Σε λίγο καιρό και εφόσον τα πράγματα εξελιχθούν όπως προδιαγράφονται, όλες οι πτυχές του προβλήματος θα αρχίζουν να γίνονται αισθητές και από τους πολίτες και τότε οι πολιτικές εξελίξεις θα δρομολογηθούν - χωρίς να μπορεί κάποιος να τις προβλέψει με βεβαιότητα.
Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι ακόμη και σήμερα και έπειτα από ένα διάστημα αδράνειας, ελαφρομυαλιάς και ανεπαρκούς διαχείρισης, η κυβέρνηση της χώρας αδυνατεί να δει τους συσχετισμούς και τον εγκλωβισμό της στο πρόβλημα - ώστε να εγκαταλείψει την αμετροέπειά της και την υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζει την κρίση.
Η ένταση στις σχέσεις της Ελλάδας με την Αυστρία είναι μία παγίδα στην οποία η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου έπεσε, όπως ακριβώς είχαν προβλέψει οι ξένες κυβερνήσεις που παρακολουθούσαν τον Τσίπρα και τον Καμμένο να λένε ο μεν πρώτος «και τι έγινε αν μας βγάλουν από την Σένγκεν», ο δε δεύτερος «θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές».
Η ευρωπαϊκή μεθόδευση είναι πλέον προφανής αν και δεν την αντιλαμβάνονται όλοι στο εσωτερικό της χώρας και πάντως δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν με τους όρους που θα ανέμενε κάποιος (αν δηλαδή η Ελλάδα ήταν ένα ισότιμο κράτος μέλος της Ενωσης.
Η Γερμανία έχει αναλάβει τον ρόλο της δύναμης της λογικής, η Ανγκελα Μέρκελ για τους δικούς της λόγους που έχουν να κάνουν με τις αντικειμενικές δυνατότητες και τα περιθώρια της Ομοσπονδίας της, έχει επιλέξει μία πολιτική υποδοχής προσφύγων, τους οποίους άλλωστε μέχρις ενός σημείου μπορεί και να εντάξει ακόμη και στην οικονομική και παραγωγική δραστηριότητα της χώρας της.
Όμως η Αυστρία, ο παραδοσιακός δορυφόρος της Γερμανίας, έχει αναλάβει τον ρόλο του «κακού». Ηγείται της ομάδας κρατών που επιμένουν στο κλείσιμο των συνόρων, συγκαλεί περιφερειακές συνόδους ερήμην και απουσία της Ελλάδας και εμφανίζεται ως η δύναμη που εν τέλει επιβάλει πολιτικές και αποφάσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι στην Αθήνα, τίποτε από αυτά δεν το αντιλήφθηκε εγκαίρως η κυβέρνηση και σήμερα τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, είτε μέσω διαβημάτων προς την Βιέννη, είτε διακόπτοντας προσωρινώς τις διπλωματικές σχέσεις με ένα κράτος μέλος της Ενωσης.
Τι θα μπορούσε να έχει γίνει; Ένα απλο παράδειγμα: να ήταν η Ελλάδα εκείνη που πρώτη και εγκαίρως θα είχε συγκαλέσει μία ή και περισσότερες έκτακτες, άτυπες και επείγουσες συνόδους για το προσφυγικό. Ή να έχει η κυβέρνηση ένα σχέδιο περισσότερο ρεαλιστικό και ουσιαστικό από εκείνο της Τασίας Χριστοδουλοπούλου περί ανοιχτών συνόρων, επιδιώκοντας εγκαίρως την συνεννόηση με τους γείτονες.
Δεν έγινε κάτι από αυτά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα, όμως οι πληροφορίες και οι ενδείξεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Εφόσον η νέα, έκτακτη Σύνοδος Κορυφής με την συμμετοχή και της Τουρκίας πραγματοποιηθεί την μεθεπόμενη Δευτέρα, ο κίνδυνος είναι να τεθεί σε εφαρμογή το plan B, το οποίο και έχουν εκπονήσει οι ξένες κυβερνήσεις. Αυτό περιλαμβάνει - σύμφωνα και με τον σαφή υπαινιγμό του Γερμανού υπουργού Εσωτερικών Ντε Μεζιέρ, την μετάθεση των ευρωπαϊκών συνόρων «κάπου αλλού», τη μετατροπή της Ελλάδας σε αχανή προσφυγικό καταυλισμό και την ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής διαδικασίας για την χορήγηση έκτακτων ενισχύσεων αντιμετώπισης της πραγματικής αυτήν την φορά ανθρωπιστικής κρίσης.
Με τον τρόπο αυτό για την Ελλάδα θα αρχίσει ένας νέος κύκλος κρίσης (αυτήν την φορά εθνικής) και μία φρενήρης πορεία προς την επίσημη και οριστική πλέον περιθωριοποίηση, όχι απλώς από την Ευρώπη αλλά και από τα Βαλκάνια.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr