Μιλώντας επί μία και πλέον ώρα στην Βουλή πριν από την ψήφιση του 4ου μνημονίου, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τον εαυτό του.
Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του δεν αφορούσε το περιεχόμενο ή έστω το περίγραμμα του νομοσχεδίου των 1000 σελίδων – πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν περιλαμβάνει τέτοιες τερατώδεις περικοπές συντάξεων και αποδοχών ή εξοντωτικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών;
Ασχολήθηκε κυρίως ο κ. Τσίπρας με το να κρίνει και να επιπλήττει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για την στρατηγική του, για την ρητορική του, για το τι έχει πει και τι δεν έχει πει, για το αν μπορεί ή δεν μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική δυναμική, για το γεγονός ότι πολλά από αυτά που λέει συμπίπτουν με δημοσιεύματα εφημερίδων. Φυσικά πρόκειται για τις εφημερίδες και τα ΜΜΕ που ο κ. Τσίπρας αποκαλεί με περισσή αυταρέσκεια «συστημικά». Δηλαδή το Βήμα και Τα Νέα, που εμμονικά αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως σύμβολα της διαπλοκής – παρόλο που εκδίδονται πλέον υπό καθεστώς ειδικής διαχείρισης.
Εφτασε μάλιστα στο σημείο ο κ. Τσίπρας να κραδαίνει φωτοτυπίες με πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τα οποία ασκούσαν κριτική στην κυβέρνησή του για τα όσα έχει κατορθώσει να φορτώσει στις πλάτες των πολιτών τα τελευταία χρόνια.
Ομολογουμένως, ο κ. Τσίπρας ήταν διαβασμένος. Οι συνεργάτες του είχαν ξεσκονίσει τις ομιλίες του κ. Μητσοτάκη και είχε την ευκαιρία να παραθέσει πολλές φράσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το παρελθόν.
Ξεχνούσε μάλλον πόσο πιο διασκεδαστικό είναι όταν συγκρίνει κάποιος το τι έλεγε ο ίδιος κατά το παρελθόν και τι έκανε.
Το περιεχόμενο της ομιλίας του κ. Τσίπρα ίσως να μην είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν δεν ήταν τόσο προκλητικά μακριά από το θέμα της συζήτησης.
Σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ύφος και ο τόνος του. Προκλητικός, εριστικός, χλευαστικός, προσβλητικός.
Είναι μία τακτική που μέχρι τώρα έχει ικανοποιήσει τους οπαδούς του. Αποπνέει μία «μαγκιά» κατά την πρωθυπουργική φρασεολογία, που κάποιους ενδεχομένως να συγκινεί ακόμη. Δεν είναι όμως όλα αυτά που αρμόζουν στην θέση και στον ρόλο.
Όχι ότι θα μπορούσε κανείς να αναμένει ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να αλλάξει. Και όσοι το πιστεύουν, ας τον παρακολουθήσουν καλύτερα.
Σε κάθε περίπτωση, το να ασχολείσαι επί μία και πλέον ώρα στην Βουλή με τον αντίπαλό σου, μάλλον κάποιον εκνευρισμό, κάποιο άγχος και ανησυχία προδίδει. Ή τουλάχιστον ένα αδιέξοδο, έπειτα από τόσες πολιτικές «αυταπάτες».
