Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
Η εντύπωσή μου είναι ότι κάτι άλλαξε με τον Βενιζέλο τον περασμένο Σεπτέμβριο, από τη στιγμή που έδιωξε την Τρόικα. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε στη συνέχεια να ικετέψει τους εταίρους μας να επιστρέψουν, αλλά και το «ξύλο» που έφαγε ουκ ολίγες φορές στο Γιούρογκρουπ, μου φαίνεται ότι του έσπασαν τον τσαμπουκά και την έπαρση. Επίσης, η θητεία του στο Υπουργείο Οικονομικών τον έφερε σε επαφή με «την έρημο του πραγματικού» και τον απομάκρυνε από τις λαϊκιστικές θέσεις του παρελθόντος. Αν η εντύπωσή μου αυτή είναι σωστή, αν δηλαδή πράγματι «ο Βαγγέλης άλλαξε», τότε ίσως έχει κάποια ελπίδα να αλλάξει τις τύχες του ΠΑΣΟΚ.
Όμως αυτό δεν φτάνει. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να αγκαλιάσει, να αναδείξει αυτή την αλλαγή. Να πει ξεκάθαρα στους πολίτες ότι «Ναι κυρίες και κύριοι, εμείς είμαστε η μοναδική πολιτική δύναμη που στήριξε το Μνημόνιο από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι επειδή μας έβαλαν οι κακοί ξένοι [όπως έλεγε ο Παπανδρέου], αλλά επειδή πιστεύουμε ότι αυτό ήταν το σωστό για την πατρίδα, εκεί που είχαμε φέρει τα πράγματα εμείς και η ΝΔ, με το σιγοντάρισμα της Αριστεράς. Και είναι τιμή μου και καμάρι μου που ολοκλήρωσα το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση γιατί έτσι σώθηκε η Ελλάδα και δεν θα απολογηθώ γι' αυτό».
Για ορισμένους, μία τέτοια στάση θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει μία κρίσιμη μάζα πολιτών οι οποίοι δεν μιλάνε, δεν φωνάζουν, δεν διαδηλώνουν, δεν είναι τελείως ηλίθιοι και κυρίως, δεν φαίνονται. Όταν λοιπόν όλη η Ελλάδα έκραζε τον Σημίτη και τον αποκαλούσε λογιστάκο, αυτή η κρίσιμη μάζα του έδινε την πρωθυπουργία και μάλιστα δύο φορές. Λίγοι μπορεί να «αγάπησαν» τον Σημίτη όπως αγάπησαν τον Ανδρέα, αλλά στην κάλπη οι πολίτες τον προτιμούσαν από επιλογές που θα έθεταν σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Τον εγκατέλειψαν μόνο αφότου ο Σημίτης εγκατέλειψε και ο ίδιος την μεταρρυθμιστική του προσπάθεια, κάπου εκεί, το 2001.
Με τον εκσυγχρονισμό λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ επανίδρυσε τον εαυτό του και ξεκίνησε μία νέα περίοδο κυριαρχίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μια ανάλογη επανίδρυση θα πρέπει να αποτολμήσει και τώρα ο Βενιζέλος. Να χτίσει πάνω σε έννοιες όπως η ανταγωνιστικότητα, οι μεταρρυθμίσεις, η παραγωγικότητα. Να κάνει έτσι το ΠΑΣΟΚ το κόμμα της ελληνικής αστικής τάξης και των προοδευτικών της επαρχίας.
Άλλωστε, όπως είχα επισημάνει και το 2010, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, οι πολίτες προς τα εκεί έσπρωχναν το ΠΑΣΟΚ. Αν θυμάστε τότε, η ΝΔ είχε επικρατήσει σε όλες τις ορεινές και υπερσυντηρητικές περιοχές της χώρας και το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις αστικές και νησιωτικές. Αντί τότε το ΠΑΣΟΚ να χτίσει πάνω στα στρώματα που έβγαλαν τον Μπουτάρη και τον Καμίνη (μετά από δύο δεκαετίες κυριαρχίας της ΝΔ στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας), υπαναχώρησε σε λαϊκιστικές θέσεις. Σταμάτησε να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες είχε δεσμευθεί στους εταίρους μας, απέτυχε σε όλες τις αξιολογήσεις του Μνημονίου και γενικά σήκωσε λαϊκιστικό μπαϊράκι. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε.
Δεν ξέρω αν τα προοδευτικά φιλο-ευρωπαϊκά στρώματα είναι αρκετά για να διατηρήσουν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία από μόνα τους. Το σίγουρο είναι ότι αν τα πείσει ο Βενιζέλος να τον ψηφίσουν μαζικά, τότε το ΠΑΣΟΚ δεν θα υποστεί την καθίζηση που προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις. Αν όμως αρχίσει από αύριο την κλάψα του προκατόχου στην προεδρία «Αχ τι να κάναμε, μας πίεζε η κακιά Μέρκελ», τότε ο Βενιζέλος δεν θα πάρει ούτε τους φιλοευρωπαϊστές, ούτε τους ούτως ή άλλως απογοητευμένους ψηφοφόρους του 2009. Το ΠΑΣΟΚ θα ψηφιστεί μόνο από τον σκληρό πυρήνα του και ο Βενιζέλος θα μείνει μετά τις εκλογές με μία βάση υποστηρικτών η οποία θα αποτελείται μόνο από Ταλιμπάν των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου. Αυτοί οι Ταλιμπάν θα τον ανατρέψουν μάλιστα, ρίχνοντας την ευθύνη της αποτυχίας στον ίδιο (και το Μνημόνιο).
Οι πιθανότητες επιτυχίας του Βενιζέλου θα εξαρτηθούν από την απάντηση που θα δώσει ο ίδιος στο ερώτημα: «Αλλαξε τελικά ο Βαγγέλης από τον Σεπτέμβριο;».