Καθώς η χώρα μπαίνει πιο βαθειά στην προεκλογική περίοδο, γίνονται όλο και πιο ορατές δύο πραγματικότητες. Η πρώτη είναι ότι και αυτή τη φορά τα κόμματα και οι αρχηγοί τους θα χρησιμοποιήσουν όλα τα κτυπήματα, πάνω και κάτω από τη μέση, εναντίον των αντιπάλων τους, με τον Τσίπρα και τον Σύριζα να σέρνουν τον χορό, αλλά και τον Μητσοτάκη με τη Ν.Δ. να ακολουθούν από κοντά. Η δεύτερη πραγματικότητα  βέβαια είναι η γνωστή, που η στήλη έχει επισημάνει από καιρό και επαναλαμβανόμενα, ότι τα δύο βασικά δεκανίκια που βοηθούν τον Μητσοτάκη να πορεύεται, είναι ο Τσίπρας με όλο το επιτελείο των στελεχών και πολιτευτών του Σύριζα από τη μία πλευρά, ο Ερντογάν με τους μπεχλιβάνηδες αξιωματούχους του, από την άλλη.

Βαδίζοντας ακάθεκτοι (και σε μεγάλο βαθμό αρειμάνιοι και αμέριμνοι, όπως συνηθίζουμε) προς  τις εκλογές, μία παρουσίαση για το τι βρίσκεται μπροστά μας, δεν βλάπτει. Εξάλλου, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν και εκφράζονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου που ήδη ζούμε. Περιοδείες, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, απαλλαγές, παρατάσεις,  υποσχέσεις, πλειοδοσίες, σποτάκια και όλα τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά / παλαιοκομματικά σε ανάλογες περιστάσεις  είναι πια απλωμένα στο τραπέζι. Με βασικά συνθήματα «ό,τι θέλει ο πελάτης /ψηφοφόρος» και «ο πελάτης / ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο», για να διαιωνίζεται η περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα».  Έτσι είναι η Ελλάδα και παραμένει αναλλοίωτη, αφού πολιτική τάξη και κοινωνία δεν θέλουν κάτι διαφορετικό, άρα ετοιμαστείτε να ξαναδούμε υψηλής ποιότητας και αχαλίνωτης φαντασίας γελοιότητες από κόμματα, υποψήφιους και μήντια / δημοσιογράφους…

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.

Ειλικρινά δυσκολεύθηκα πολύ να καταλάβω τι συμβαίνει στην πραγματικότητα με τα πτυχία των ηθοποιών και το αν τελικά εξισώνονται με τα απολυτήρια λυκείου. Οι πληροφορίες είναι κάπως μπερδεμένες. Αλλά νομίζω έβγαλα άκρη.

H περίοδος των γιορτών είναι «παραδοσιακά» αυτή που ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με τους δημάρχους και «γκρινιάζει» για τους στολισμούς, τα δέντρα, τα φώτα και τα έξοδα που γίνονται. Είναι κάτι σαν έθιμο. Βέβαια, ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας, έχει φροντίσει να ασχολείται ο κόσμος μαζί του όλο το χρόνο.