Στην Κύπρο τον 20ο αιώνα εκτυλίχθηκε το τελευταίο ιστορικό επεισόδιο της συρρίκνωσης του Ελληνικού Έθνους. Ώστε να περιοριστεί η προσδιορίσιμη Ελλάδα στα γεωγραφικά όρια της σημερινής κρατικής οντότητας.
Όσο κι αν μιλάμε για δύο ξεχωριστά κράτη, δοκιμάζονται σε αυτό το ακραίο όριο οι εθνικές δυνάμεις και η ιστορική αντοχή του Ελληνισμού, υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε από κοινού συμφωνήσει ότι, θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι, παρά τα προσωρινά οικονομικά βάσανά μας και απορρίπτουμε την προοπτική της «φινλαδοποίησης» της χώρας που θα ζει υπό την ισόβια απειλή της Τουρκίας, σαν άδοξος και ανυπόληπτος δορυφόρος.
Επείγουν πολλά, ώστε να ανακτήσουμε έναν οικονομικό και δημογραφικό δυναμισμό που θα αναβάθμιζαν την στρατηγική μας δυνατότητα να ορίζουμε σε διαφορετικό βαθμό τη μοίρα μας.
Αυτά όμως, δεν γίνονται με πολιτικάντικες διακηρύξεις περί της αναγκαιότητας του εκσυγχρονισμού της καθυστερημένης χώρας και του πλαδαρού και επιδοτούμενου άλλοτε λαού της, ούτε με ξέφρενες ιαχές, ούτε και πουλώντας κάλπικο πατριωτισμό σε φανατισμένα ακροατήρια, στο ασυνάρτητο λιανεμπόριο των ιδεών.
Απαιτούν δυστυχώς σχέδιο…
Στο δροσερό ελβετικό θέρετρο της Κραν Μοντάνα τις προηγούμενες ημέρες, προσπάθησαν φιλότιμα πολλοί να σύρουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε μια παράδοση άνευ όρων στην Τουρκία που θεωρεί το Κυπριακό, άμεσα συνδεδεμένο με την εθνική της ασφάλεια και ως εκ τούτου, αρνείται να δεχθεί αποχώρηση του κατοχικού στρατού και ακύρωση του αποικιοκρατικού καθεστώτος των εγγυήσεων.
Παρά τις οδυνηρές αποδοχές που έκανε- που δεν θα οδηγούσαν σε κανονικό κράτος βέβαια και οι οποίες με βάση την εμπειρία, ενδέχεται να αποτελέσουν κακό προηγούμενο- ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, φανατικός υπέρμαχος του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν, κατάλαβε ότι, δεν θα είχε τόπο να σταθεί αν γύριζε στην Λευκωσία με τέτοια συμφωνία στα χέρια που θα αναγνώριζε τα κατοχικά τετελεσμένα και θα έδινε το δικαίωμα (το δήλωσε αφοπλιστικά ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου μετά από επίμονη και ευφυή μαιευτική του Νίκου Κοτζιά) να επεμβαίνει στρατιωτικά, όποτε γουστάρει στο νησί!
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας, όσο κι αν κρύφτηκε πίσω από εύσχημα προσχήματα αρνούμενος να καταλογίσει στα ίσα τις ευθύνες για το διαπραγματευτικό ναυάγιο, αναγνώρισε ότι η τουρκική στρατιωτική παρουσία και οι διακρατικές εγγυήσεις των Συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου του ΄60, συνιστούν αφόρητο αναχρονισμό.
Χρωστάμε δίκαιη αναγνώριση γι΄ αυτό στον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκο Κοτζιά που κατάφερε με επιμονή και ευελιξία να εκθέσει την αδιαλλαξία του υστερικού και ισλαμοφασιστικού τουρκικού καθεστώτος και να μετατοπίσει τη βάση των επόμενων διαπραγματεύσεων από το πλαίσιο της διζωνικής- δικοινοτικής Ομοσπονδίας και την καταστρατήγηση κάθε Δημοκρατικής Αρχής, στην ουσία του Κυπριακού.
Δεν είναι καλό ασφαλώς το αποτέλεσμα, αφού το αίτημα της Απελευθέρωσης παραμένει αδικαίωτο.
Θα ήταν όμως χειρότερη μια λύση, με βάση τη λογική όσων, πιστεύοντας ότι υπηρετούν τον ρεαλισμό, στέκονται στην ουρά της ξεπερασμένης θεωρίας των «χαμένων ευκαιριών» για το Κυπριακό.
Ο ανέμελος διεθνισμός του κοσμοπολιτισμού, έχει και όρια. Και αυτά δεν τέμνονται απαραιτήτως με τις εθνικές προτεραιότητες.
Υ.Γ: «Απ΄ τον κακό χρόνο γλυτώνεις. Απ΄ τον κακό γείτονα δεν γλυτώνεις» λέει μια σοφή τούρκικη παροιμία…
*Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Για την Κύπρο»…