Πολλοί με ρωτούν : "τι είσαι; δεξιός ή αριστερός;". Από τη φάτσα, με κόβουν για καπετάνιο του ΕΛΑΣ. Όταν ανοίξω το στόμα, τους χαλάω την ψευδαίσθηση. 

Για να τους αποσύρω το δίλλημα, απαντώ: "κείμαι επέκεινα δεξιάς κι αριστεράς". Κι ο καπιταλισμός είναι ωραίο σύστημα με τα καταναλωτικά του αγαθά κι ο σοσιαλισμός με το οκτάωρο της εργασίας του. Διαλέχτε και πάρτε...

Στην Ιλιάδα υπάρχει ένας παρακατιανός και χρωματισμένος αρνητικά από τον Όμηρο ήρωας. Δύσμορφος, αλλοίθωρος, κυρτός, φαλακρός και ραιβόπους. Δηλητηριώδης, αμετροεπής και θρασύς. Ήταν ο μόνος που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τους ήρωες βασιλείς του Τρωικού πολέμου και από ημίθεους να τους εξισώσει με κοινούς θνητούς. Αναρχικό στοιχείο, τόλμησε να αμφισβητήσει την καθεστηκυία τάξη των ευγενών και ισχυρών του τότε κόσμου. Γνήσιος πρόδρομος του Σπάρτακου, του Πουγκάτσεφ, του Ντουρούτι.

Ο Μακεδονικός αγών (1904-1908) είναι ο πιο ρομαντικός της εθνεγερσίας. Θα είχε ξεχαστεί, διότι επιχειρισιακά έσβησε μετά από τέσσερα χρόνια κι επισκιάστηκε από τον επελθόντα θρίαμβο των Βαλκανικών πολέμων (1912-1913). Έμεινε ζωντανός στη μνήμη των επερχόμενων γενεών χάρις στο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης (Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε από το 1934 μέχρι το 1956 - οπότε καθαιρέθηκε) ήταν ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα ιστορικά πρόσωπα. Το 1962, όντας σε δυσμένεια (ως κούτβης σταλινικός) αδρανής πολιτικά και εκτοπισμένος στο Μποροβίτσι της Ρωσίας στο εκεί Δασαρχείο, το 'σκασε και πήγε κρυφά στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα. Εκεί αιτήθηκε τη μεταφορά του στη πατρίδα με σκοπό να αναλάβει προσωπικά όλη την πολιτική και ποινική ευθύνη του εμφυλίου πολέμου και να δικαστεί. Η ετυμηγορία ήταν προβλέψιμη και σίγουρη . Καταδίκη και θάνατος.

Η Entela Fureraj ( Ελένη Φουρέιρα ) με αρωγό της το ΡΙΚ, σχημάτισε παρέα με τον Αλβανό συνάδελφό της το σχήμα του αλβανικού αετού με ότι αυτό συμβολίζει.

Κάτι μπισκότα, όσο γλυκά είναι όταν τα τρως τόσο πικρό γίνεται το στόμα μετά από λίγη ώρα. Ετσι και με το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου για την Μακεδονία. Ενώ ξεκίνησε με μια ζεστή προσμονή στη ψυχή των παρευρεθέντων, στη λήξη του ο κόσμος έφευγε ημιτελής και συναισθηματικώς ταλαντευόμενος. Χαρούμενος από τη μιά γιατί έδωσε το παρών σε μιά γιορτή του Ελληνισμού,που ήταν εξάρτημα ενός μεγάλου συνόλου,επισφράγισε την ιστορική αλήθεια και δεν τον καπέλωσε η ορατή πολιτική εξουσία. Λυπημένος από την άλλη γιατί ο παλμός με την ώρα έφθινε, δεν άκουσε αυτά που προσδοκούσε, διεσθάνθηκε ότι τίποτε δεν κατάφερε και έφευγε να κάνει Ανάσταση με σβησμένη λαμπάδα.

Ένας φίλος συνομήλικος, Πολιτικός μηχανικός (ο ένας από τους δυό μηχανικούς που ξέρω και ομιλούν άρτια ελληνικά) με έψεξε χθές, επί τω λόγω ότι δεν αναρτώ στο facebook  περί δικαιοσύνης- μιας και είμαι του χώρου και τηρώ αιδήμονα (sic) σιωπή. Για να γλυτώσω πρόσκαιρα, του απάντησα να μην μου βάζει ιδέες. Είχε όμως απόλυτο δίκιο. Δεν την έπιανα την δικαιοσύνη στο στόμα μου (ως ποιώ σκωπτικώς με άλλα επίκαιρα)  και απέφευγα, διότι βαθειά μέσα μου την θεωρώ ένα πολύ σοβαρό θέμα. Εγώ. Για τους υπόλοιπους συλλειτουργούς δεν είμαι εισέτι πεπεισμένος…