Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τούτη τη στιγμή ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίζεται ως «φαβορί» και κανονικά πρέπει να αισθάνεται σχετικά σίγουρος. Όχι όμως και ευχαριστημένος, με την προϋπόθεση ότι ως «statesman» εξυπακούεται ότι νοιάζεται και έχει συναίσθηση των ευθυνών του για το παρόν και το μέλλον τη χώρας. Ακόμη και για τις προοπτικές του κόμματός του δεν πρέπει να νοιώθει ήσυχος, όταν οι ίδιες δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν «φαβορί», δείχνουν τη Νέα Δημοκρατία να μην τα πηγαίνει καλά στους νεότερους ψηφοφόρους.
Τους «αντικειμενικούς» παρατηρητές των πολιτικών πραγμάτων και των κοινωνικών εξελίξεων δεν ενδιαφέρει όμως που στρέφονται οι κομματικές προτιμήσεις των νέων ή αν σωστά ή λάθος πιστεύουν ότι κάποιο κόμμα από τα υπάρχοντα στο πολιτικό σκηνικό μπορεί να ικανοποιήσει «τα θέλω» (συνηθισμένη έκφραση των αθλητικών ρεπόρτερς) και τις προσδοκίες τους. Σημασία έχει κατ’ αρχήν η δημογραφική προοπτική της χώρας και σε συνάρτηση με αυτήν, το πλαίσιο φροντίδας, κατάλληλου εφοδιασμού και ανάπτυξης της ελληνικής νεολαίας προκειμένου να αντιμετωπίσει τη ζωή που έχει μπροστά της. Δηλαδή όλα αυτά που συνιστούν δυστυχώς ένα απερίγραπτο και σκοτεινό χάλι στον τόπο μας, αν και ελάχιστοι το βλέπουν και σχεδόν κανείς στην πολιτική τάξη δεν το συζητά. Κρίνοντας από τη σιωπή και την αμεριμνησία που επικρατεί…
Δημογραφικά λοιπόν, το έθνος βαδίζει σταθερά προς την εξαφάνιση. Το λένε οι απογραφές, το διαλαλεί η στατιστική υπηρεσία μέσω διαφόρων στοιχείων που συγκεντρώνει και δημοσιεύει, το αποδεικνύουν οι αριθμοί που αναφέρονται αποσπασματικά από ποικίλες πηγές και βεβαίως το διαπιστώνουν και προειδοποιούν με κάθε ευκαιρία οι ειδικοί επιστήμονες. Αν ο Ερντογάν ενδιαφερόταν περισσότερο για την Τουρκία και λιγότερο για τον εαυτό του, θα έκανε υπομονή αφήνοντας τη… φύση να εκπληρώσει τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας κατά της Ελλάδας. Σε μερικές δεκαετίες τα νησιά θα είναι άδεια, αραιοκατοικημένη η ηπειρωτική χώρα και ανύπαρκτες οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Στο μεταξύ ο ίδιος θα μπορούσε να προσποιείται τον καλό γείτονα και να κερδίζει την εμπιστοσύνη μας, ώστε σταδιακά να γεμίζει με Τούρκους το πληθυσμιακό κενό στην ελληνική πλευρά. Μόνο αν στο μεταξύ ομοσπονδοποιηθεί η Ευρώπη, κάτι που δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα, μπορεί να σταματήσει αυτή την τάση.
