Άλλωστε, η Τουρκία δεν έχει κάποιο αξιοσημείωτο ιστορικό νοθείας σε εκλογές. Με αυτή λοιπόν την έννοια ο Ερντογάν πήδηξε πάνω από τη φθορά του 20ετούς καθεστώτος του, πάνω από την ηλικία του, πάνω από τα τεράστια προβλήματα της τουρκικής οικονομίας και τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό που φτωχοποιεί τις μάζες, πάνω από τους πρόσφατους καταστροφικούς σεισμούς και τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τις εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους που προκάλεσαν και πάνω ακόμη και από τα προφανή προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, για να προσγειωθεί στην πρώτη θέση της εκλογικής αναμέτρησης. Είναι σαφές ότι πρόκειται για νέο Ατατούρκ, αντίστοιχου του Κεμάλ, δηλαδή «πατερούλη» των Τούρκων.
Όπως είναι γνωστό, ο Ερντογάν δεν έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα τη δουλειά. Αυτή τη φορά θα υπάρξει και δεύτερος γύρος , αλλά με δεδομένα α) ότι ο ίδιος πήρε το 49,5% ως υποψήφιος πρόεδρος, ενώ ο βασικός αντίπαλός του βρέθηκε 4,6 ποσοστιαίες μονάδες πίσω (η αποτυχία των δημοσκοπήσεων υπήρξε παταγώδης ) β) το κόμμα του με τους συμμάχους του διατήρησε άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, έστω και κάπως μειωμένη συγκριτικά με την προηγούμενη θητεία του, γ) έχει πλήρως στα χέρια του τον κρατικό μηχανισμό, αφού το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου δεν τον αμφισβητεί ουσιαστικά, δ) την αντιπολίτευση καταπτοημένη και στα όρια της διάλυσης, θα χρειαστεί ένα θαύμα, πρωτοφανές στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά, για να ανατραπεί η κατάσταση στον δεύτερο γύρο της 28ης Μαίου.
Γνωρίζουμε ως Ελλάδα και Έλληνες ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στον αιώνα τον άπαντα δίπλα στην Τουρκία. Από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Τουρκία προκύπτει ότι θα ζήσουμε και με τον Ερντογάν στο τιμόνι της την επόμενη πενταετία. Οπότε, το ερώτημα είναι αν αυτό είναι «καλό», ή «κακό» για μας. Αδύνατη η οποιαδήποτε πρόβλεψη, αλλά μπορούμε να πούμε ότι πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση και τις πολιτικές που θα υιοθετήσει ο Ερντογάν, έχοντας όμως ταυτόχρονα υπ’ όψιν ότι:
-ο κίνδυνος να πέσει όλη η Δύση να υποστηρίξει με όλους τους τρόπους, άρα και στα ελληνοτουρκικά, την τουρκική αντιπολίτευση αν επικρατούσε / επικρατήσει στις εκλογές , προκειμένου να σφιχταγκαλιάσει πάλι την Τουρκία, ήταν τεράστιος και οι προθέσεις ήταν έκδηλες πριν από τις εκλογές (ο υπογράφων το έχει επισημάνει αυτό και προηγούμενο πόνημα πριν μια εβδομάδα ),
- με πάνω από το 30% των Τούρκων ψηφοφόρων να διαπνέονται από εθνικιστικές και αναθεωρητικές αντιλήψεις, είναι από εξαιρετικά αμφίβολο έως αδύνατο για την όποια τουρκική κυβέρνηση να παραιτηθεί από τις αναθεωρητικές αξιώσεις και διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αλλάζοντας ριζικά τη στάση της. Άλλωστε το «βαθύ κράτος» είναι πάντα εκεί…,
- ο Ερντογάν μπαίνει στη νέα του θητεία ασφαλώς τραυματισμένος, κυρίως λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και φορτωμένος με την ανάγκη της οικονομικής ενίσχυσης από τη Δύση. Το πιθανότερο είναι ότι μάλλον θα κατεβάσει τους τόνους στη ρητορική του αυτό αφορά και την Ελλάδα (πολύ αμφίβολο αν το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όταν ούτε καν βοήθεια από εκεί δεν δέχτηκε στους σεισμούς), κάτι που το βλέπουμε ήδη να γίνεται και δεν αποκλείεται να διαρκέσει για κάποιο διάστημα, συμπεριλαμβανομένων των προκλήσεων στο Αιγαίο ( θεωρώντας ότι το Πάσχα αποφύγαμε τις επισκέψεις αξιωματούχων σε μονάδες των νησιών και αποσύραμε κάτι βαρειά τεθωρακισμένα από εκεί, φαίνεται ότι φροντίζει και η ελληνική πλευρά τη διατήρηση «μορατόριουμ» στο Αιγαίο),
-είναι πάντως ελάχιστα πιθανό να αλλάξει ο Ερντογάν άρδην την πολιτική του απέναντι στη Δύση στη νέα και τελευταία του θητεία, ίσως ρίξει τους τόνους και την επιθετική ρητορική, αλλά θα συνεχίσει να συντηρεί ισορροπίες με Ρωσία και Ανατολή, όχι μόνο για διατηρήσει τα οφέλη που έχει και για να ικανοποιεί το εθνοϊσλαμικό ιδεολόγημα που ο ίδιος έχει κτίσει και ασπάζεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά και γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι το πεπρωμένο της Τουρκίας είναι να παίζει ως μεγάλη δύναμη ρόλο, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Δύση και Ρωσία. Επομένως, με το παρελθόν που έχει και καθώς είναι σίγουρο ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανατρέψει τις διαμορφωμένες πολιτικές του, η καχυποψία της Δύσης απέναντί του θα διατηρηθεί και αυτό είναι θετικό για μας. Ιδιαίτερα αν παρά την επικράτηση Ερντογάν, εκδηλωθεί πρόθεση παρέμβασης ΗΠΑ – Γερμανίας για να υπάρξει κάποια διευθέτηση στα ελληνοτουρκικά. Εξαιρετικά δύσκολο, αλλά και γνωρίζοντας ότι ο χρόνος δεν τρέχει υπέρ μας, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές! Οι όποιοι συμβιβασμοί μπορούν να γίνουν με την προϋπόθεση ότι η Άγκυρα αναγνωρίσει ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα.
Τώρα, το πώς και γιατί η αντιπολίτευση έχασε τις εκλογές, είναι (εκ των υστέρων βέβαια) φανερό. Γιατί ο Κιλιτζντάρογλου δεν κάνει «γκελ» ως αρχηγός, γιατί ηγείτο ενός συνασπισμού προσώπων και κομμάτων με μεγάλες διαφορές μεταξύ τους που δεν έπειθαν και δεν πείθουν επαρκώς ότι μπορούν να σχηματίσουν στιβαρή κυβέρνηση που η Τουρκία χρειάζεται, ίσως γιατί ο ίδιος παραέπαιξε το γεγονός ότι είναι «αλεβίτης» στο μέσο σουνιτικού πληθυσμού γαλουχημένου ισλαμικά, σίγουρα γιατί οι εκλογές με μοναδικό θέμα «υπέρ» ή «κατά» του Ερντογάν και ο τελευταίος αποδείχθηκε ότι έχει διαστάσεις Ατατούρκ, δηλαδή «πατερούλη» των Τούρκων.
