Όπως επισημαίνει η κ. Σακελλαροπούλου:

«Αυτές τις μέρες αποχαιρετούμε με θλίψη προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στον χώρο του πολιτισμού, αναλογιζόμενοι το έργο τους, τη σπάνια προσφορά τους, την παρακαταθήκη τους. Θάνατοι που μας καλούν να σκεφτούμε για άλλη μια φορά τα δώρα που μας χάρισαν οι εκλιπόντες στη γόνιμη διαδρομή τους στην τέχνη και την επιστήμη.

Αρχαιολόγος με όραμα, πρωτοπόρος στην ανάδειξη των ανασκαφικών ευρημάτων, εμπνευστής του υποβλητικού αρχαιολογικού και φυσικού πάρκου στο Δίον, ψυχή του Μουσείου της Ακρόπολης, ενός από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, λαμπρός δάσκαλος, ο Δημήτρης Παντερμαλής υπηρέτησε την Αρχαιολογία στο πεδίο, με υποδειγματική αφοσίωση και πάθος.

Μοναδική ερμηνεύτρια του αρχαίου δράματος, ηθοποιός με διεθνή ακτινοβολία, δημιουργός του Σχολείου της Αθήνας που πρόσφατα περιήλθε στο Εθνικό Θέατρο, η Ειρήνη Παπά δεν ενσάρκωσε απλώς το ελληνικό κάλλος, αλλά άλλαξε την εικόνα τής γυναίκας στη μεγάλη οθόνη, προσδίδοντας εύρος και βάθος στην παρουσία της.

Ο Κώστας Καζάκος, στιβαρή μορφή του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, γενναιόδωρος με τους νέους, πολύπλευρος, πληθωρικός και παθιασμένος, υπήρξε μάχιμος ως το τέλος. Ζωές ολοκληρωμένες, με ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Μαζί με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ, μεγάλο κεφάλαιο της έβδομης τέχνης, σφράγισαν, ο καθένας με τον τρόπο του, το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, με το πνεύμα, την ελευθερία, την τόλμη, την αντισυμβατικότητα, το ήθος τους. Ο θάνατός τους σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, κληροδοτώντας ευθύνη και έμπνευση στους συνεχιστές τους».