Σε μία περίοδο που η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ξεκινήσει «περιπετειωδώς» τη δεύτερη θητεία της, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να βάλει ψηλά τον πήχη για το ΠΑΣΟΚ.

Η φωτιά στον Έβρο, που κράτησε για περισσότερο από δύο εβδομάδες, αποτελεί μία εθνική τραγωδία. Μία τεράστια οικολογική καταστροφή και όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχθεί η κυβέρνηση, μία μεγάλη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.

Οπωσδήποτε  επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας σε ένα βαθμό, «λουκούμι» του ήρθε του Μητσοτάκη η ζεϊμπεκιά του Πατούλη στο Ζάππειο, ενώ πολίτες και κράτος θρηνούσαν τα παιδιά που χάθηκαν στην Κάρυστο. Κανονικά ο πρωθυπουργός θα μπορούσε κάλλιστα να μην θέλει να τον δει πλέον στα μάτια του και για τον τρόπο που χόρευε κακοποιώντας το ζεϊμπέκικο ως χορό, μεταξύ μας όμως , δεν τον έχω τον Μητσοτάκη και για ρέκτη της λαϊκής κουλτούρας. Υποψιάζομαι ότι οι λόγοι που ο Πατούλης «φαγώθηκε» είναι πιο πεζοί και ενταγμένοι στους πολιτικούς τακτικισμούς.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.

Στη σκιά της φοβερής τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου, θέλω να διατυπώσω μία απορία, αν και αμφιβάλλω κατά πόσον υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει πειστική απάντηση. Εντάξει οι λογικές διαπιστώσεις, ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ) και media ότι το προσφυγικό / μεταναστευτικό δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι - πρόβλημα μόνο των χωρών υποδοχής, εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ισπανίας. Αντιληπτές, οι επικρίσεις σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλών χωρών που την αποτελούν, ότι αρνείται ή αδυνατεί να βρει λογική λύση. Κατανοητές και οι καταγγελίες των πραγματικά ευαίσθητων –όχι των δήθεν και εκείνων που προσπαθούν να αποκομίσουν κομματικά οφέλη – κατά των κυβερνήσεων που αδιαφορούν για το πρόβλημα ή υιοθετούν απάνθρωπες σε βάρος των δυστυχισμένων που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή.