Μετά από τα παραπάνω προκαταρκτικά, ένα βασικό μήνυμα που μπορούμε να πούμε ότι αντικειμενικά συνδέει τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών με την διενέργεια των επόμενων είναι ότι το εκλογικό σώμα έδειξε ότι θέτει σε δεύτερη μοίρα την ιδεολογία σε σύγκριση με την ικανότητα διαχείρισης. Όταν μάλιστα α) η υπεροχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν συντριπτική απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα, β) το κλίμα που δημιουργεί και προβάλλει  το σύστημα Σύριζα από την αρχή της εμφάνισής του στο πολιτικό στερέωμα μέχρι σήμερα είναι ένα μείγμα  κακόγουστης τοξικότητας και βλακώδους παραγνώρισης της πραγματικότητας, γ) η θεοποίηση της ισοπέδωσης προς τα κάτω πήρε μορφή θεσμοποιημένης άποψης. Που σημαίνει ότι κατά τη γνώμη μου ο Σύριζα δεν συντρίφτηκε εξαιτίας των λαθών που έκανε στη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας. Που τα έκανε όντως και λειτούργησαν όντως σαν κερασάκια στην τούρτα. Συντρίφτηκε κυρίως γιατί εδώ και χρόνια διακινεί ένα «παράλληλο σύμπαν» άγνοιας, ψεμάτων, δηλητηριώδους εχθροπάθειας και άλλων ανθυγιεινών αντιλήψεων που τελικά έσκασε. Και έσκασε γιατί αφενός δεν μπορούσε να διατηρηθεί άλλο και αφετέρου γιατί η άρχισαν να επικρατούν στη χώρα κάποιες συνθήκες κανονικότητας διαφορετικές από εκείνες που τον έφεραν στην εξουσία. Και έσκασε ακόμη γιατί η «πραγματικότητα» που λάνσαρε ήταν διαφορετική (ανύπαρκτη) από την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες, ιδιαίτερα στην τσέπη τους.

Ο Τσίπρας

Δεν ξέρω  πόσο μπορεί να αναστρέψει το κλίμα ο Τσίπρας και τα στελέχη ως τις εκλογές, δηλαδή μέσα σε ένα μήνα. Πιστεύω ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα, θεωρώ ότι δεν έχουν καν τις δυνατότητες να ασκήσουν διαφορετική πολιτική και να αλλάξουν τη ρητορική τους και τέλος, εικάζω ότι το κόμμα τους έχει μπει σε τροχιά αντίστροφης μέτρησης. Θα το δούμε όμως αυτό το τελευταίο. Προς το παρόν, αυτό που βλέπω είναι ότι οι δηλώσεις του Τσίπρα μετά την καταστροφή αποσκοπούν να περιμαζέψουν ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν τον Σύριζα προς άλλες «αριστερές» κατευθύνσεις , όπως της Ζωής, και να ορθώσει ένα τείχος προς το ΠΑΣΟΚ. Για να το κάνει αυτό, συνεχίζει να χρησιμοποιεί επικοινωνιακά την «δημοκρατία» και να προβάλλει ανύπαρκτους κινδύνους, αλλά συνάμα καταφέρνει να αποξενώνει τους πολίτες που ψήφισαν με γνώμονα να μην ξανάλθει στην εξουσία ο Σύριζα. Φυσικά, αυτή τη φορά, ούτε λόγος περί διεκδίκησης της εξουσίας από τον Σύριζα...

