Εν όψει λοιπόν της Κυριακής, που δεν ξέρω πόσοι πολίτες θα τρέξουν κάλπες για να ψηφίσουν τους εκλεκτούς της καρδιάς τους και ελπίζοντας ότι αρκετοί από αυτούς θα χρησιμοποιήσουν και το μυαλό τους στη διαδικασία, εγώ έχω να επισημάνω τα εξής (για να έχω κάπως ήσυχη και τη συνείδησή μου δηλαδή):
1ον. Κατά τις δημοσκοπήσεις, αδιαφιλονίκητο φαβορί είναι ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ., αφού τον φέρνουν να προηγείται με περισσότερες από έξη ποσοστιαίες μονάδες. Με τις γκάφες Τσίπρα (για Χρυσαυγίτες) και ιδιαίτερα Κατρουγκαλου, δεν αποκλείεται η έκπληξη προς τα πάνω στα ποσοστά του Μητσοτάκη.
2ον. Είναι γνωστό ότι οι δημοσκοπήσεις έπεσαν τραγικά έξω στην Τουρκία και σε μεγάλο βαθμό στον πρώτο γύρο των εκλογών στην Κύπρο, αλλά στην Ελλάδα το μητρώο των εταιρειών που τις πραγματοποιούν είναι σχετικά καθαρό.
3ον. Είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που επιλέγονται ως δείγμα, περίπου 7 στους 10 λέγεται, αρνούνται να απαντήσουν στις κλήσεις των εταιρειών. Δεν ξέρω αν τους αντικαθιστούν με άλλους ή αν έχουν φόρμουλες που «διορθώνουν» (με την καλή έννοια) τα ευρήματα προκειμένου αυτά να είναι αξιόπιστα και αυτό θα το διαπιστώσουμε το βράδυ της Κυριακής.
4ον. ‘Οσοι στοιχηματίζουν καλό θα είναι να λαμβάνουν υπ΄ όψιν το πιθανό μέγεθος της αποχής, τους περίπου 600.000 ψηφοφόρους που υπολογίζονται ως αναποφάσιστοι –αν και η διεθνής εμπειρία λέει ότι τελικά ψηφίζουν κατ΄ αναλογία των αποφασισμένων-, τους νέους ψηφοφόρους που κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς θα συμπεριφερθούν, αν και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων έχουν μεθόδους υπολογισμού τους. Τέλος, υπάρχουν και οι Κασιδιαραίοι, που αφού ανοίξουν οι κάλπες θα διαπιστωθεί αν και που έριξαν την ψήφο τους, αφού ο «δικούλης» τους κόπηκε από τον Άρειο Πάγο.
Κατόπιν αυτών είναι πια σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει να συνεργαστεί με κανένα άλλο ο κόμμα και ο Μητσοτάκης διαλαλεί ανοιχτά ότι στόχος του είναι η απόκτηση αυτοδυναμίας στις δεύτερες εκλογές. Δείχνει μάλιστα αισιόδοξος ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Ο Τσίπρας και ο Σύριζα από την πλευρά τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμφανιστούν ως θιασώτες μιας κυβέρνησης συνεργασίας κάποιας παραλλαγής και κάποιου τύπου, αλλά δεν διακρίνονται άλλοι «παίκτες» πρόθυμοι για τέτοιο εγχείρημα. Ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ δεν το λένε ανοικτά, προκύπτει όμως από τη ρητορική τους, ότι δεν επιθυμούν να μπουν σε κυβέρνηση και ταυτόχρονα δίνουν απελπισμένο αγώνα για να αντιμετωπίσουν την λεηλασία της εκλογικής βάσης τους από τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα. Το ΚΚΕ ευελπιστεί ότι θα αυξήσει κάπως το ποσοστό του, αλλά μην περιμένει κανείς κάτι θεαματικό και όσον αφορά τους ΒαΒέλ, ο μεν Βαρουφάκης μπορεί να αισιοδοξεί βλέποντας τις δημοσκοπήσεις, ο Βελόπουλος ίσως παρουσιάσει κάμψη. Τέλος, η φοβερή Ζωή Κωνσταντοπούλου φαίνεται να γνωρίζει πιένες, αλλά άγνωστο αν φτάνουν για να την βάλλουν στη Βουλή (που μάλλον δεν θα λειτουργήσει) και δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τους Κασιδιαραίους.
Τούτων λεχθέντων, να σημειωθεί ότι ανάλογα από τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής μπορεί να δούμε και αλλαγές στρατηγικών. Τα θα γίνει, ας πούμε, αν η Ν. Δ. καθηλωθεί σε ένα φτωχό 30 – 31%, ή αν ο Σύριζα καταβαραθρωθεί σε ένα 25 – 27% ή αν το ΠΑΣΟΚ δεν ξεπεράσει το 10% και αντίθετα, αν φτάσει σε ένα θριαμβευτικό 13 – 14%; Λέμε τώρα…
