Ο Adler ονόμασε «κοινωνικό ενδιαφέρον» (ενδιαφέρον για το καλό των άλλων), την αγνή και όμορφη αγάπη που βλέπουμε γύρω μας, θέλοντας να υποδηλώσει μία ατομική και αέναη δράση για το συμφέρον της ανθρωπότητας (το πρώτο και απαραίτητο συστατικό που θα έπρεπε να έχουν οι ηγέτες).

Το ακραίο παράδειγμα που πάντα αναφέρω είναι οι γονείς. Δεν ήταν και χτες γονείς, αλλά επειδή ενδιαφέρονται, προχωράνε και εξελίσσουν τη ζωή την ίδια, εκπαιδεύοντας τα παιδιά τους. Το κάνουν όχι απλώς προσφέροντας στα παιδιά τους, αλλά θέτοντας τον εαυτό τους στην υπηρεσία τους.

Το να ταχθούμε ως ηγέτες στην υπηρεσία όσων μας έχουν ανάγκη, το να μοιραστούμε ότι έχουμε και ότι ξέρουμε, είναι ο τρόπος για να επιστρέψουμε στην κοινωνία όσα πήραμε απ’ αυτήν. Είναι η σημαντικότερη εκπαίδευση που μπορεί να πάρει ένας ηγέτης και η μόνη που έχει αποτέλεσμα στη ζωή. Η πλειοψηφία των υπόλοιπων εκπαιδεύσεων χρησιμεύουν απλά για να ενδυναμώσουν την ανάγκη για σημαντικότητα, δύναμη και κυριαρχία.

Αποτελούσε πεποίθηση του Άντλερ πως όλοι οι αποτυχημένοι στη ζωή είναι αποτυχημένοι επειδή τους λείπει η εκπαίδευση του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Το νόημα που δίνουν στη ζωή είναι μόνο ένα ατομικό νόημα. Κανείς άλλος δεν ωφελείται από την πραγματοποίηση των στόχων τους και το ενδιαφέρον τους σταματά στο δικό τους μόνο πρόσωπο. Το 90% των λανθασμένων αποφάσεων ενός ηγέτη, οφείλεται σε σφάλματα χαρακτήρα.

Μόνο ο συνεργατικός άνθρωπος αναπτύσσεται.

Είναι απαραίτητο να το διδάξουμε αυτό στα παιδιά μας. Δεν γίνεται ένας ηγέτης που έχει κοινωνικό ενδιαφέρον, -άρα συνεργάζεται με τους άλλους με θετικό πνεύμα- να μην έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή και την εξέλιξή της. Αυτή την εκπαίδευση πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας και όχι αυτήν της σημαντικότητας, του κύρους και της δημόσιας εικόνας.

Το κοινωνικό ενδιαφέρον είναι που θα βοηθήσει το παιδί να ενδιαφερθεί για το καθήκον του απέναντι στη ζωή και τους συνοδοιπόρους του σε αυτή.