Η αντίληψη και η αίσθηση αυτή επικρατούν επίπλαστα κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, όμως με όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε στενούς και ευρύτερους, ομόκεντρους κύκλους, αυτή τη χρονιά δεν φαίνεται να διαθέτουν και μεγάλη ορμή. Ούτε καν πρόσκαιρη.
Υποθέσεις και εξελίξεις σκοτεινές και θλιβερές, σε κοινωνικό, πολιτικό και γεωπολιτικό επίπεδο περισσότερο δικαιολογούν και επιβάλλουν την επιφύλαξη, η οποία για ορισμένους μετατρέπεται σε ανησυχία, για άλλους σε υπαρξιακή αγωνία ή οργή και για κάποιους, λίγους, σε αδιαφορία.
Το γεγονός ότι το 2023 είναι εκλογική χρονιά, θέτει τη χώρα μας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και αυτό δεν είναι μόνο εσωτερικό, αλλά και διεθνές. Θα φανεί σύντομα σε ποιο στρατόπεδο της νέας αταξίας θα ενταχθεί η Ελλάδα.
Είναι περιττό να απαριθμήσει κανείς πάλι τι ακριβώς έχει μεσολαβήσει από τις προηγούμενες εκλογές. Αλλή ζωή, άλλος κόσμος.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τον κύκλο που κλείνει και εκείνον που θα ανοίξει, οι εκλογικές αναμετρήσεις των επόμενων μηνών είναι και πάλι κρίσιμες.
Υπερβαίνοντας τα διλήμματα που επιλέγουν να θέσουν και να αποδεχθούν οι πολιτικοί μας ηγέτες, το ζητούμενο είναι τι πραγματικά θα κριθεί στις επικείμενες εκλογές.
Στις προηγούμενες και σε «μία άλλη ζωή και έναν άλλο κόσμο», η ΝΔ και ο Μητσοτάκης εξελέγησαν σχεδόν με τα χέρια κατεβασμένα και δίχως πολύ συγκεκριμένες και υψηλές προσδοκίες. Είχαν έναν αντίπαλο ο οποίος είχε ξεπεράσει κάθε όριο πολιτικής ύβρεως, θράσους και κυνισμού και που το μοναδικό του επίτευγμα ήταν ότι εφάρμοσε ένα μνημόνιο που μόνος του επιδίωξε και επέβαλε και που διατάραξε τον κοινωνικό-οικονομικο-πολιτικό ιστό της Ελλάδας. Διέλυσε τη μεσαία τάξη, εξαθλίωσε το επιχειρηματικό περιβάλλον, καταδίκασε τις τράπεζες σε μία διεκπεραιωτική λειτουργία «οικονομικού ΚΕΠ» και στο τέλος έβαλε και μία βόμβα στα θεμέλια, επιβάλλοντας την απλή αναλογική.
Υπό αυτούς τους όρους και σε αυτές τις συνθήκες, βρισκόμαστε ενώπιον μίας εκλογικής αναμέτρησης, στην οποία αν αφαιρέσουμε κάθε στοιχείο πολιτικής αερολογίας της καθημερινότητας κρίνονται δύο πράγματα: α) αν η Ελλάδα θα έχει μία ευκαιρία να υπερβεί οριστικά την κρίση στην οποία βυθίστηκε από το 2010 κι έπειτα ή όχι και β) ποια πολιτικά χαρακτηριστικά θα έχει η μία ή η άλλη επιλογή.
Δεδομένου του γενικευμένου διεθνούς μπάχαλου, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Η διαλυτική αδράνεια στην Ευρώπη, η θεσμική κρίση παντού, η σοβούσα κοινωνική αναταραχή και η εξάπλωση των αντιδραστικών πάσης φύσεως, ο τυφλός δικαιωματισμός που φτάνει στα όρια της υστερίας, οι συνεχείς διαπιστώσεις της αδυναμίας των μεταπολεμικών πολιτικών εννοιών να ερμηνεύσουν τον σημερινό κόσμο και η πολιτική αντιστοίχιση και έκφραση όλων αυτών, θα δοκιμαστούν και στις ελληνικές εκλογές.
Φυσικά, δεν θα συζητούμε όλα αυτά όσο θα πορευόμαστε προς τις κάλπες. Θα συζητούμε διάφορα άλλα, άσχετα και συγκεχυμένα, που σχεδόν κανέναν δεν θα αφορούν και τίποτε δεν θα έχουν να κάνουν με την (δεδομένη) περιπέτεια της χώρας στο ρευστό αυτό περιβάλλον.
Η λεπτομέρεια αυτή μετατρέπει τις εκλογές του 2023 σε περισσότερο κρίσιμες από ό,τι πολλοί νομίζουν.
Και κρύβουν μία απειλή. Αυτή δεν καθορίζεται τόσο από το αν θα νικήσει ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας και ποια θα είναι τα ποσοστά τους, αλλά από το πόσο θα ενισχυθούν οι ακραίες, αντιδραστικές και νεοφασιστικές δυνάμεις και αν θα αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αν αυτό συμβεί και καθώς η αυτοδυναμία «παίζεται» σε υποδιαιρέσεις της μονάδας, θα ανατραπούν όλες οι σημερινές συζητήσεις. Στη δημοκρατία βέβαια δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν όμως πιθανές και σοβαρές περιπλοκές.
