Το τραγικό ιστορικό λάθος της υλοποίησης της ευρωπαϊκής ενοριακής ιδέας ήταν και εξακολουθεί να είναι ότι βασίστηκε στα οικονομικά οφέλη των διαφόρων κρατών, σε εθνικό και άρα εθνικιστικό επίπεδο, σαν το πιο εύκολο και λειτουργικό μονοπάτι για την πραγματοποίηση του ευρωπαϊκού ονείρου.

Στην ιστορική εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ανάμεσα στις δύο βασικές ιδέες του συναγωνισμού και της αλληλεγγύης, ο συναγωνισμός κατέστη η πολύ μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη, κρατώντας την αλληλεγγύη σε επίπεδα πιο πολύ ονομαστικά και παραδειγματικά από ότι ουσιαστικά, και εν κατακλείδι ο συναγωνισμός ανάμεσα σε τόσο άνισες οικονομικές δυνάμεις από κράτος σε κράτος, μετεξελίχθηκε σε ένα υποθάλποντα ανταγωνισμό, όπου, μέσα σε μια γενιά η οικονομία της Γερμανίας συνέτριψε σχεδόν όλες τις άλλες.

Το βασικό και διαιωνιζόμενο πρόβλημα αυτής της ιστορικής επιλογής και εκέλιξης ήταν ότι μετέφερε τις αιώνιες εθνικές και εθνικιστικές διαφορές ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης από το πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο στο πολιτικοοικονομικό, το οποίο τελευταίο, ιδίως μέσα στο πλαίσιο και στην ιστορική εξέλιξη της Ευρωζώνης έχει αποδειχθεί μια Ευρωφάκα, ένα κλειστό οικονομικό πλαίσιο, μαντρί θα έλεγε κανείς, όπου ο οικονομικά ισχυρότερος πάντα νικά, και όσο νικά, τόσο ισχυρότερος γίνεται οικονομικά, και όσο ισχυρότερος γίνεται οικονομικά, τόσο ισχυρότερος γίνεται πολιτικά, μέχρι την πιθανότατη μελλοντικη κατάληξη, λίαν προσεχώς, θα έλεγα, όπου η οικονομική υπερδύναμη της Γερμανίας θα καταστεί η ντεφάκτο απολυταρχική εξουσία σε όλην την ήπειρο, αρχής γενομένης με την Ζώνη του Ευρώ.

Ο Μακρόν, τώρα, προσπαθεί σοβαρά, και με αρκετό μυαλό, όπως διαφαίνεται, να αναχαιτίσει αυτήν την ιστορική πορεία της ενοποίησης της Ευρώπης, κυρίως μέσω ιδεών, ελπίζοντας ότι ίσως είναι η κατάλληλη ιστορική στιγμή, να ξυπνήσει, κυριολεκτικά πολλά άλλα κράτη, βλέπε κυρίως Ιταλία και Ισπανία, και όχι μόνο, αλλά και τους λαούς τους, όχι μόνο τις ηγεσίες ή τα πολιτικά κόμματα, στον κίνδυνο μίας γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, όπου οι έννοιες της λαϊκης (ευρωπαϊκής όχι εθνικής) κυριαρχίας και της δημοκρατίας, έχουν καταστεί έννοιες, όνειρα, οράματα, οτιδήποτε άλλο παρά πραγματικότητα.

Και ελπίζει και προτείνει ότι εστιάζοντας στην ευρωπαϊκή, σε αντίθεση με την εθνική, κουλτούρα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα επαναφέρει την Ευρώπη στον σωστό δρόμο.  

Σαν πρώτο στίγμα της πιθανής απήχησης ή όχι, που έχει αυτή του η προσπάθεια, η σημερινή αντίδραση των γαλλικών ΜΜΕ, σύμφωνα με το αρχικό ρεπορτάζ, ήταν χλιαρή ως και μηδαμινή. Το χρήμα μιλάει, φωνάζει, ορύεται, διατάζει. Και φαντάζεται κανείς ότι οι αναγγελθήσες τροποποιήσεις στον χώρο της εργασίας στην Γαλλία τραβούν πιο άμεσα το ενδιαφέρον και την έγνοια των Γάλλων από τα μακροπρόθεσμα οράματα για την Ευρώπη του Γάλλου προέδρου των.

Η Μαρί Λεπέν, που έχασε παταγωδώς στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, είχε επιλέξει μια πολύ διαφορετική τακτική εναντίον της Γερμανίας. “Δεν μου αρέσει η κυριαρχία σου πάνω στις τύχες της Ευρώπης και πάνω στην πατρίδα μου, για αυτό φεύγω”.

Ο Μακρόν διάλεξε άλλη τακτική, και κέρδισε την ψήφο των Γάλλων. Θα αλλάξω την Ευρώπη, και θα την φέρω στον σωστό δρόμο, (διότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που κυριαρχείται η Ευρώπη από την Γερμανία).

Να δούμε πώς θα προχωρήσει η ιστορία.

Να δούμε εάν η ιδέα μπορεί να νικήσει το χρήμα…