Παρακολουθώντας την  συνεδρίαση του ελληνικού κοινοβουλίου για την ψήφο εμπιστοσύνης το βράδυ την Τρίτης, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει, εν πλήρη δράσει και αντιδιαστολή, τα δύο πρόσωπα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, στις ομιλίες των δύο αντιπροέδρων του, του κ. Πάγκαλου στον ρόλο του κ. Χάιντ και του κ. Βενιζέλου στον ρόλο του γιατρού Τζέκυλ.

Στη φοβερή διαμάχη συμφερόντων μεταξύ της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς και των Ευρωπαίων ψηφοφόρων, η ηγεσία της Ευρώπης παρουσιάζει ένα παρόμοιο πολιτικό διχασμό, με την ηγεσία της Ελλάδας, στην αγωνιώδη προσπάθεια να βρεθεί η καταλληλότερη στρατηγική στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας και των άλλων κρατών του μνημονίου.

Μετά από μερικές εβδομάδες ηχηρών αντιρρήσεων, προορισμένες για την εγχώρια αγορά των γερμανών ψηφοφόρων, αλλά και για την ελληνική αγορά πολιτικών και ψηφοφόρων, το γερμανικό κοινοβούλιο υπερψήφισε συμπληρωματική οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα για το επόμενα λίγα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής χειραγωγίας που ασκείται από όλες τις πολιτικές εξουσίες, διαχρονικά αλλά και οριζοντίως στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως, ότι όπως και έμαθε και η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, «τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται» στο διεθνή πολιτικό χώρο.

Πριν ένα χρόνο, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πήρε δύο αποφάσεις που προκάλεσαν αρνητικότατες αντιδράσεις στην κυβέρνηση και σε όλη την χώρα. Χλευάστηκε επειδή πρότεινε την αξιοποίηση της εθνικής περιουσίας για την εξοικονόμηση 50 δισεκατομμυρίων Ευρώ αντί του μνημονίου και κατακρίθηκε σαν αρνητική αντιπολίτευση επειδή καταψήφισε το μνημόνιο γιατί θα προκαλούσε ύφεση στην ελληνική οικονομία. Ένα χρόνο αργότερα, τα δύο αυτά θέματα κυριαρχούν στο ερώτημα πως πρέπει να σωθεί η ελληνική οικονομία. Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει μία αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου προσφέροντας μία εναλλακτική λύση για να σταματήσει την ύφεση που προκάλεσε η στρατηγική του μνημονίου, και πάλι η κυβέρνηση και τα πιο πολλά ΜΜΕ τον χλευάζουν, με την συναίνεση της Τρόικας. Είναι ο Σαμαράς ηλίθιος και τρελός και όλος ο άλλος κόσμος λογικός και συνετός, η μήπως είναι ο Σαμαράς ο έξυπνος και λογικός και όλοι οι άλλοι τρελοί, ηλίθιοι η ψεύτες.

Εάν έγινε μια σοβαρή αλλαγή στο σκηνικό της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης την τελευταία εβδομάδα (και χρησιμοποιώ αυτό το σύνθετο επίθετο γιατί, ακόμα φέτος, η ευρωπαϊκή κρίση εξακολουθεί να παραμένει αλληλένδετη με την κρίση της ελληνικής οικονομίας), είναι ότι οι εκατέρωθεν, και μη ελ των προτέρων συμφωνημένες αλλά αλληλένδετες στάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η Νέα Δημοκρατία, σαν δύο συμπληγάδες πέτρες, πιέζουν και από τις δυο πλευρές, ξαφνικά και ασφυκτικά, την Ευρώπη και την κυβέρνηση του Παπανδρέου να πάρουν δύσκολες, σοβαρές και μακροχρόνιες αποφάσεις για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας εντός του Ευρώ, και φυσικά για την εξυγίανση και σωτηρία της οικονομίας της Ευρωζώνης.

Η βαθύτατη κρίση της ελληνικής οικονομίας, συνυφασμένη με την διαιωνιζόμενη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να κουμαντάρει αποτελεσματικά την οικονομία της χώρας, επιφέρει βαθμιαία, με πολύ αργό αλλά σταθερό ρυθμό, την πολυπόθητη δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης.

Το κινέζικο ιδεόγραμμα για την λέξη ΚΡΙΣΗ, αποτελείται από το πάντρεμα δύο άλλων κινεζικών ιδεογραμμάτων, τα ιδεογράμματα ΚΙΝΔΥΝΟΣ και ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Στην προκειμένη τραγική περίπτωση που μας αφορά όλους, για την τύχη της Ελλάδας και την τύχη της Ευρωζώνης (των οποίων οι τύχες είναι ενδεχομένως αλληλένδετες),  ο τεράστιος κίνδυνος που αντιπροσωπεύει η εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας, ίσως μεταφραστεί σε μία μοναδική ευκαιρία για την Ευρωζώνη, να προχωρήσει, «πολλές ώρες αρχύτερα», σε μία σοβαρή δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση, στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να αποφύγει την οικονομική και κοινωνική καταστροφή.