Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων οδηγούν σε σκέψεις. Σκέψεις  σχετικά με την οικονομία και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια, σκέψεις για το νέο ξεκίνημα που είναι πλέον αναγκασμένη να κάνει η χώρα, σκέψεις για τη νοοτροπία, τις αλλαγές που θα υποστεί, αλλά και τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, σκέψεις που έχουν να κάνουν με την ιστορία νεοελληνικού κράτους. Με αυτή την έννοια, έχω την αίσθηση ότι αφού κάναμε ένα κύκλο 180 ετών, χωρίς να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τις οθωμανικές καταβολές και να πλησιάσουμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα ορθολογισμού και δομών, ξαναγυρίσαμε στην αντιβασιλεία των Βαυαρών του 1833 (Αρμασμπεργκ, Μάουρερ, Χέϊντεκ, Άμπελ). Η νέα πραγματικότητα λέει ότι η χώρα είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη, βρίσκεται υπό την επιτροπεία των εταίρων της και κυρίως των Γερμανών και αυτή τη φορά δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί (με δική της ευθύνη), χωρίς να εξορθολογιστεί και να εκσυγχρονίσει τις δομές της σε σημαντικό βαθμό.