Ο στενός πυρήνας της κυβέρνησης αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στα κοινά με σχεδόν χιλιαστικούς όρους: ότι ήλθαν στα πράγματα για να μας λυτρώσουν μετά τη λαίλαπα του Τσίπρα – τα capital controls, τους υπουργούς τύπου Πολάκη, τη συμμαχία των ανίκανων (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Καραμανλικών).
Κολλεγιόπαιδες, με καλά πτυχία, γλώσσες, εμπειρία και επαφές στο εξωτερικό κάποιοι από αυτούς, θεωρούν ότι βρίσκονται σε αποστολή επανεξευρωπαϊσμού μιας προηγουμένως εκτσογλανισμένης χώρας. Το αφήγημα αυτό συσπείρωσε γύρω από τον Μητσοτάκη πολλούς μετριοπαθείς ψηφοφόρους, αλλά και στελέχη και ακαδημαϊκούς ακόμη από το χώρο της κεντροαριστεράς. Ομολογώ ότι είχα σχεδόν πειστεί και ο ίδιος και παραλίγο να κάνω μεγάλη χοντράδα πριν κάποια χρόνια, η οποία δεν είναι της παρούσης.
Έχει όμως τρία προβλήματα: το ένα είναι ότι ανταποκρίνεται μόνο εν μέρει στην πραγματικότητα, καθώς «η ελίτ των πολιτισμένων» που παρουσιάζει ως εικόνα της κυβέρνησης του ο πρωθυπουργός αποτελούν μειοψηφία μέσα στον αχταρμά που ορίζει τις τύχες μας. Ας μην αναφέρω ονόματα γραφικών - βουλευτών, υπουργών, διοικητών νοσοκομείων, κλπ. Όσοι παρακολουθούμε την επικαιρότητα γνωρίζουμε ότι αποτελούν τον κανόνα, έστω και αν βολεύει πολλούς από εμάς που την πατήσαμε να μην το παραδεχόμαστε.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι παρότι πριν και μετά τα λοκντάουν η ελληνική οικονομία επιτέλους αναπτύσσεται με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς, κάτι που όλους μας ανακουφίζει μετά τη δεκαετή περιπέτεια, η ανάπτυξη έχει ολοένα και πιο έντονα ταξικό χαρακτήρα. Εξ ου και ήταν θέμα χρόνου η έκρηξη δυσαρέσκειας ακόμη και δι’ ασήμαντον αφορμήν (πολλώ δε μάλλον που τώρα είναι σημαντική). Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή έχουμε οξύτατο πρόβλημα στέγασης/ενοικίων – από τα νησιά μέχρι το κέντρο της Αθήνας – λόγω της πολιτικής της κυβέρνησης, της οποίας αναπτυξιακό όραμα είναι η θερετροποίηση της Ελλάδας.
Θέλω να πω και άλλα επ’ αυτού, αλλά θα μακρηγορούσα ασυγχώρητα. Προχωρώ:
Το τρίτο – και σημαντικότερο – πρόβλημα είναι ότι η Μεσσιανική τους αντίληψη τους καθιστά δυσανεκτικούς στην κριτική. Από πικρή εμπειρία διαβεβαιώνω ότι η παραμικρή κουβέντα - ακόμη και από συμπαθούντες και φίλιες δυνάμεις ότι «παιδιά, δεν περπατάτε πάνω στο νερό όπως ο Ιησούς» και ότι ίσως σε αυτό το θέμα δεν χειριστήκατε σωστά την κατάσταση, αντιμετωπίζεται με οργή και χλευασμό. Βλέπουν παντού εχθρούς και «Ζαίους».
Αυτός ο συνδυασμός μπλαζέ με μανία καταδίωξης οδήγησε στην απόπειρα παγίδευσης δημοσιογράφων που ερευνούσαν ευαίσθητα θέματα (δεν θα επεκταθώ επί της ευαισθησίας) και πολιτικών. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μαλιχούδης, ο Κουκάκης και ο Ανδρουλάκης δεν είναι οι μόνοι που παρακολουθούνται/αν από το χώρο των ΜΜΕ και της πολιτικής. Δεκαπέντε χιλιάδες άρσεις απορρήτου έγιναν πέρυσι στην Ελλάδα από την ΕΥΠ, όπερ σημαίνει είτε ότι έχουμε περισσότερους τρομοκράτες από την Κανταχάρ του Αφγανιστάν, είτε ο στενός κύκλος που σας έλεγα θεωρεί τους θεσμούς και τον δημοκρατικό έλεγχο ως μία ενόχληση που τους εμποδίζει στο θεάρεστο έργο τους.
Είναι εξίσου προφανές για την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ότι τα «δεν ήξερα» στερούνται σοβαρότητας. Ότι στόχος ήταν πιθανότατα να μάθουν τι κάνουν στα προσωπικά τους οι παρακολουθούμενοι για να τους κρατάνε, ότι τα πάντα θα συνεχίζονταν κανονικά αν ο Ανδρουλάκης δεν είχε ανακαλύψει το Predator μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ότι αυτά περί Κίνας και Αρμενίας είναι ανοησίες. Όποιος παρακολουθεί τα ρεπορτάζ των ρεπόρτερ και των μέσων που ανέδειξαν το θέμα καταλαβαίνει...
Το πόσο λερωμένη είναι η φωλιά της κυβέρνησης αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι παρότι είναι γνωστό το σκάνδαλο δεν έγινε τις προηγούμενες εβδομάδες και μήνες καν έφοδος των αρχών – έστω για τα μάτια του κόσμου και τις κάμερες – στα γραφεία της εταιρείας που πουλάει το επίμαχο λογισμικό και έχει έδρα την Αθήνα, ελληνικό ΑΦΜ και εγγραφή στο ΓΕΜΗ. Η δε προσπάθεια να πειστούμε ότι οι παρακολουθήσεις με το Predator και οι επισυνδέσεις από την ΕΥΠ στα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες περιόδους, ήταν σατανικές συμπτώσεις, μόνο για γέλια είναι.
Δεν ξέρω αν και πόσο θα το πληρώσει ο Μητσοτάκης στις κάλπες αυτό που έγινε. Λογικά, οι μετριοπαθείς πολίτες που στήριξαν την άνοδο του θα τον εγκαταλείψουν απηυδισμένοι με την αλαζονεία του και τα πρακτοριλίκια. Ορισμένοι θα μείνουν, φοβούμενοι την επάνοδο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πιθανότατα όχι αρκετοί για αυτοδυναμία, ενώ οι προοπτικές συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ τορπιλίστηκαν οριστικά.
Ωστόσο, καθώς πλησιάζουμε προς τις Τουρκικές εκλογές, ο Νταμπλ-Όου-Σέβεν ηγέτης μας ενδεχομένως να βρει δεκανίκι στον Ερντογάν. Μην ξεχνάτε ότι και ο Ζελένσκι στην Ουκρανία στο εσωτερικό καναβάτσο ήταν, μέχρι που ο ψυχασθενής γείτονας διέταξε εισβολή.
Εν ολίγοις, η κατάσταση είναι ρευστή.
Υπό κανονικές συνθήκες, πάντως, ο Μητσοτάκης θα απομείνει μόνος με μαντρόσκυλα και τρολς που διαρρέουν θεωρίες συνωμοσίας ότι η υπόθεση των υποκλοπών δεν είναι καραμπινάτη περίπτωση ασυδοσίας και αυθαιρεσίας της κυβέρνησης, αλλά κάποιου είδους πλεκτάνη για τη δήθεν αποσταθεροποίηση της χώρας. Πλάι στα μαντρόσκυλα, μπορεί να ψηφίσουν, κρατώντας τη μύτη τους, και ορισμένοι μετριοπαθείς για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρηγορώντας εαυτούς με το επιχείρημα ότι και ο Τσίπρας τα ίδια έκανε με παρακολουθήσεις, ενώ επιπλέον ήταν και ανίκανος στη διαχείριση της οικονομίας. Φτηνό whataboutism…
Εν κατακλείδι, αν δεν έχουμε κάποιο απρόοπτο στα ελληνοτουρκικά ή άλλη παγκόσμια κρίση, η πολιτική παρακαταθήκη του Μητσοτάκη – τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (εκεί κι αν έχουμε γίνει ρόμπα) – κρίθηκε με τις υποκλοπές. Και στην καλύτερη περίπτωση θα μείνει στην ιστορία ως «ίσως λίγο καλύτερος από την κυβέρνηση Πολάκη-Καμμένου».
Τι χαμηλός πήχης, τι θλιβερό τέλος….
