Η θέση ότι οι επιχειρήσεις που προσφέρουν δημόσια αγαθά έπρεπε να βρίσκονται υπό την ομπρέλα του κράτους, ηχεί ως απόλυτα λογική, όντας αποδεκτή υπό μια προϋπόθεση όμως: Όλες οι ΔΕΚΟ όφειλαν να προσφέρουν αγαθά και υπηρεσίες σε τιμές το δυνατό χαμηλές χωρίς να επιβαρύνουν τη χώρα με ατελείωτα διαχειριστικά ελλείμματα.

Οι συζητήσεις για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη καλά κρατούν. Κάποιοι συνδέουν την έξοδο της χώρας από το ευρώ με την τιμωρία που επιφυλάσσουν οι αγορές και ο σκληροί της ΕΕ στο τόσο «άταχτο» αυτό μέλος της Ένωσης. Κάποιοι άλλοι συνδέουν την παραφιλολογία περί παραμονής ή μη στο ευρώ με σκοπιμότητες και πιέσεις, που οδηγούν στην περαιτέρω απαξίωση της δημοσίας περιουσίας, στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων που μεθοδεύονται.

Εξανέστησαν οι βαρόνοι του ΠΑΣΟΚ όταν ο Πρόεδρος του Κινήματος, ο κος Βενιζέλος, αρνήθηκε την υπουργοποίηση τους. Η θέση όμως αυτή, καταρχάς ορθή, θα παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν διακρινόταν από μια γενικευμένη και όχι επιλεκτική ισχύ.

Ίσως για πρώτη φορά μετά το 1974 ήμασταν, ως ψηφοφόροι, τόσο μπερδεμένοι στις επιλογές μας. Ένα πλήθος εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων ερμηνεύουν το παζλ της απόφασης για τη ψήφο που δώσαμε όλοι μας –όσοι τουλάχιστον ψηφίσαμε– στις 17 Ιουνίου.

Μύθος 1^ος. Θα βελτιωθεί ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων με την επιστροφή στη δραχμή. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ένθερμοι οπαδοί μιας τέτοιας επιλογής. Θα τρέξουμε τριάντα χρόνια πίσω σκιαγραφώντας τη σχέση εξαγωγών  και απαξίωσης (υποτιμήσεις – διολισθήσεις) της δραχμής για να αποδείξουμε το μυθικό χαρακτήρα αυτής της θέσης.

«Έγκλημα χωρίς τιμωρία», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του σεναρίου των πρόωρων εκλογών, σκιαγραφώντας την πολιτική της μη σύνεσης, που διακρίνει όσους κατέχουν μια αρχηγική θέση στα κοινά.

Οι υποψήφιοι βουλευτές κατατάσσονται σε τρεις ομάδες: Στην ομάδα όπου εντάσσονται οι γνωστοί «παλαιοί», σε μια δεύτερη αυτήν των «νέων υποψηφίων» και τέλος σε μια τρίτη εκείνη των «πεπαλαιωμένων νέων υποψηφίων»