Από την αμυντική συμφωνία ξεχωρίζει, ασφαλώς περισσότερο το άρθρο 2, σύμφωνα με το οποίο οι δύο χώρες δεσμεύονται να παρέχουν αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση εισβολής στα εδάφη τους.
Συγκεκριμένα το Άρθρο 2 της Συμφωνίας αναφέρει πως «τα μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στην διάθεση τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με την χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τους δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».
Η συμφωνία ισχύει ακόμα και στην περίπτωση που η επίθεση έρχεται από χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ.
Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το συγκεκριμένο άρθρο αφορά ασφαλώς περισσότερο την Ελλάδα και «φωτογραφίζει» βασικά την Τουρκία.
Πρέπει, ωστόσο, να διευκρινίσουμε κάτι για όσους πιστεύουν ότι οι Τούρκοι θα βάλουν αυτόματα την ουρά στα σκέλια και δεν θα ξαναεμφανιστούν στο Αιγαίο. Δεν πήραμε δηλαδή τη Γαλλία για "σεκιουριτά" στην ανατολική Μεσόγειο.
Η υφαλοκρηπίδα, όπως επισήμανε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ακόμη και μετά την οριοθέτησή της και η ΑΟΖ ακόμη και μετά την ανακήρυξη και οριοθέτησή της δεν συνιστούν “επικράτεια” στην οποία ασκείται εθνική κυριαρχία.
Συνεπώς, η Γαλλία δεν πρόκειται να επέμβει στις συχνές περιπτώσεις που η Τουρκία «αλωνίζει» στην ελληνική ΑΟΖ. Θα πρέπει η Τουρκία να εισβάλλει στην Ελλάδα για να έρθει η Γαλλία να μας βοήθησει.
Επίσης, η διατύπωση για "από κοινού διαπίστωση μιας ένοπλης επίθεσης στην επικράτεια" αφήνει ανοιχτές ερμηνείες. Επιτρέπει δηλαδή στους Γάλλους να μην επέμβουν αυτόματα, αν δεν το επιθυμούν, αλλά να πρέπει πρώτα να "διαπιστώσουν" πως πράγματι υπάρχει επίθεση.
Αυτό φυσικά δεν μειώνει τη σημασία της συμφωνίας συνολικά, που πράγματι θωρακίζει τη χώρα μας στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ παράλληλα τη βάζει δυνατά στο γεωπολιτικό «παιχνίδι», την ώρα που η Ευρώπη σχεδιάζει τη στρατιωτική της αυτονομία.
Πρέπει να σημειωθεί, όμως και κάτι ακομα. Πως η συμφωνία δημιουργεί και υποχρεώσεις απέναντι στη Γαλλία.
Γιατί ουσιαστικά η Ελλάδα έχει περισσότερο «ανάγκη» το άρθρο 2. Δεν «καίγεται» η Γαλλία για στρατιωτική βοήθεια από τη χώρα μας, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Και όταν έχεις υποχρέωση απέναντι σε έναν ισχυρότερο (ακόμα κι αν είναι σύμμαχος ή προστάτης σου) δεν είναι βέβαιο πως θα βγαίνεις πάντα κερδισμένος. Έχεις φυσικά καλυμμένα τα νώτα σου για μία δύσκολη στιγμή (αν αυτή ποτέ συμβεί), αλλά παράλληλα είναι πιθανό να χρειαστεί να κάνεις πολλές... παράπλευρες χάρες για να μη χάσεις την ευνοϊκή μεταχείριση.
Με λίγα λόγια η Ελλάδα γίνεται δορυφόρος της Γαλλίας στην ΕΕ, κάτι που δεν είναι αναγκαστικά κακό, αλλά θέλει σωστούς πολιτικούς χειρισμούς, για να μην είμαστε... δεδομένοι σε κάθε περίπτωση.
Θέρος- τρύγος- πόλεμος, έλεγαν οι παλιοί, αφού ο καιρός του θερισμού και ο καιρός του τρύγου κρατούσε σε εγρήγορση όλη την οικογένεια για να μη χαθεί η τελική... μάχη.
Προετοιμάζεσαι για πόλεμο, ώστε να εξασφαλίσεις την ειρήνη, λέει το αμυντικό δόγμα. Σύμφωνοι, αρκεί να μη γίνεται με κάθε κόστος. Θέλει λογικές κινήσεις και παραχωρήσεις. Ήδη κάναμε μία αγοράζοντας τις φρεγάτες ακριβά, χωρίς τελικά να κατασκευαστούν σε ελληνικά ναυπηγεία όπως είχε συζητηθεί. Δεν πρέπει να υπάρξουν άλλες.
