Γι' αυτούς που γνωρίζουν όμως, αρχίζει πολύ πιο νωρίς. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ας δούμε τις κυριότερες φάσεις του εντελώς συνοπτικά :
α) Η φάση του Μακεδονικού αγώνα : (1870-1913).
Μετά την ολοκλήρωση του εθνικοαπελευθερωτικού της αγώνα (1830) και την κατάκτηση μιας μικρής εδαφικής έκτασης, η Ελλάδα έβαλε ως επόμενο στόχο την επανακατάληψη των ιστορικών εδαφών της από την καταρρέουσα (ασθενή) οθωμανική αυτοκρατορία χωρίς αυτός να είναι πάντα σαφής. Ήταν αντίστοιχος με το όραμα αυτού που το έφερε (και γι' αυτό άλλοτε ήταν συντηρητικός, π.χ. η κατάληψη των βασικών εδαφών που αποτελούσαν τον αρχαίο ιστορικό κορμό, άλλοτε μαξιμαλιστικός, π.χ. η ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας).
Έως το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1912-1913) στο έδαφος της Μακεδονίας (ο χώρος δεν είναι πάντοτε απόλυτα προσδιορίσιμος γεωγραφικά - πάντως κατά το μάλλον ή ήττον περιελάμβανε τουλάχιστον τα εδάφη της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας) εμαίνετο ένας διαρκής αγώνας, άλλοτε χαμηλής, άλλοτε σφοδρής έντασης, μεταξύ κυρίως των βουλγάρων και των ελλήνων, για το ποιός θα είχε το πάνω χέρι απέναντι στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Είναι η εποχή του ρομαντικού, ηρωικού αγώνα από πλευράς των Ελλήνων που ανέδειξε τους κορυφαίους Μακεδονομάχους που προέρχονταν τόσο από τη Μακεδονία, όσο και από την ελεύθερη Ελλάδα ή την Κρήτη (εξέχουσα προσωπικότητα ο Παύλος Μελάς).
Η χειρότερη καμπή της περιόδου, είναι για μας η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με την οποία εκχωρείται στη Βουλγαρία το μέγιστο μέρος της Μακεδονίας, απεδείχθη όμως θνησιγενής και σχεδόν αμέσως ανετράπη.
β) Η φάση των Βαλκανικών Πολέμων : (1912-1913) / Μικρασιατική καταστροφή.
Με τη νικηφόρα έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) το ζήτημα της κυριαρχίας επί της Μακεδονίας λήγει, αφού αυτή καταλαμβάνεται θριαμβευτικά από τον ελληνικό στρατό κατά τον μέγιστο ιστορικό της χώρο.
Τέλος, με την εισδοχή μεγάλου αριθμού προσφύγων από την Μικρά Ασία και τον Πόντο (Ελλήνων κατά το γένος και το φρόνημα) μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η πληθυσμιακή ισορροπία μετατρέπεται καταλυτικά υπέρ των Ελλήνων.
Έως τότε, στο χώρο υπήρχε μια πανσπερμία Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Τούρκων, Ρουμάνων, Αλβανών, Εβραίων,κα.
Όσον αφορά την ομιλούμενη γλώσσα, πλην των άλλων (ελληνικά, τουρκικά, κλπ) ομιλείται ενίοτε παράλληλα ένα προφορικό ιδίωμα προσομοιάζον σε βουλγαρική διάλεκτο, ως γλώσσα κοινής συνεννόησης / συναλλαγής μεταξύ των διαφόρων Εθνοτήτων, τα λεγόμενα «ντόπια».
Ουδεμία συζήτηση υφίσταται περί Μακεδονικού λαού, ή Έθνους.
