Οι πολιτικές συνθήκες πλέον είναι σχεδόν ξεκάθαρες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σιγά σιγά αφήνει την κοκορομαχία με τον Αλέξη Τσίπρα και περιγράφει κάποιες πτυχές ενός σχεδίου. Μιλάει για μείωση φόρων και εισφορών (πατώντας και σε πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ), αναφέρεται σε πράγματα που γνωρίζει (επενδυτικά πλαίσια, ψηφιακές τεχνολογίες κλπ.), λέει ότι θα ξηλώσει το κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμη και αν επιχειρήσει να φτιάξει ένα δικό του, είναι μία εξαγγελία). Ερχεται σε επαφή με κόσμο και επαγγελματικές ομάδες.
Την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία διογκούμενη αντίφαση. Ό,τι εξαγγέλλει ανατρέπεται είτε από τους εταίρους (χρέος, αυξήσεις μισθών, διορισμοί), είτε από τα ίδια τα στελέχη του επιτελείου του (χαρακτηριστικές οι διαψεύσεις προσδοκιών από τον Ευκλ. Τσακαλώτο και τον Νίκο Βούτση), ενώ εσχάτως βρίσκει απέναντί του μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπως συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα κατά την επίσκεψή του στην Λέσβο.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει και ότι εν όψει της αναμέτρησης η κυβέρνηση επιχειρεί απεγνωσμένα να χτίσει ένα σκηνικό μέσα στο οποίο θα αποφύγει την συντριβή.
Στο σκηνικό αυτό, μία θέση έχει και ο ενδιάμεσος χώρος. Ο οποίος είναι φανερό ότι βρίσκεται στο επίκεντρο ενός συγκεκριμένου σχεδίου διάσπασης, από την πλευρά της κυβέρνησης.
Εχοντας επιστρατεύσει θεωρητικούς, καθηγητές, πολιτικά στελέχη της Αριστεράς αλλά και με την συνδρομή προθύμων του λεγόμενου σοσιαλδημοκρατικού μπλοκ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει ένα άτσαλο φλερτ, με στόχο την δημιουργία μίας δήθεν προοδευτικής συμμαχίας.
Υπάρχουν κάποιοι που το συζητούν ή και το λένε ανοιχτά: συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ είναι απέναντι (βλ. Ραγκούσης). Υπάρχουν άλλοι που το απορρίπτουν – μάλλον οι περισσότεροι.
Αν μη τι άλλο, η κινητικότητα αυτή προδίδει την αγωνία κάποιων εν όψει των εκλογών. Το θέμα των συνεργασιών είναι προφανώς μείζον, αν και όσοι διολισθαίνουν στην συζήτηση μάλλον αγνοούν δύο βασικές παραμέτρους: α) το αποτέλεσμα της κάλπης και β) την φύσει παρελκυστική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως προς το πρώτο, η υπόνοια και μόνο ενός ΚΙΝΑΛ που θα είναι δυνάμει συνομιλητής του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά πιθανό να ευνοήσει, κατά τρόπο που δεν είναι δυνατόν να προσμετρηθεί αυτήν την στιγμή, την ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Η καθαρή αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες συσπειρώσεων και δεν αποκλείεται η «μοναξιά» του Μητσοτάκη να τον ωφελήσει εκλογικά.
Ως προς το δεύτερο, οι όψιμοι «εραστές» του ΣΥΡΙΖΑ για δικούς τους λόγους είναι διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν αγαθές προθέσεις στον Αλέξη Τσίπρα και την ομάδα του. Σε αυτούς δηλαδή που έως και σήμερα συνεργάζονται με τον Πάνο Καμμένο και δηλώνουν θαυμαστές του Μαδούρο ή αρνούνται να τον αποκηρύξουν. Εμπίπτει στα όρια της πολιτικής αφέλειας να θεωρεί κάποιος ότι το σχέδιο «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδεολογικό βάθος. Πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για μία απόπειρα διάσπασης του μεσαίου χώρου, με προφανή και αποκλειστικό στόχο την προσέλκυση κάποιων ψήφων.
Όσο νωρίτερα ο καταλάβουν οι αγωνιούντες «προοδευτικοί», τόσο το καλύτερο.