Τα υπάρχοντα προγράμματα για την τόνωση της ανακύκλωσης ή τη μείωση της κατανάλωσης πλαστικού μίας χρήσης αντιμετωπίζουν μόνο επιφανειακά το πρόβλημα και απαιτείται ένα πιο ολοκληρωμένο παγκόσμιο σχέδιο, σύμφωνα με το Back to Blue, μια ερευνητική ομάδα που διευθύνεται από το think-tank Economist Impact και το Nippon Foundation, μια ιδιωτική φιλανθρωπική οργάνωση.

Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία για την αντιμετώπιση της πλαστικής ρύπανσης στην Ουρουγουάη τον Νοέμβριο, με στόχο την κατάρτιση μιας νομικά δεσμευτικής συνθήκης μέχρι το τέλος του επόμενου έτους. 175 χώρες συμμετέχουν στις συνομιλίες.

Ωστόσο, εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, η ετήσια παραγωγή πλαστικού στις χώρες της G20 θα μπορούσε να αυξηθεί σε 451 εκατομμύρια τόνους έως το 2050 σύμφωνα με τους τρέχοντες ρυθμούς ανάπτυξης, είπε το Back to Blue, σχεδόν, δηλαδή, κατά τα τρία τέταρτα από το 2019.

«Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες, οι διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη θα είναι δύσκολες και περίπλοκες», ανέφερε η ερευνητική ομάδα. «Οι πιθανότητες αποτυχίας, όχι μόνο να μην προκύψει συνθήκη, αλλά να προκύψει μια πολύ αδύναμη για να αντιστρέψει την “πλαστική παλίρροια”, είναι σημαντικές».

Αυτό που ζητά είναι μια πιο επιθετική απαγόρευση του πλαστικού μιας χρήσης μαζί με υψηλότερους φόρους παραγωγής και υποχρεωτικά συστήματα για να καταστήσουν τις εταιρείες υπεύθυνες για ολόκληρη τη διάρκεια ζωής των προϊόντων τους, συμπεριλαμβανομένης της ανακύκλωσης και της απόρριψης.

Τα συνδυασμένα μέτρα θα μπορούσαν να περιορίσουν την ετήσια κατανάλωση σε 325 εκατομμύρια τόνους έως το 2050, ανέφερε το Back to Blue, αλλά αυτή θα είναι ακόμα μεγαλύτερη κατά ένα τέταρτο σε σύγκριση με το 2019 και ισοδυναμεί με 238 εκατομμύρια γεμάτα απορριμματοφόρα.

Μεταξύ των χωρών της G20 που δεν έχουν ακόμη θεσπίσει εθνικές απαγορεύσεις για πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης είναι η Βραζιλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ινδονησία και η Τουρκία, αναφέρει η έκθεση.