Το γεγονός ότι λειτουργεί το 112 αποτελεί ασφαλώς πρόοδο, καθώς με αυτόν τον τρόπο σώζονται πολλές ανθρώπινες ζωές, ωστόσο, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τη λογική «αυτά ξαναφτιάχνονται, οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω».
Τα δάση και ιδιαίτερα αυτό της Δαδιάς δεν είναι ένα κτίριο που πέφτει και θα το ξαναχτίσουμε. Δεν είναι αμάξι που τρακάραμε και θα το πάμε στον φαναρτζή. Η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής είναι ανεκτίμητης αξίας και φυσικά καμία αναδάσωση δεν θα δώσει τη λύση έτσι απλά ως δια μαγείας. Ούτε φυσικά το «evros pass» μπορεί να εξαγοράσει τις τεράστιες απώλειες στον Έβρο. Δεν πρόκειται να φέρει πίσω όσα χάθηκαν, ούτε να συγκρατήσει τις βροχές και τις πλημμύρες.
Σε μία κανονική χώρα η Δαδιά θα ήταν η πιο καλά φυλασσόμενη περιοχή, καθώς αποτελούσε εθνικό θησαυρό. Σε μία κανονική χώρα η καταστροφή της Δαδιάς θα ισοδυναμούσε με εθνικό πένθος.
Αντίθετα, στην Ελλάδα εμφανιζόμαστε ιδιαίτερα… ψύχραιμοι. Οι ανταποκρίσεις από τον Έβρο είναι περιορισμένες και οι αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου (ακόμα και της αντιπολίτευσης) είναι «μετρημένες». Ελλάδα φαίνεται είναι μόνο η Αθήνα και κυρίως το Μαξίμου. Δεν είναι, όμως, κομματικό το ζήτημα.
Η μεγαλύτερη πυρκαγιά των τελευταίων ετών στην ΕΕ και μάλιστα σε ένα από τα σπουδαιότερα δάση μας δεν μπορεί να ξεπεραστεί με εξαγγελίες και pass. Πρέπει να προσπαθήσουμε παραπάνω για να δώσουμε στους πολίτες να καταλάβουν πως το περιβάλλον δεν είναι κάτι αυτονόητο. Πρέπει να τους εκπαιδεύσουμε για να καταλάβουν πως το περιβάλλον υποφέρει. Δεν είναι εξασφαλισμένο για πάντα. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως αυτά που η γενιά μας είχε εξασφαλισμένα, δεν θα περάσουν χωρίς προσπάθεια στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Όσο δεν προστατεύουμε τα δάση μας και διατηρούμε μία μοιρολατρική στάση απέναντι στην κλιματική αλλαγή επειδή έτσι έχουμε μικρότερο πολιτικό κόστος, δεν εκπαιδεύουμε σωστά τους πολίτες μας.
Αντίθετα, τους κάνουμε μεγάλο κακό. Αντί να καταλαβαίνουν τι σημαίνει Δαδιά, Ρόδος, Πάρνηθα και Εύβοια, ασχολούνται με ανούσια θέματα και καταλήγουν να παίρνουν στα χέρια τους μεσαιωνικά… δαδιά και να διαμαρτύρονται για τις νέες ταυτότητες και τα τσιπάκια.
Είναι εύκολο να ρίχνουμε το… ανάθεμα στους ψεκασμένους, αλλά μπορούμε να διαλέξουμε και το δύσκολο δρόμο. Να ασχοληθούμε σοβαρά με την κλιματική κρίση, να θωρακίσουμε πραγματικά τα δάση μας, με σωστά επανδρωμένες υπηρεσίες και νέες τεχνολογίες. Να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε πλημμύρες και χιονοπτώσεις.
Να μιλήσουμε στους πολίτες για την αξία του φυσικού μας περιβάλλοντος, να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά μας και να τους αποδείξουμε ότι προσπαθούμε όλοι μαζί για να σώσουμε τα δάση, τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ζώα μας. Αυτά είναι ο πλούτος μας, το μέλλον μας, η ζωή μας.
Η Δαδιά είναι το φως και τα… δαδιά το σκοτάδι. Δυστυχώς, η Πολιτεία μοιάζει να έχει λάθος προτεραιότητες και ασχολείται με όλα αυτά μόνο όταν πνιγόμαστε ή καιγόμαστε. Όταν δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο, έχει σβηστές τις μηχανές. Και κάπως έτσι αντί να ανάβει το φως, τροφοδοτεί το σκοτάδι.
