Σε (πολιτικό) χρόνο "ντε-τε" (όπως το λέγαμε στον στρατό) μετά το οριστικό αποτέλεσμα των εκλογών, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση με υποσχεθείσα δεδηλωμένη πλειοψηφία στην Βουλή. Αμέσως ορκίστηκε ο νέος Πρωθυπουργός και συντομότατα ακολούθησε το νέο Υπουργικό Συμβούλιο. Στο καπάκι, άρχισε ένας ειδησεογραφικά καταιγιστικός μαραθώνιος δηλώσεων, διακηρύξεων, μηνυμάτων, τηλεφωνικών επαφών, επισκέψεων, συναντήσεων και ταξιδιών από και προς την Ευρώπη με αποκλειστικό θέμα την (υπο διαμόρφωση) νέα στάση της χώρα ως προς το Χρέος, το Μνημόνιο, τις δανειακές συμβάσεις, τυχόν νέο μεσοπρόθεσμο, την τρόικα, το πρόγραμμα αποπληρωμών, τις επείγουσες μεταρρυθμίσεις... 

Μετά από κάποιες πρόσφατες αναρτήσεις και δημοσιεύσεις μου, ορισμένοι φίλοι στα σόσιαλ μίντια είναι με το δάκτυλο στο ποντίκι, έτοιμοι να με αποκαλέσουν "παπαγαλάκι του Σύριζα" και να με διαγράψουν.  Χαλαρώστε! Οι εκλογές είναι ακόμα νωπές (στα γραφεία των ηττημένων της προηγούμενης Συγκυβέρνησης, ακόμα ρέει το αίμα), η νέα Συγκυβέρνηση μόλις ορκίστηκε, οι σεμνές τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων καλά-καλά δεν ολοκληρώθηκαν. Απαιτείται νηφαλιότητα απ' όλους εμάς τους "κριτικούς του πληκτρολογίου" ώστε να αξιολογηθούν σωστά τα σημαντικά και τα λιγότερο σημαντικά, να επισημανθούν τα πεδία όπου θα πρέπει κατ' αρχήν να εστιάσει η κριτική αξιολόγηση των κυβερνητικών πράξεων, να γνωστοποιηθούν τυχόν φαινομενικά δευτερεύουσες πτυχές που αποκρύπτουν ή παραπλανούν. Κυρίως όμως να παρέλθει ο, φυσιολογικός για τα πρωτίστως "κουτσομπολίστικα" σόσιαλ μήντια πακτωλός αναρτήσεων που επικεντρώνουν σε ενδυματολογικές επιλογές, σε έλλειψη σαβουάρ βιβρ, στην απλυσιά των αριστεροτέτοιων, στην αμηχανία του Παπούλια, στην ανθοδέσμη του Μεϊμαράκη, στο σαραβαλάκι του Σκουρλέτη, τα ποιήματα του "κοτσιδάκια" υπουργού... "Σκάβουν" όλοι αίφνης στα αρχεία ετών, ανασύρουν παλαιές δηλώσεις των σημερινών υπουργών για να "αποδείξουν" διγλωσσία, τούμπες, ασυναρτησίες, ανακολουθίες και γενικώς την αφερεγγυότητα του Σύριζα. Είπαμε: το verba volant, scripta manent είναι μάλλον παρωχημένο, σήμερα που ο καθείς μπορεί να τουητάρει. Για μένα, μετράνε πρωτίστως οι πράξεις. Είτε αυτές είναι η ψήφος που ρίχνει κανείς, είτε τα νομοσχέδια που υπογράφει ως μέλος της κυβέρνησης.

Απογοητεύθηκαν όσοι, στην Ελλάδα, περίμεναν έναν Τσίπρα εκτός τόπου και χρόνου στο ντιμπέιτ κορυφής, που έλαβε χώρα χθες ενόψει των Ευρωεκλογών 22-25 Μαΐου. Ο υποψήφιος της Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ξεπέρασε γρήγορα το άγχος του και κατάφερε να σταθεί εξαιρετικά, δαμάζοντας τις κορώνες στις οποίες είναι συνηθισμένος για εγχώρια κατανάλωση, περνώντας εν πολλοίς το ευρωπαϊκό μήνυμα της παράταξης που εκπροσωπούσε, διατηρώντας πάντως έξυπνα το κέντρο βάρους των λόγων του στο ελληνικό μέτωπο, που σίγουρα τον απασχολεί περισσότερο.

Κατά την πρόσφατη σύνοδο της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (την περασμένη εβδομάδα), υιοθετήθηκε ένα σημαντικότατο ψήφισμα. Οι Ευρωβουλευτές υπογράμμισαν ότι, σύμφωνα με το περιεχόμενο της Συνθήκης της Λισσαβώνας που τίθεται σε ισχύ με τις επικείμενες ευρωεκλογές, οι ηγέτες των κρατών-μελών και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τη βούληση των ευρωπαίων πολιτών όπως θα αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές του Μαϊου 2014 κατά την επιλογή των προτεινόμενων Επιτρόπων της Ε.Ε. Το Ευρωκοινοβούλιο απαιτεί λοιπόν όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός Επιτρόπων να προέρχονται από τα (νεο)εκλεγμένα μέλη του.

Το δράμα των ανασφάλιστων-“ασφαλισμένων” του Ο.Α.Ε.Ε. είναι, δυστυχώς, μάλλον δευτερεύον για το ευρύ κοινό. Οι ειδήσεις που αφορούν την “κακιά μοίρα” των Ελεύθερων Επαγγελματιών, των Εμπόρων και των λοιπών κατηγοριών φορολογουμένων που υποχρεωτικά ασφαλίζονται στο δεύτερο μεγαλύτερο Ταμείο της χώρας πνίγονται μέσα στο χαμό των ειδήσεων περί κατακρήμνισης του ασφαλιστικού συστήματος, περί εισφοροδιαφυγής, περί αδυναμίας των κρατικών μηχανισμών να ελέγξουν, να εντοπίσουν, να διαχωρίσουν αυτούς που υποφέρουν από τα (πανταχού παρόντα) λαμόγια.