Εδώ που τα λέμε, η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη προχώρησε ορισμένα πράγματα σε κάποιους τομείς – ψηφιοποίηση αλά Πιερρακάκη, χορήγηση συντάξεων αλά Χατζιδάκη, κάποια πραγματάκια στην παιδεία, κάτι στον πολιτισμό και ίσως μερικά ακόμη -, αλλά δεν μπορεί να υπερηφανεύεται λες και άλλαξε την Ελλάδα. Άλλωστε, η συμπεριφορά της ιδιαίτερα κατά την προεκλογική περίοδο του τελευταίου εξαμήνου ήταν εντελώς παλαιοκομματική και αφοσιωμένη στην κουλτούρα της επαιτείας, της λεηλασίας και της ασυδοσίας. Ούτε στο σπάσιμο της γραφειοκρατίας έκανε τίποτα, ούτε στη νοοτροπία της δημοσιοϋπαλληλίας έγιναν τομές και σίγουρα δεν είδαμε καμία, μα καμία, αλλαγή προς το καλύτερο στον τομέα της Δικαιοσύνης. Αν προσθέσουμε και τη δημόσια Υγεία, να δούμε αν θα υπάρξει βελτίωση σε όλα τα παραπάνω. Όχι ότι είναι εύκολα, αλλά αυτά υπόσχεται ο αρχηγός της Ν.Δ. εφόσον καταφέρει να έχει άνετη πλειοψηφία στη Βουλή.
Προσωπικά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι μπορούν να γίνουν πολλά, έτσι όπως έχει μάθει να πορεύεται το Ρωμέϊκο. Γι΄ αυτό έχω να προτείνω κάποιες πιο ταπεινές επιδιώξεις, αν πραγματικά έχει την βούληση ο Κυρ. Μητσοτάκης να μείνει στην ιστορία ως μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός. Πρώτον. Να αξιώσει, να απαιτήσει, να «ματώσει» για την στοιχειώδη επιβολή του νόμου σε όλους τους τομείς, αρχίζοντας από την καθημερινότητα. Και βασικό στοιχείο της καθημερινότητας είναι το κυκλοφοριακό όπου η ασυδοσία έχει κτυπήσει «κόκκινο». Ας κάνει ανεπίσημα μία βόλτα στην Αθήνα για να αντιληφθεί το χάος που επικρατεί ατιμωρητί. Να δει δηλαδή ότι τα δίτροχα έχουν δικό τους ΓΟΚ πηγαίνοντας παντού ανάποδα, ανεβαίνοντας σε πεζοδρόμια, παραβιάζοντας «στοπ» και φωτεινά σήματα, όλα αυτά δίχως κράνος πάρα πολλοί αναβάτες τους. Όχι ότι οι οδηγοί των τετράτροχων πάνε πίσω… Το σημαντικό πάντως από την επιβολή κάποιας πειθάρχησης στους δρόμους θα είναι εκπαιδευτική. Με την έννοια ότι θα συμβάλλει στην ασυνείδητη αλλαγή νοοτροπίας και σε άλλους τομείς της καθημερινότητας, ακόμη και σε χώρους εργασίας ή εκπαίδευσης. Όχι βέβαια με έναν Θεοδωρικάκο υπουργό Προστασίας του Πολίτη!
Δεύτερον. Είναι απόλυτα αναγκαίο να μειωθεί η αίσθηση ατιμωρησίας που είναι πια διάχυτη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής κοινωνίας, ξεκινώντας από τα σχολεία, ταυτόχρονα με το κυκλοφοριακό και συνεχίζοντας με τη δόμηση στη Μύκονο και τη Σαντορίνη για παραδειγματισμό.
Τρίτον. Είναι απόλυτα αναγκαίο να ισχύσουν κάποιοι κανόνες συμπεριφοράς σε δημόσιους χώρους. Κανόνες που έχουν κάνουν και με την καθαριότητα, όπως και με την ευθύνη των πολιτών να συμπεριφέρονται κάπως πολιτισμένα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολα να γίνουν, αφενός γιατί δεν τα αντιλαμβάνεται ως αναγκαία ο μέσος Έλληνας, αφετέρου γιατί δεν υπάρχουν αρκετά κρατικά όργανα στα οποία να ανατεθεί η επιβολή τους και παράλληλα να έχουν την βούληση να τα επιβάλλουν. Άρα θα πρέπει η νέα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της να έχει την βούληση να συγκρουστεί με ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία. Με αμφίβολα αποτελέσματα και πάλι… Εδώ όμως σε θέλω «μάγκα μου», αν επιθυμείς να αφήσεις μεταρρυθμιστική σφραγίδα.
