Ήταν ο πιο μίζερος τελικός κυπέλλου της Ιστορίας. «Αντάξιος» της εθνικής παρακμής. Αντί για καλεσμένους σε μια γιορτή του ποδοσφαίρου, άδεια καθίσματα και θύρες κλειστές.

Διαθέσεις φαρμακωμένες. Βλέμματα αλληλοϋποβλεπόμενα, γεμάτα μίσος.

Παράσταση χωρίς αυτούς για τους οποίους στήνεται. Τους φιλάθλους…

Με μοναδικούς παρόντες, τους προέδρους και τις κουστωδίες των φουσκωτών. Μια αδιάντροπή και παντοδύναμη εξουσία, με την αναγκαία πινελιά της φαιδρής ΕΠΟ και του ανεκδιήγητου υφυπουργού Αθλητισμού με τα ναπολεόντεια σύνδρομα.