Υπογεννητικότητα
Ομολογουμένως, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η ανακοπή της υπογεννητικότητας. Δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη χορήγηση οικονομικών κινήτρων ή τη δημιουργία συνθηκών που θα διευκολύνουν τους γονείς. Έχει να κάνει και με τις κοινωνικές εξελίξεις και την κουλτούρα που επικρατεί κυρίως στον δυτικό κόσμο. Οι γυναίκες συμμετέχουν πια πλήρως στην οικονομική ζωή των δυτικών χωρών, κάνουν επαγγελματικές καριέρες, έχουν κερδίσει μεγάλο βαθμό αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας, τα ήθη και τα έθιμα έχουν αλλάξει, ακόμη και στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, η αναπαραγωγή και η φροντίδα σπιτιού και παιδιών δεν είναι ο μοναδικός στόχος των γυναικών στις εξελιγμένες κοινωνίες. Εξ ου και πάρα πολλές γυναίκες τεκνοποιούν σε μεγάλες σχετικά ηλικίες. Γι’ αυτό και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στον ένα ή τον άλλο βαθμό υπάρχει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, άρα και σε ανεπτυγμένες χώρες, με καλές συνθήκες και υποδομές για μεγάλωμα παιδιών, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο σε φτωχές και υποανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη. Ειδικά στη δική μας χώρα, πέρα από όλα τα άλλα, υπάρχει το πρόβλημα των πολύ χαμηλών αποδοχών που δεν επιτρέπει στους νέους να κάνουν έγκαιρα οικογένεια και ευνοεί την μετανάστευση εκείνων με δεξιότητες που έχουν ζήτηση στο εξωτερικό. Είναι το περίφημο brain drain, που στερεί τη χώρα από μεγάλο μέρος του αφρού της νεολαίας της, χώρια από την αφαίμαξη που συντελεί στην υπογεννητικότητα. Άσε τα οδικά δυστυχήματα που θερίζουν τους νέους μας εξαιτίας της αναρχίας που επικρατεί στους δρόμους με ανοχή της Πολιτείας.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία είναι εκείνο της υπερπροστασίας / εξάρτησης από γονείς. Αυτή η υπερπροστασία / εξάρτηση δεν περιορίζεται στη διαμονή των νέων στο σπίτι των γονέων μέχρι τα 35 – 40, εξαιτίας των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετωπίζουν. Εκδηλώνεται και με τρόπους που φανερώνουν συχνά αρρωστημένη νοοτροπία σε όλο το πλάτος της ελληνικής κοινωνίας. Ξεκινάει από τους παππούδες, γιαγιάδες, μαμάδες, Φιλιππινέζες και λοιπές νταντάδες που ζαλώνονται τις σάκες των παιδιών ΟΛΩΝ των τάξεων του δημοτικού όταν σχολάνε. Ακόμη και τις τροχήλατες σάκες σέρνουν, παρόλο που δεν βαραίνουν τα παιδιά… Και φτάνει στις απαράδεκτες παρεμβάσεις, πολλές φορές εξαιρετικά επιθετικές, των γονιών σε σχολεία και αθλητικές ακαδημίες προκειμένου να πετύχουν ιδιαίτερη μεταχείριση για τα παιδιά τους, ή να τα βγάλουν λάδι όταν η συμπεριφορά τους αντιβαίνει στους κανόνες (έστω τους χαλαρούς έως ανύπαρκτους που υπάρχουν σήμερα), ακόμη και για να αμφισβητήσουν τις χαμηλές επιδόσεις τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μέρος των ευθυνών των παιδιών είναι να κουβαλάνε τις σάκες τους προς και από το σχολείο, ότι για να μάθει και να προχωρήσει κάποιος σε αυτή τη ζωή χρειάζεται στοιχειώδης κόπος και όχι μόνο πλάγια μέσα, ότι η παντελής έλλειψη δεξιοτήτων δεν οδηγεί πουθενά (εκτός ίσως από το ελληνικό δημόσιο…) και ότι πρέπει να υπάρχει αντίληψη του τι επιτρέπεται και τι όχι σε μία κοινωνία κα η παραβίαση των κανόνων τιμωρία.
