίες, επισημαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να δώσουν παράδειγμα προς μίμηση και στο Εσωτερικό, παρά τις αντιξοότητες. Πρόσφατη περίπτωση η συνάντηση των μεγαλοπαραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου με την ΕΠΟ. Αποφεύγω τις λεπτομέρειες, αλλά το τι ακούστηκε από τα στόματά τους και το τι έγινε σε αυτή τη συνάντηση είναι βέβαιο ότι θα κοσμεί σίγουρα και για δεκαετίες τις σελίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, πιθανότατα και του παγκόσμιου. Αφήστε δε ότι με αφορμή αυτή τη συνάντηση επακολούθησαν συνταρακτικά γεγονότα με ξένους διαιτητές μέσα και έξω από αεροπλάνα. Γεγονότα άξια να εμπνεύσουν σενάριο ταινίας που θα σκορπίσει άφθονο γέλιο σε όλη την οικουμένη. Αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι Έλληνες ηθοποιοί. Γιατί τέτοιους ρόλους μόνον Έλληνες, με αληθινά πηγαίο ταλέντο, μπορούν να τους παίξουν.
Για όποιον δεν έχει καταλάβει, μιλάμε για ταγούς της οικονομικής ζωής του τόπου, για ιδιοκτήτες μήντια που επηρεάζουν, για παράγοντες που αναμφίβολα παίζουν ρόλο στα πολιτικά, για ανθρώπους με ιδιωτικούς στρατούς που ελέγχουν ολόκληρες πόλεις. Οι οποίοι δρουν ανεξέλεγκτοι, δεν διστάζουν να ξευτελίζονται και να ξευτελίζουν τη δημόσια ζωή, να δημιουργούν συνθήκες που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε τραγικές εξελίξεις, ακόμη και σε θανάτους. Και τους οποίους ούτε τα κόμματα, η πολιτεία/ κυβέρνηση, η πολιτική τάξη γενικότερα, τολμούν να αγγίξουν, ούτε βέβαια οι δημοσιογράφοι και τα μήντια, μεγάλο μέρος των οποίων τους ανήκουν. Αυτών οι καβγάδες υποτίθεται ότι γίνονται για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το πιο ανυπόληπτο/διεφθαρμένο και χαμηλής ποιότητας στην Ευρώπη οπωσδήποτε, πιθανώς και στον κόσμο, που οι ίδιοι ελέγχουν. Η πλάκα μάλιστα είναι ότι γι’ αυτό το ποδόσφαιρο απαιτούν ελίτ ξένους διαιτητές, υποτίθεται για να «σφυρίζουν» ακριβοδίκαια, που σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι δέχονται πως οι Έλληνες συνάδελφοί τους «πιάνονται» εύκολα πάλι από τους ίδιους. Φυσικά πίσω από το ποδόσφαιρο κρύβονται συμφέροντα και διαμάχες που αφορούν τον έλεγχο της χώρας…
Κατά τα άλλα, «αληθώς ο Κύριος», για να μπορούμε να αναφωνούμε «Ελλάς, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει» (τρις)!
