Το δεύτερο κύμα της πανδημίας του Covid-19 είναι πλέον εδώ. Αν και, θεωρητικά, είμαστε πιο προετοιμασμένοι να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας, ένα από τα κύρια γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν την τρέχουσα περίοδο, είναι αυτό της ψυχολογικής κόπωσης. Η νέα καραντίνα μας βρίσκει κουρασμένους, βιώνοντας συνθήκες που αποκτούν χρονιότητα και που σχετίζονται τόσο με την αβεβαιότητα, το απρόβλεπτο και την αγωνία σε σχέση με την εξέλιξη της πανδημίας, όσο και με τα συνεχή μέτρα περιορισμού και απαγόρευσης και τις μεταβολές που συνεχίζουν να φέρνουν στη ζωή μας, σε προσωπικό, εργασιακό και λειτουργικό επίπεδο.

Η Πανδημία COVID-19 έχει φέρει δραστικές και σημαντικές αλλαγές στους χώρους εργασίας, αλλά και πολύ υψηλές προσδοκίες για άμεση και αποτελεσματική ανταπόκριση και προσαρμογή των οργανισμών στις νέες αυτές συνθήκες.

Εστιάζοντας στο επαγγελματικό περιβάλλον, η πανδημία επιδρά, αρκετά συχνά, με εξαιρετικά αρνητικό τρόπο στην ψυχική ευημερία και την αποτελεσματικότητα των εργαζομένων,  οδηγώντας τους σε εξουθένωση σε πολλά επίπεδα. Αυτό που, σήμερα, γίνεται επιτακτική ανάγκη είναι να κατανοήσουν οι οργανισμοί ότι η «κόπωση της Πανδημίας» συνδέεται άμεσα με το σύνδρομο burnout (εξάντλησης) και ότι εκθέτει σε κίνδυνο τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους ίδιους τους οργανισμούς.

Η εξάντληση που έχουν αρχίσει να αισθάνονται οι εργαζόμενοι είναι αποτέλεσμα της σωματικής και συναισθηματικής κόπωσης λόγω του παρατεταμένου άγχους που βιώνουν και το οποίο αποτελεί ισχυρότατη απειλή για την παραγωγικότητα, την αποτελεσματικότητά τους και κυρίως για την υγεία τους.

Σύμφωνα με την ανατροφοδότηση που λαμβάνουμε από  τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους κατά την υλοποίηση των υπηρεσιών μας, κάποια από τα κύρια προβλήματα που τους απασχολούν τους τελευταίους μήνες, είναι οι πολλές ώρες εργασίας από το σπίτι, η δυσκολία εναρμόνισης της προσωπικής και της επαγγελματικής ζωής, η ανησυχία για την υγεία της οικογένειας και η οικονομική αβεβαιότητα που δημιουργεί η πανδημία. Η επίδραση της πανδημίας στην αύξηση του στρες είναι τεράστια, όπως τεράστιες είναι και οι πολλαπλές και ποικίλες επιπτώσεις του τόσο σε βραχυπρόθεσμο όσο και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο. Χρειάζεται, επομένως,  να κατανοήσουμε ότι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των επόμενων ετών, θα είναι η εξομάλυνση της καμπύλης της επιδείνωσης της ψυχικής υγείας των εργαζομένων.

Η αντίδραση των Οργανισμών, επιβάλλεται να είναι άμεση κι η προσοχή τους στραμμένη στο μέλλον. Οι συνθήκες, τους υποχρεώνουν να θωρακιστούν απέναντι σε όσα επηρεάζουν την ψυχική υγεία των εργαζομένων και να προχωρήσουν σε ριζικές  αλλαγές. Πρόκειται για φροντίδα που θα πρέπει να παρέχεται με συνέπεια, δέσμευση και διαχρονικότητα, αποτελώντας στρατηγική προτεραιότητα όλων των επιχειρήσεων προς διασφάλιση της βιωσιμότητάς τους.

Τι μπορούν να κάνουν οι Οργανισμοί;

1. Να δώσουν μεγαλύτερη προτεραιότητα στην ψυχική υγεία και να εντάξουν στις παροχές των εργαζομένων, προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης, προσφέροντάς τους άμεση και 24ωρη πρόσβαση σε εξειδικευμένους επαγγελματίες του χώρου.
2. Να ενισχύσουν μια κουλτούρα τακτικής επικοινωνίας των επικεφαλής με τις ομάδες τους. Η επικοινωνία και η προσωπική σύνδεση μέσω ατομικών ή ομαδικών διαδικτυακών συναντήσεων αποδεικνύεται πιο κρίσιμη από ποτέ, καθώς η εργασία από απόσταση δημιουργεί δυσκολίες στο να γίνει έγκαιρα αντιληπτό ότι ένας συνεργάτης αντιμετωπίζει έντονο στρες και ανησυχία.
3. Να ακολουθήσουν στρατηγική περαιτέρω ευαισθητοποίησης γύρω από τα θέματα ευεξίας και ψυχικής υγείας, συμβάλλοντας στην καταπολέμηση του στίγματος και ενδυναμώνοντας τους εργαζόμενους να αισθάνονται άνετα να αναζητούν βοήθεια, όποτε νιώθουν ότι χρειάζονται υποστήριξη ή ενδυνάμωση.
4. Να επενδύσουν εντατικότερα στην εκπαίδευση και στην ανάπτυξη των γνώσεων και των δεξιοτήτων των Επικεφαλής ομάδων, ώστε εκείνοι να μπορούν να αναγνωρίζουν την αξία της υγείας και της ευημερίας στον εργασιακό χώρο, να εντοπίζουν έγκαιρα τα προειδοποιητικά σημάδια των επιπτώσεων στην ψυχική και σωματική υγεία των ιδίων ή και της ομάδας τους, να έχουν την ικανότητα και την αυτοπεποίθηση να κάνουν ευαίσθητες συζητήσεις, να κατευθύνουν τους εργαζόμενους στις κατάλληλες πηγές βοήθειας και να προωθούν ενεργά και έμπρακτα τις έννοιες της ευεξίας και της καλής ψυχικής υγείας και του «νοιάζομαι και φροντίζω».