Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν ήδη αναφορές για μια πρόταση υπό την ηγεσία της Κίνας για ένα αποκαλούμενο μέτρο χρηματοδότησης και ανταμοιβής για τη διεθνή θαλάσσια βιωσιμότητα (IMSF&R), το οποίο έχει υποστηριχθεί από την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Η βασική του ιδέα είναι να ορίσει το ανώτερο/κατώτερο επίπεδο αναφοράς εκπομπών CO2 για ένα πλοίο με βάση τα ανώτερα/κατώτερα όρια βαθμολογίας «C» όπως ορίζονται στις κατευθυντήριες γραμμές αξιολόγησης CII σε συνδυασμό με την χωρητικότητά του και την πραγματική του απόσταση που διανύθηκε σε ένα ημερολογιακό έτος .
Άλλα μέτρα που εξετάζονται στο ναυτιλιακό όργανο του ΟΗΕ περιλαμβάνουν εισφορές άνθρακα, σύστημα ανώτατου ορίου και εμπορίου καθώς και το ταμείο θαλάσσιας έρευνας του Διεθνούς Ναυτιλιακού Επιμελητηρίου.
Η Ιαπωνία, εν τω μεταξύ, όπου αποτελεί την έδρα της τρίτης μεγαλύτερης ομάδας πλοιοκτητών στον κόσμο, έχει υποβάλει τη δική της πρόταση για φόρο άνθρακα που θα συγκεντρώνει περισσότερα από 55 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Η πρόταση της Ιαπωνίας ζητά από τη βιομηχανία να πληρώσει 56 δολάρια ανά τόνο CO2 από το 2025 έως το 2030, αριθμός που θα αυξανόταν κάθε πέντε χρόνια με τα κεφάλαια που θα συγκεντρωθούν για την ανάπτυξη πλοίων μηδενικών εκπομπών.
Η Ιαπωνία είναι η πρώτη μεγάλη ναυτιλιακή χώρα που έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς δολαρίων για φόρο άνθρακα. Οι Νήσοι Μάρσαλ και οι Νήσοι Σολομώντος είχαν προτείνει νωρίτερα ένα ποσό 100 $ ανά τόνο CO2.
Ο Søren Skou, Διευθύνων Σύμβουλος της AP Moller – Maersk, δήλωσε τον περασμένο Ιούνιο την επιθυμία του να επιβάλει διεθνή φόρο άνθρακα έως το 2025 τουλάχιστον 450 $ ανά τόνο μαζούτ — ή περίπου 150 $ ανά τόνο CO2. Λίγες ναυτιλιακές εταιρείες ήταν τόσο ακριβείς όσον αφορά τις προτάσεις για φόρους άνθρακα.
Μετά από μια προηγούμενη υποβολή υπό την ηγεσία του Κιριμπάτι, μια πρόταση που εστάλη τον περασμένο μήνα από την Αυστραλία, τον Καναδά, την Τζαμάικα, την Ιαπωνία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νορβηγία, τις Νήσους Σολομώντα, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησε από τον ΙΜΟ να αναθεωρήσει τον στόχο του για το 2050 προκειμένου να διασφαλίσει ότι η ναυτιλία θα έχει μηδενικές εκπομπές έως το 2050, ένα έγγραφο που πιθανότατα θα διχάσει τα κράτη μέλη όταν συναντηθούν τον επόμενο μήνα.
