Τα παραπάνω αφορούν εμάς και το σπίτι μας και κανέναν άλλον. Το κακό όμως είναι ότι εκτός σπιτιού μας, διεθνώς δηλαδή, συμβαίνουν χειρότερα και σοβαρότερα που επίσης μας αφορούν. Εννοώ όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή, εκείνα που συνεχίζονται στην Ουκρανία, αυτά που αναμένονται στις ΗΠΑ μέσα στο 2024 και βέβαια την κατάσταση στην Ενωμένη Ευρώπη που ούτε εμπνέει, ούτε δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας.
Πιο συγκεκριμένα και πάντως πολύ σύντομα σε μία προσπάθεια απλής υπενθύμισης και συνειδητοποίησης, επισημαίνω ότι:
Α) Το μακελειό στη Γάζα εξακολουθεί χωρίς διακοπή με το τέλος να μη φαίνεται ακόμη ούτε να ανιχνεύεται οποιαδήποτε ελπίδα βιώσιμης λύσης και απόδειξη η τελευταία αποτυχημένη περιοδεία του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν στην περιοχή. Είναι τόσο το αίμα που έχε χυθεί πια που θα απαιτηθούν πολλές γενιές απόλυτης ηρεμίας για να ξεχαστεί, ενώ στο μεταξύ δεν διακρίνεται η οποιαδήποτε διάθεση από πλευράς Ισραήλ να αποδεχθεί τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ή από την πλευρά του Ιράν και μουσουλμανικών πληθυσμών να αποδεχθούν την ύπαρξη του Ισραήλ. Αντίθετα είναι σαφείς οι ενδείξεις ότι το Ισραήλ σκέπτεται πια και την καταστροφή του αγκαθιού Χεζμπολάχ στο Λίβανο μόλις τελειώσει με τη Χαμάς, ενώ στην εξίσωση έχουν μπει και οι Χούθι της Υεμένης που στηρίζονται στο Ιράν. Ήδη η παρενόχληση της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα από τους Χούθι προκάλεσε την στρατιωτική επέμβαση των αγγλοαμερικανών και μένει να δούμε τη συνέχεια.
Β) Ο πόλεμος στην Ουκρανία με τα σημάδια των τελευταίων εβδομάδων, ίσως και μηνών να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Ρώσοι διατηρούν το πάνω χέρι και την κατάσταση των Ουκρανών να χειροτερεύει στο πεδίο των μαχών, παρά τα κάποια πλήγματα που καταφέρνουν κυρίως στα μετόπισθεν των εχθρών τους. Βλέπουμε επίσης τον Ζελένσκι να κάνει ό,τι μπορεί για να μη μειωθεί η στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση, καθώς αισθάνεται να μειώνεται η διάθεση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες για συνέχιση της στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα του. Δείγμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν κυβερνήσεις δυτικών χωρών είναι ότι η Ουάσινγκτον ζητάει από συμμάχους της να προσφέρουν επιπλέον στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο, καθώς η αμερικανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα από το Κογκρέσο, ενώ η ίδια επιθυμεί να διατηρηθεί ανοιχτή η πληγή της Ρωσίας –γιατί είναι μία πληγή για την Ρωσία, κακά τα ψέματα– στην Ουκρανία. Πολύ φοβάμαι ότι το 2024 θα κυλήσει ακριβώς όπως το 2023 στην περιοχή αυτή, εκτός και αν υπάρξει κάποια έκπληξη είτε στο εσωτερικό της Ουκρανίας, είτε στο εσωτερικό της Ρωσίας. Πιθανότερο το πρώτο κατά τη γνώμη μου…
Γ) Στις αμερικανικές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου μπορεί να έλθουν τα πάνω κάτω αν εκλεγεί πρόεδρος ο Τραμπ. Προς το παρόν αυτό που αναμένεται και προκαλεί κατάθλιψη είναι ότι την προεδρεία θα διεκδικήσουν δύο γερόντια εκτός και αν… Εκτός εάν δηλαδή οι εκκρεμότητες του Τραμπ με τα δικαστήρια δεν του επιτρέψουν να φτάσει στις εκλογές και από την άλλη πλευρά οι Δημοκρατικοί βρουν κάποιον για να βάλουν στη θέση του Μπάιντεν που εμφανώς παραπαίει λόγω ηλικίας. Σ’ εμένα πάντως, ως απλό παρατηρητή, προκαλεί σίγουρα απέχθεια ο Τραμπ γιατί τον θεωρώ απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά δεν πετάω και την σκούφια μου για τον Μπάιντεν σαν ευρωπαίος πολίτης. Δεν είδε και τίποτα καλό η Ευρώπη από τον δεύτερο, το αντίθετο μάλιστα αν αναλογιστούμε τι συνέβη στην περιοχή μας και στα πέριξ, πόσο κόστισε και πόσο πληρώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες την αμερικανική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Ας όψονται όμως και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες. Από την άλλη πλευρά, καλά έκανε ο Μητσοτάκης και κόλλησε την Ελλάδα με uhu στην Ουάσινγκτον. Μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, αλλά τίποτα άλλο δεν θα ήταν συνετό με δεδομένη την απειλή της Τουρκίας και αυτός είναι ένας επίσης λόγος που φοβάμαι την εκλογή του Τραμπ… Κατά τα άλλα, δεν θα μου καιγόταν καρφί όποιον και να εξέλεγαν οι αμερικανοί, άλλωστε τα διχαστικά προβλήματα στη χώρα τους θα παραμείνουν άλυτα και απειλητικά για τη συνοχή της.
Δ) Στην Ενωμένη Ευρώπη της ελάχιστης γεωπολιτικής υπόστασης στην παγκόσμια σκακιέρα, της οικονομικής επιδείνωσης, των προβλημάτων και των κοινωνικών αντιδράσεων που προκαλεί το μεταναστευτικό -την ίδια ώρα που απαιτείται περισσότερο εργατικό δυναμικό- των αντιθέσεων μεταξύ κυβερνήσεων, των άτολμων και στενόμυαλων ηγεσιών και του φάσματος μιας ενισχυμένης ακροδεξιάς, είναι λίγα αυτά που επιτρέπουν αισιοδοξία. Η εκτίμηση που επικρατεί είναι ότι οι ευρωεκλογές του Ιουνίου θα ανατρέψουν προς το χειρότερο πολιτικές ισορροπίες πολλών δεκαετιών. Αν όντως συμβεί αυτό, ο καλός Θεός βοηθός! Προς το παρόν ως ευρωπαίοι ζούμε με τους κινδύνους και τις επιπτώσεις δύο πολεμικών συρράξεων ένθεν, κακείθεν, υπό την πλήρη ηγεμονία των ΗΠΑ, με μεγάλη ανασφάλεια και ελάχιστη αυτοπεποίθηση!
