Μπορεί να ακούγονται κάπως αντιφατικά τα παραπάνω, όμως δεν είναι. Η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να «σκοτίζει των έρωτα» των πάντων για τις απειλές που δέχεται με πρωτοφανώς ωμή γλώσσα στα χρονικά της παγκόσμιας διπλωματικής ιστορίας από την Άγκυρα. Επομένως αυτή στη σημερινή συγκυρία και η κύρια αποστολή των πρεσβειών μας, ώστε να δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι παίρνουμε πολύ σοβαρά τις απειλές αυτές. Δεν είναι δυνατόν να απειλούν νυχθημερόν ο Ερντογάν και οι νταήδες του την κυριαρχία της Ελλάδας -περιλαμβανομένων των κυριαρχικών δικαιωμάτων- και η παγκόσμια κοινότητα να υποδύεται την ανήσυχη χάριν της διατήρησης ισορροπιών, αλλά στην πραγματικότητα χάριν συμφερόντων. Ιδιαίτερα η Δύση που ισχυρίζεται ότι σε επίπεδο αρχών κόπτεται για την παγκόσμια ειρήνη, δεν θέλει αναθεωρητισμούς, καταδικάζει τις απρόκλητες επιθέσεις, δεν αναγνωρίζει καταλήψεις εδαφών και όλα τα συναφή θεάρεστα…
Το βασικό επιχείρημα πίσω από τη συμπεριφορά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των υπολοίπων στα ελληνοτουρκικά είναι η ανάγκη της διατήρησης της ενότητας της Ατλαντικής Συμμαχίας σε εποχή που δοκιμάζεται αυτή και όλος ο… «ελεύθερος κόσμος» εξαιτίας της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτό κρύβουν οι νουθεσίες τους περί αποφυγής προκλητικών δηλώσεων και προτροπής σε διάλογο των δύο μερών, το ίδιο όμως διακηρύττουν και ανοιχτά. Το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για τις δυνάμεις που ευθύνονται για σε πολύ μεγάλο βαθμό για τον πόλεμο στην Ουκρανίας περικυκλώνοντας συνεχώς τη Ρωσία και ενθαρρύνοντας το Κίεβο να μπει στο ΝΑΤΟ -σταθερή άποψη της στήλης είναι ότι οι ΗΠΑ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ξεσπάσει ο πόλεμος, στην Ελλάδα όμως δεν συμφέρει να τον κερδίσει ο Πούτιν για να μη δημιουργηθεί επιτυχημένο προηγούμενο που θα ενθαρρύνει την Τουρκία να δοκιμάσει το ίδιο απέναντι σε μας-, αλλά δεν ιδρώνουν όταν η Άγκυρα κάνει τα πάντα για να υπονομεύσει τη συνοχή του ΝΑΤΟ. Δεν ακολουθεί τις κοινές πολιτικές απέναντι στη Μόσχα, δεν επικυρώνει την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας πια και την αντίδραση του Σουηδού πρωθυπουργού που τόνισε ότι τελείωσε με τους συμβιβασμούς, δεν είναι δημοκρατική χώρα στο εσωτερικό κατά γενική αντίληψη και το κυριότερο, απειλεί συνεχώς απροκάλυπτα και με λιμανίσια γλώσσα γειτονική χώρα και μέλος του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα, η οποία ούτε διεκδικεί τίποτα από εκείνη, ούτε την απειλεί.
Όλα αυτά αφορούν την υποκριτική συμπεριφορά συμμάχων και εταίρων. Υπάρχουν όμως κι ερωτήματα που αφορούν τη δική μας συμπεριφορά, πέρα από την αναγκαιότητα της ενημέρωσης των πάντων για τις τουρκικές απειλές. Γιατί, ας πούμε, δεν στέλνουμε στον ΟΗΕ τις δικές μας συντεταγμένες για τις θαλάσσιες ζώνες με ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αρκούμαστε σε αναφορές στο νόμο Μανιάτη; Πως θα αντιδράσουμε στην επέκταση του τουρκικού «casus belli» πέραν του Αιγαίου και συγκεκριμένα στη θαλάσσια περιοχή νοτιοδυτικά της Κρήτης, καθώς αν δεν κάνουμε κάτι – που βεβαίως περιλαμβάνει πια ρίσκο – είναι σα να δεχόμαστε παγίωση κατάστασης «φινλανδοποίησης» που προσπαθεί να επιβάλει η Τουρκία. Τρίτον, δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα φρένο σε διαρροές που αφορούν αμυντικά θέματα και άλλα ανάλογα; Να σταματήσουν δηλαδή δημοσιεύματα και στον συστημικό τύπο (από ανόητους δημοσιογράφους, άσχετους διευθυντάδες και αδιάφορους ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου, οπωσδήποτε ψυχολογικού πολέμου προς το παρόν) που ισοδυναμούν με προβοκάτσιες… Παράλληλα, πως θα αντιμετωπιστούν αφενός α) νοοτροπίες χαλαρότητας και απειθαρχίας στις ένοπλες δυνάμεις, β) προβλήματα προσέλκυσης ικανών ανθρώπων σε αυτές γ) ζητήματα αποτελεσματικής εκπαίδευσης στα σύγχρονα όπλα; Τέλος, υπάρχει διαβούλευση μεταξύ των κομμάτων και ανάλογη μέριμνα, για τη θωράκιση κατά το δυνατόν της χώρας, εν όψει σύμπτωση ελληνικών και τουρκικών εκλογών;
Με λίγα λόγια, ένα πράγμα η ακατάσχετη αερολογία, ο συνεχής ατελέσφορος προβληματισμός και η διαρκής διαμαρτυρία, εντελώς άλλο η αντιμετώπιση των καταστάσεων με ρεαλιστικό και αποτελεσματικό τρόπο με σύντονη προσπάθεια. Άλλο τα λόγια, άλλο η ανάγκη επιβίωσης στην πράξη.