γ) Η φάση της ανάμειξης της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1924-1943)
Με την ολέθρια ανάμειξη της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, με οποία υποχρεούται να συντονιστεί το ΚΚΕ (όχι χωρίς την αντίδραση συγκεκριμένων προσώπων και μερικών μάλιστα γραμματέων του, όπως π.χ. οι Μάξιμος, Αποστολίδης, Γεωργιάδης, Κορδάτος που αναγκάζονται σε παραίτηση λόγω της διαφωνίας) ανακαλύπτονται το πρώτον οι έννοιες κατ' αρχάς (1923-1925) του «Μακεδονικού λαού», που φέρεται ότι κατοικεί στα εδάφη της Μακεδονίας χωρίς διάκριση εθνότητος και στη συνέχεια (1934) του «Μακεδονικού Έθνους», ως γενεσιουργού αφετηρίας της δημιουργίας της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που η Γ’ Διεθνής οραματίζεται.
Ένα νέο έθνος έχει δημιουργηθεί από το τίποτε στα Βαλκάνια!
Στα επόμενα βήματα το έθνος αυτό («μακεδονικό έθνος»), θα αναζητήσει το κράτος του!!! Παρόλα αυτά, ας σημειωθεί ότι στη δεκαετία του 1940, το μεν ΕΑΜ εξαρχής υπερασπίσθηκε την ελληνικότητα της Μακεδονίας , το δε ΚΚΕ παλινδρόμησε μεταξύ 1943 και 1946 από θέσεις υπερασπιστικές της ακεραιότητας της Ελλάδας σε αποδοχή και υιοθέτηση εν τέλει (12η Ολομέλεια) της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών χάριν της «Μακεδονίας».
Μία πλήρης μεταστροφή του ΚΚΕ καταγράφεται τον Ιανουάριο του 1949, όταν ο Ζαχαριάδης διακηρύσσει ότι «ο μακεδονικός λαός θα καταχτήσει το δικαίωμά του για μια λέφτερη, ανεξάρτητη ζωή και ανάπτυξη».
Έχει μεσολαβήσει η απόλυτη συστράτευση στις τάξεις του ΔΣΕ συμπαγών ομάδων σλαβοφώνων αυτονομιστών, που αυτοπροσδιορίζονται ως Σλαβομακεδόνες.
δ) Από τον Εμφύλιο στη δημιουργία του ομόσπονδου κρατιδίου της Μακεδονίας (ο Τίτο και οι Δυτικές Δυνάμεις).
Η απόλυτη επικράτηση του Τίτο με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η ίδρυση της Σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας, σηματοδοτεί ταυτόχρονα την συγκρότηση της ομόσπονδης δημοκρατίας της Μακεδονίας (πρόκειται για την προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λεγόμενη «Διοίκηση του Βαρδάρη», που τώρα μετονομάζεται) στα νότια σύνορα της Γιουγκοσλαβίας με την Ελλάδα με πρωτεύουσα τα Σκόπια, ως ένα εκ των ομόσπονδων κρατιδίων που τη συναποτελούν.
Επιδιώχθηκε έντονα η αποβουλγαροποίηση και «μακεδονοποίηση» του παρελθόντος της γεωγραφικής Μακεδονίας καθώς και η κάθαρση της γλώσσας από βουλγαρικά στοιχεία και ο εκσερβισμός της, παράλληλα δε, το αρχικό προφορικό γλωσσικό ιδίωμα καλλιεργήθηκε και απέκτησε εντέχνως χαρακτηριστικά τέτοια, που να το εξελίσσουν σε κανονική γλώσσα. Ήταν η «μακεδονική γλώσσα»!
Το κρατίδιο ήταν το απόλυτο όχημα για την τελική συνένωση με αυτό όλων των (φερομένων ως αδούλωτων) γεωγραφικών χώρων της Μακεδονίας υπό τον έλεγχο του, ώστε να προκύψει η ενιαία «Μακεδονία», από την πρώτη δε στιγμή του σχηματισμού του επεδόθη σε ένα απροκάλυπτο προπαγανδιστικό αγώνα αλυτρωτισμού, πρωτίστως σε βάρος της Ελλάδας.
