Σύμφωνα με την έκθεση που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη, την οποία οφείλει να διαβάσει (εδώ) όποιος ενδιαφέρεται για τα ενεργειακά ζητήματα, η Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία θα αποδειχθεί σημείο καμπής στην παγκόσμια ιστορία. Πριν τον πόλεμο, η Ρωσία ήταν μακράν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ορυκτών καυσίμων στον πλανήτη. Ποτέ δεν θα ξαναγίνει, συμπεραίνει η έκθεση. Η απόφαση των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη να απεμπλακούν από τις Ρωσικές εισαγωγές δεν θα ανακληθεί, το τραύμα και η ρήξη θα παγιωθούν.
Ως εκ τούτου, η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα θα επιταχυνθεί, όπως διαφαίνεται και από το ιστορικό πρόσφατο νομοσχέδιο με τον κάπως παραπλανητικό τίτλο Inflation Reduction Act στις ΗΠΑ, το πρόγραμμα REPowerEU στην ΕΕ και αντίστοιχες νομοθετικές πρωτοβουλίες στην Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και αλλού. Η Κίνα, ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ενέργειας του κόσμου, αναπτύσσει ανανεώσιμες πηγές ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Εν ολίγοις, τα ορυκτά καύσιμα θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν. Οι εκπομπές ρύπων θα φτάσουν στο απόγειο τους ίσως και το 2025, η κατανάλωση φυσικού αερίου στο τέλος της δεκαετίας. Το μόνο ερώτημα είναι πόσο γρήγορη θα είναι από κει και πέρα η πτώση. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η έκθεση του ΔΟΕ προβλέπει κάτι τέτοιο.
Με βάση τις υφιστάμενες και ψηφισμένες πολιτικές, λέει ο ΔΟΕ, η μείωση της παραγωγής ορυκτών καυσίμων δεν θα είναι αρκετά γρήγορη ώστε να αποφύγουμε την καταστροφική υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα πλέον με την επιτάχυνση των επενδύσεων στις ανανεώσιμες (αύξηση κατά 50% στα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια ανά έτος προβλέπει στο βασικό του σενάριο ο ΔΟΕ), να γίνουν τόσο φθηνές και τόσο ανταγωνιστικές, που δεν θα έχει πλέον καμία λογική η οποιαδήποτε επένδυση σε ορυκτά καύσιμα.
Ακόμη και στους τομείς της οικονομίας που δεν μπορούν να καλύψουν αυτή τη στιγμή οι τεχνολογίες ανανεώσιμων (αερομεταφορές, ναυτιλία, βαριά βιομηχανία), οι επενδύσεις που έχουν ήδη προγραμματιστεί στο υδρογόνο επαρκούν για να υπερκαλύψουν τη ζήτηση. Υπό αυτήν την έννοια, η κρίση των τιμών και η έλλειψη που είδαμε φέτος θα αποδειχθούν πρόσκαιρες, όπως και η ανάκαμψη στη ζήτηση λιγνίτη.
Οποιος δεν ήταν τυφλός, μπορούσε να δει ότι ο Πούτιν ήταν ένας άχρηστος. Είχε τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου, με γιγαντιαία παραγωγή σιτηρών, τροφίμων, πρώτων υλών και καυσίμων. Και παρόλα αυτά, κατάφερε να έχει μια οικονομία αντίστοιχη σε μέγεθος με της Ιταλίας. Τουλάχιστον, άλλες ενεργειακά πλούσιες δικτατορίες, κατάφεραν να κάνουν τους ανελεύθερους υπηκόους τους πλούσιους – όπως το Κατάρ, ή η Σαουδική Αραβία, ή τα ΗΑΕ. Ο Πούτιν ούτε αυτό δεν κατάφερε και ας τον θεωρούσαν τρομερή ιδιοφυία οι εδώ θαυμαστές του.
Τώρα, με τα καμώματά του, υπονόμευσε ολοσχερώς και αμετακλήτως το μέλλον της Ρωσίας ως παραγωγού ενέργειας. Πιθανότατα για πάντα. Και επιτάχυνε, άθελά του, αλλά αποφασιστικά ενδεχομένως, την στροφή στην καθαρή ενέργεια. Τουλάχιστον γι’ αυτό θα του οφείλουμε συγχαρητήρια.
