Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
Από τη μία πλευρά, σκέφτομαι πόσο απογοητευμένοι θα πρέπει να νιώθουν τέτοιοι τίμιοι άνθρωποι για τη διάψευση των προσδοκιών τους από την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Από το πόσο λίγο μοιάζει η πατρίδα για την οποία πάλεψαν και την οποία ονειρεύτηκαν, με τη σημερινή παρηκμασμένη χώρα. Από την κατάντια των παλιών συναγωνιστών τους.
Από την άλλη πλευρά, όμως, τον ζηλεύω. Διότι όταν εκείνος βρισκόταν στην ηλικία μου, στα δημιουργικά του χρόνια, ήξερε πολύ καλά για ποια πράγματα όφειλε να αγωνιστεί. Γνώριζε πολύ καλά τον εχθρό, τους αντιπάλους και τους συνοδοιπόρους του. Είχε σαφείς στόχους, τους οποίους μπορούσε να υλοποιήσει με καλά μελετημένα σχέδια.
Σήμερα, το βασικό πρόβλημα για όποιον θέλει να συνδράμει στα κοινά είναι η σύγχυση. Σε αντίθεση με τους Συνταγματάρχες, όσοι έριξαν τη χώρα στα βράχια τον 21ο αιώνα, διέθεταν δημοκρατική νομιμοποίηση. Το έκαναν με την ανοχή, ή και την ενεργό στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας. Βρίσκονται ακόμη εδώ, διοικούν τη χώρα, παριστάνουν τους σωτήρες της και έχουν χτίσει για τους εαυτούς τους ένα σύστημα που τους διασφαλίζει επ' αόριστον ασυλία, πολιτική και ποινική.
Αν και οι συγκεκριμένοι πολιτικοί έχουν ονοματεπώνυμο, δεν είναι ο μοναδικός αντίπαλος του Δημοκρατικού πολίτη. Ο εχθρός σήμερα αλλάζει συνεχώς μορφές. Εκδήλωσε την επίθεσή του μέσω του λάιφ στάιλ του εύκολου πλουτισμού, του απολιτίκ βολέματος, ή των βολικών διεκδικήσεων, της κατάληψης των δημοκρατικών θεσμών από συντεχνιακά συμφέροντα, του νεποτισμού, των καριερίστικων νευρώσεων, του βλαχομπαρόκ σταρ σίστεμ, της μικροαστικής νοοτροπίας, του υπερκαταναλωτισμού. Σε αντίθεση με τον εχθρό που πολέμησε ο άνθρωπος που σας ανέφερα στην αρχή, ο δικός μου αντίπαλος δεν φοράει στολή. Βρίσκεται παντού, ορισμένες φορές και μέσα μου, αλλάζει συνεχώς όψεις και γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να τον πολεμήσει ο οποιοσδήποτε, όσο τίμιος ή ικανός και να είναι. Το πεδίο της μάχης είναι η εξουθενωτική καθημερινότητα, ανάπαυση δεν επιτρέπεται ποτέ, και συχνά δεν ξέρει κανείς από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει.
Θα ήταν ίσως ύβρις να πω ότι ο αγώνας του ανθρώπου για τον οποίο σας μίλησα ήταν πιο εύκολος. Σίγουρα όμως ήταν λιγότερο περίπλοκος. Και τουλάχιστον οι δημοκρατικές δυνάμεις μπορούσαν να είναι σίγουρες ότι κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα νικήσουν.
[email protected]