Κουλτούρα ανευθυνότητας
Δυστυχώς η κουλτούρα της μαλθακότητας, της ευκολίας και των διευκολύνσεων, των χαμηλών απαιτήσεων, της αδυναμίας να ξεχωρίζουν το αποδεκτό από το απαράδεκτο, της άγνοιας του τι επιτρέπεται και τι όχι, της ανυπαρξίας ουσιαστικά ορίων σε συμπεριφορές και αξιολογήσεις, συνοδεύει τα ελληνόπουλα (όσα γεννιούνται ακόμη και όσα υπάρχουν) σε όλα τα χρόνια και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μιλάμε βέβαια για τον μέσο όρο αυτών που υποτίθεται ότι μαθαίνουν γράμματα στα δημόσια σχολεία –και αποτελούν περίπου το 93% των παιδιών – και στα δημόσια σχολεία. Όποιος αμφιβάλλει ας ρωτήσει κάποιον από τους διδάσκοντες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ας δει τι γίνεται στα πανεπιστήμια της χώρας. Πουθενά αλλού δεν είναι ανεκτές οι παρεμβάσεις των γονιών, οι παραβιάσεις των κανονισμών και οι καταστροφές των κανονισμών μέσα στους σχολικούς και πανεπιστημιακούς χώρους, πουθενά αλλού δεν περνούν ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ, τις τάξεις, πουθενά αλλού μαθητές παίρνουν απολυτήρια δίχως να ξέρουν προπαίδεια, πουθενά αλλού δεν είναι τόσο χαλαρή η φοίτηση και η εποπτεία στα πανεπιστήμια, με την αντιγραφή να είναι σχεδόν θεσμοθετημένη και τις μεταφορές μαθημάτων που αποτρέπουν την προσήλωση και επιτρέπουν την αιώνια δήθεν φοίτηση.
Το χάλι ξεκινάει από την προσχολική εκπαίδευση στην οποία είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν, είναι ορατό στις χαμηλές επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στα τεστ της PISA, παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα ΕΠΑΛ, που έχουν καταντήσει άντρα συμμοριών και διαπιστώνεται αφενός από τις δεκάδες των ώριμων πια πολιτών που επιστρέφουν στα ΙΕΚ για να αποκτήσουν δεξιότητες, αλλά και στην αγραμματοσύνη που χαρακτηρίζει χιλιάδες χιλιάδων «πτυχιούχων» διαφόρων σχολών συμπεριλαμβανομένων πάρα πολλών από εκείνους στελεχώνουν δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια. Αυτό το χάλι που διαμορφώνει το πλαίσιο ερχομού στη ζωή, ανατροφής και μέλλοντος των νέων Ελλήνων συμπληρώνεται από απογοητευτικές παράπλευρες πραγματικότητες. Την απουσία αξιοκρατίας και αξιολόγησης σε συνδυασμό με την ισοπέδωση προς τα κάτω, κατ΄ απαίτηση της κοινωνίας , με μεσάζοντες τους συνδικαλιστές (π.χ. ΟΛΜΕ) και πρόθυμη να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση την πολιτική τάξη, νόμους όπως η επιδότηση με 70% της σύνταξης σε όσους μισθωτούς επιμένουν να εργάζονται μετά τη συνταξιοδότησή, έτσι ώστε αφενός να μην ανοίγουν θέσεις εργασίας για τους νεότερους, αφετέρου να μην υπάρχουν απαιτήσεις για ψηλότερους μισθούς, το βόλεμα των «αφεντικών» σε χαμηλές μισθοδοσίες, ενώ την ίδια ώρα διατείνονται ότι δεν βρίσκουν υπαλλήλους με δεξιότητες…
Κατά τα άλλα, φέτος μπήκαν στην 1η δημοτικού 85.000 παιδάκια και οι αιτήσεις συνταξιοδότησης είναι ήδη 212.000 και θα ξεπεράσουν τις 220.000 (600.000 συνολικά την τελευταία τριετία)! Για ποιο μέλλον μιλάμε και ποια κλιματική αλλαγή μπορεί να φοβίσει ένα έθνος που νομοτελειακά πάει προς εξαφάνιση;