Η Ελλάδα αντέδρασε, αλλά η καταλυτική παρασκηνιακή παρέμβαση των Δυτικών (Αμερικανών) που επιθυμούσαν την εγκαθίδρυση στενών δεσμών με τον Τίτο, με την παροχή διαβεβαιώσεων προς την χώρα μας κράτησαν παγωμένο το θέμα. Έτσι, εμείς φτάσαμε στο σημείο να παριστάνουμε ότι αγνοούμε την ύπαρξη του.
ε) Η σύγχρονη εποχή - Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (1991 έως σήμερα)
Με τη διάλυση της ενιαίας ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας (1991) οι ηγέτες της χώρας των Σκοπίων, διεκήρυξαν τη συγκρότηση της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και τη μετατροπή του ομόσπονδου κρατιδίου σε ανεξάρτητο υποκείμενο της διεθνούς κοινότητος.
Η Ελλάδα αντέδρασε έντονα και πέτυχε να γίνει δεκτό από το ΟΗΕ, ότι έως την οριστική επίλυση του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής χώρας, αυτή θα αναγνωριζόταν ως «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Έκτοτε, και αφού απέτυχαν όλες οι διαμεσολαβητικές προσπάθειες για εξεύρεση λύσης, ουδεμία αξιόλογη εξέλιξη σημειώθηκε μεταξύ της Ελλάδας και της γειτονικής χώρας, (με την εξαίρεση της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995, που μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα), έως τη σημερινή σύναψη της συμφωνίας των Πρεσπών.
Τώρα πλέον υπεγράφη και κυρώθηκε (με τον τρόπο που υπογράφηκε και κυρώθηκε) η συμφωνία των Πρεσπών. Ακούστηκαν και γράφτηκαν υπέρ της και - κυρίως - εναντίον της πάρα πολλά. Τι είναι σωστό και τι λάθος ?
Φρονώ ότι δεν έχει νόημα πλέον περαιτέρω ανάλυση των υπέρ ή των κατά, και εν πάση περιπτώσει, τούτο υπερβαίνει τους σκοπούς αυτού του σημειώματος.
Η ζωή θα δείξει:
- Αν στο άμεσο (ή μεσοπρόθεσμο) μέλλον, τα πράγματα εξελιχθούν ομαλά, (δηλαδή οι δύο χώρες πορευτούν ήρεμα, χωρίς να δημιουργούνται εντάσεις και προβλήματα κυρίως έναντι της Ελλάδας) και το γενικότερο κλίμα στα Βαλκάνια δεν δυναμιτιστεί με μοχλό αυτή τη συμφωνία, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ήταν καλή και ότι έδωσε λύση στο πρόβλημα. Ενδεχομένως και ότι το πρόβλημα αυτό καθαυτό ήταν υπερτιμημένο (ως διατείνονται διάφοροι σοφοί των διεθνών σχέσεων) και γι' αυτό λύθηκε εύκολα με μία συμφωνία προφανώς κακότεχνα σχεδιασμένη και ετεροβαρή (πρώτη φορά και τα δύο διαπραγματευόμενα μέρη συμμερίζονται τα ίδια επιχειρήματα).
- Αν όμως αποτύχει, τούτο θα σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα η Βόρεια Μακεδονία θα προσπαθήσει να γίνει Μακεδονία (και θα αρχίσουν να εμφανίζονται διάφορες αδούλωτες φωνές στο εσωτερικό του «Βόρειου τμήματος του Α' μέρους» τις οποίες θα θέλει να συμμερισθεί η Βόρεια Μακεδονία διεκδικώντας με τον έναν ή άλλο τρόπο το όλον, όπως επίσης ότι θα κάνουν την επανεμφάνισή τους διάφοροι... περίεργοι χάρτες).
Η αποτυχία θα είναι οικτρή και μη αναστρέψιμη, διότι πλέον με την υπογραφή και την αποδοχή του Α' μέρους, όλες οι προσπάθειες, όλοι οι αγώνες, όλο το αίμα που χύθηκε στα χρόνια που πέρασαν θα έχει πάει στράφι ανεπιστρεπτί!
Οψόμεθα..