Το ΠΑΣΟΚ

Είναι γνωστό ότι το ΠΑΣΟΚ προόδευσε στις τελευταίες εκλογές. Κρατήθηκε με διμέτωπο αγώνα και κατάφερε να αποφύγει την λεηλασία. Η ηγεσία του το πανηγύρισε υπερβολικά, αλλά συγχωρείται σε ένα βαθμό, γιατί τα έβγαλε πέρα, έστω και λόγω συγκυρίας. Αρκεί να καταλάβει ότι οι επιδόσεις του ήταν άνω του μετρίου, αλλά όχι και μεγαλειώδεις. Είναι σαφές ότι ο στόχος του είναι να ξανακερδίσει τη θέση του Σύριζα στην αξιωματική αντιπολίτευση, δίχως όμως να γίνει το ίδιο Σύριζα. Με αυτή την έννοια η υπερβολική κατανάλωση συνθημάτων όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» είναι επικίνδυνη και το ίδιο ισχύει με τις αναπολήσεις και τις συνεχείς αναφορές στον Ανδρέα, που άλλωστε αποχώρησε από τον μάταιο αυτόν κόσμο πριν από 27 ολόκληρα χρόνια! Άγνωστο αν η επιστροφή της «αυριανικής πλέμπας» που έγινε βάση του Σύριζα θα πρέπει να είναι ζητούμενο. Είναι αντιληπτό ότι κάθε κόμμα θέλει να αυξήσει τη βάση του, αλλά αυτό το κομμάτι των ψηφοφόρων θέλει την ηγεσία του όμηρο του λαϊκισμού του και απαιτείται μεγάλη μαεστρία στη διαχείρισή του. Την έχει αυτή την μαεστρία ο Ανδρουλάκης;  Τέλος, για το ΠΑΣΟΚ πρέπει να επισημανθεί ότι είναι απόλυτα αναγκαίο να βελτιώσει τα ποσοστά του σε αστικές περιοχές και κυρίως στην Αττική, που ήλθε πάλι τέταρτο, πίσω από το ΚΚΕ και πολύ κάτω από το 10%. Εκεί πρέπει να αναδείξει στελέχη.

Ο Μητσοτάκης

Ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ. μπαίνουν αναντίρρητα με μεγάλο αέρα και φόρα στο δρόμο προς τις νέες εκλογές. Είναι αναμφίβολο πια ότι ο πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού και του κόμματός του, σωστά εξορκίζει συμπεριφορές αλαζονείας (μη εξαιρουμένου του εαυτού του) και ελπίζεται ότι αυτή τη φορά οι υποσχέσεις περί μεταρρυθμίσεων θα υλοποιηθούν. Γιατί εδώ που τα λέμε δεν τα πήγε και σπουδαία σε αυτόν τομέα στην προηγούμενη θητεία του, ειδικά δε στο τελευταίο εξάμηνο τα πήγε χάλια , καθώς το έριξε στον ασύδοτο παλαιοκομματισμό για να κερδίσει τις εκλογές. Τώρα δεν έχει τέτοιο πρόβλημα και δεν θα αντιμετωπίζει ούτε καν σοβαρή αντιπολίτευση στη δεύτερη θητεία του.

Τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πιστεύω πως η αυτοδυναμία της Ν.Δ. είναι δεδομένη. Όντως, αυτό πιστεύω, όμως υπάρχουν και κάποιοι κίνδυνοι, όχι επειδή μπορεί να αλλάξει το κλίμα ,η να κάνει χοντρά λάθ στην προεκλογική περίοδο. Όμως έχει να αντιμετωπίσει την απειλή κάποιων ψηφοφόρων που κάποτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ να δώσουν πάλι την ψήφο τους σε αυτό για να το ενισχύσουν απέναντι στο Σύριζα, θεωρώντας ότι η νίκη της Ν.Δ. είναι δεδομένη. Για το ίδιο λόγο μπορεί να εκδηλωθεί αποχή από μερίδα ψηφοφόρων της Ν.Δ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τρία κόμματα, η Νίκη που εκπροσωπεί «ψεκασμένους», η Ζωή που μάζεψε Συριζαίους και άλλους, βρέθηκαν στο «τσακ» να μουν στη Βουλή και από κοντά είναι και ο Βαρουφάκης. Νομίζω ότι τις περισσότερες πιθανότητες τις έχει η Νίκη, καθώς αφθονούν οι «ψεκασμένοι» στη χώρα μας, αλλά αν βρεθούν 7 ή 8 κόμματα στη Βουλή, μειωθεί το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων (έφτασε το 15 – 16% προχθές, πολύ υψηλό) και συμβούν και κάποια από όσα αναφέραμε, η επίτευξη αυτοδυναμίας μπορεί να δυσκολέψει, ή έστω να μη δώσει τον ποθούμενο αριθμό εδρών. Με λίγα λόγια, τις επόμενες τριάντα μέρες , ο Μητσοτάκης πρέπει να βρει τρόπο να διατηρήσει ασίγαστη τη φωτιά του θριάμβου του.