Όταν ο κινέζος αναλυτής της HSBC, Ζhi Ming Zhang, σε πρόσφατη έκθεσή του για τις τράπεζες και την αγορά ακινήτων (11/5/2010) συνέκρινε την αξία της αγοράς real estate με το παραγόμενο προϊόν μιας χώρας, επισημαίνοντας ποιες αγορές είναι φουσκωμένες, δεν γνώριζε τα δεδομένα της δικής μας κατάστασης.
Το ίδιο, ίσως, ισχύει και για τον υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, είπε ότι τελειώνει ο οικονομικός κύκλος που βασίστηκε στην κατανάλωση, στην οικοδομή και στις υποδομές και αρχίζει νέος, με έμφαση στις επενδύσεις στην πράσινη οικονομία και στη νέα τεχνολογία.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ming Zhang της HSBC, η αξία της αγοράς real estate στην Κίνα ανέρχεται σε 3,27 φορές το ΑΕΠ της χώρας αυτής.
Στις ΗΠΑ, λίγο πριν σκάσει η φούσκα των subprimes, η σχέση ήταν μόλις 1,75 φορές το ΑΕΠ της χώρας.
Στο Χονγκ-Κόνγκ είναι 3,1 φορές ενώ στην Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων ήταν 3,8 φορές.
Η διαφορά της Κίνας με τις ΗΠΑ είναι ότι η πρώτη έχει σημαντικά περιθώρια οικονομικής ανάπτυξης. Η δεύτερη ήταν ήδη ώριμη αγορά.
Στην Ελλάδα, η σχέση αυτή, προσδιορίζεται σήμερα σε 3,75 καθώς η αξία των ακινήτων του ιδιωτικού τομέα εκτιμάται σε 900 δισ. ευρώ με το ΑΕΠ της χώρας στα 240 δισ. ευρώ το 2009 και το οποίο θα φθίνει τα επόμενα τρία χρόνια. Ακόμα κι αν δεν αποτυπώνεται το σύνολο του πραγματικού ΑΕΠ στα στατιστικά στοιχεία λόγω παραοικονομίας, η σχέση είναι σχετικά υψηλή.
Μία διαφορετική προσέγγιση, που βάζει στο παιχνίδι την τρέχουσα αξία των μετοχών, θα μπορούσε να είναι και η εξής: για να αγοράσει κάποιος το 2006 ένα τετραγωνικό μέτρο κατοικίας στην Ελλάδα αρκούσαν 57 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας (μέση τιμή κατοικίας 1.700 ευρώ ανά τ.μ.).
Για να αγοράσει κάποιος το ίδιο τετραγωνικό σήμερα χρειάζεται 112 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας.