Αυτή ήταν μια εξαιρετικά ακραία θέση για έναν τόσο ήπιο, μετριοπαθή και προσεκτικό στις εκφράσεις του άνθρωπο όπως ο κ. Χαλικιάς και για αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Μέχρι σήμερα δεν επιβεβαιώθηκα ούτε εγώ, ούτε εκείνος. Έχω όμως την εντύπωση οτι βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να επιβεβαιωθεί ο ένας ή ο άλλος. Και σήμερα δεν είμαι καθόλου βέβαιος οτι θα δικαιωθώ εγώ.
Η ευρωπαική ενοποίηση δοκιμάζεται ήδη ένα ρόνο τώρα και φτάσαμε στο σημείο που πρέπει οι ευρωπαίοι ηγέτες να αποφασίσουν για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης μέσα στους επόμενους δυο μήνες. Υποτίθεται οτι η συζήτηση που θα αρχίσει στη Σύνοδο κορυφής την 4η Φεβρουαρίου θα θέσει τις βάσεις ώστε να έχουν ληφθεί μεγάλες αποφάσεις μέχρι το τέλος Μαρτίου. Σύμφωνα με όσα λέγονται απο όλους, οι ηγέτες ξεκινάνε με καλές προθέσεις.
Όμως, οι προθέσεις των ευρωπαίων ηγετών για τη δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού χρηματοδότησης των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης, δεν αρκούν για να αντιμετωπισθεί η σημερινή κρίση. Ούτε το τεχνικά άριστο σχέδιο επαναγοράς ομολόγων απο τον μηχανισμό στήριξης. Απαιτείται πάνω απο όλα συνεννόηση μεταξύ των χωρών μελών και αυτό δεν φαίνεται σήμερα πολύ πιθανό. Φυσικά όλες οι χώρες αναγνωρίζουν τη χρησιμότητα του μηχανισμού και ελάχιστες έχουν αντίρρηση για το πώς πρέπει να λειτουργήσει. Αντιδρούν όμως – και οι αντιδράσεις θα αυξηθούν – στους όρους που θέτει η Γερμανία για να ποδηγετήσει όλες τις ευρωπαικές οικονομίες.
Η Γερμανία απαιτεί να υπάρξει φορολογική εναρμόνιση μεταξύ των χωρών μελών, να ενταχθεί σε όλα τα εθνικά συντάγματα διάταξη που να περιορίζει το έλλειμμα ώς ποσοστό του ΑΕΠ σε επίπεδο κάτω απο 3%, να υπάρξουν αυστηρές ποινές και απώλεια ψήφου στα θεσμικά όργανα της ΕΕ για τις χώρες που δεν «πειθαρχούν» δημοσιονομικά, να καθιερωθεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το 67ο έτος ώς έτος συνταξιοδότησης και ίσως να υπάρχουν και άλλες απαιτήσεις που δεν έχουν ακόμη διαρρεύσει στον διεθνή τύπο. Οι απαιτήσεις αυτές της Γερμανίας, στερούν απο τις ευρωπαικές χώρες τη δυνατότητα άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και αυτό δύσκολα θα γίνει αποδεκτό απο τους ευρωπαικούς λαούς, ακόμη και αν πρόθεση των κυβερνήσεων είναι να συμφωνήσουν.
Η Ιρλανδία για παράδειγμα δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα τον όρο της φορολογικής εναρμόνισης. Το «θαύμα» της οικονομίας της στηρίχθηκε αποκλειστικά και μονο στους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αν υιοθετήσει τους γερμανικούς συντελεστές, η ιρλανδία δεν θα έχει οικονομία. Θα είναι μια υγρή πράσινη χώρα σε μια κρύα θάλασσα. Η Γαλία δεν θα δεχτεί εύκολα την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Και ακόμη πιο δύσκολα θα δεχτεί ο γαλλικός λαός – και ας συμφωνεί εμ τους Γερμανούς ο Σαρκοζί – την γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη.
Απο την άλλη μεριά, είναι δύσκολο για άλλες ευρωπαικές χώρες να δεχτούν να συνδράμουν στον ενισχυμένο μηχανισμό στήριξης, όταν είχαν αντιρρήσεις ακόμη και για τον προσωρινό μηχανισμό. Και καθώς όλες αυτές οι αποφάσεις πρέπει να περάσουν απο τα εθνικά κοινοβούλια και στη συνέχεια να ψηφισθούν ομόφωνα απο όλες τις χώρες μέλη, οι πιθανότητες να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά η Ευρώπη σε λύσεις που θα αντιμετωπίζουν μόνιμα την δημοσιονομική κρίση, είναι περιορισμένες.
Βεβαίως η Ευρώπη έει αποδείξει στην σύντομη «ενωμένη» πορεία της οτι αργεί μεν, αλλά τελικά βρίσκει λύσεις μέσα απο διαπραγματεύσεις και παζάρια για να προχωρεί. Όμως οι διαπραγματεύσεις και τα παζάρια θέλουν χρόνο και οι αγορές πιέζουν επίμονα και ασφυκτικά μειώνοντας τα χρονικά περιθώρια.
Και για αυτούς τους λόγους, το μέλλον της Ευρώπης είναι πιο αμφίβολο απο κάθε άλλη φορά.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr