Το ύψος της κρατικής ενίσχυσης προς τα καταρρέοντα ή υπό κατάρρευση τραπεζικά ιδρύματα είτε στην ΕΕ είτε στις ΗΠΑ πρέπει να έπεισε όλους όσους ανέλυαν και σχεδίαζαν την επιχειρηματική η άλλου είδους κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα βάση της τραπεζοκεντρικής ερμηνείας, ότι αυτή η λογική οδηγείται βαθμιαία στην αποστρατεία.
Αυτά τα δύο απλά συμπεράσματα της σύγχρονης συγκυρίας οδηγούν σε μία κατ'αρχήν πρόβλεψη για την μορφή του μελλοντικού κόσμου: ότι η ελάχιστη απαραίτητη αναπροσαρμογή και βελτίωση που ήταν απαραίτητη για να σωθεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα από την κατάρρευση και η παγκόσμια οικονομία από το κραχ ήταν η κρατική παρέμβαση και εποπτεία για την ασφαλή και εύρυθμη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Εάν αυτή η παρέμβαση έχει βραχυχρόνιο χρονικό ορίζοντα ή όχι θα εξαρτηθεί από το τελικό ποσό που θα υποχρεωθούν να διαθέσουν τα κράτη για την οριστική σωτηρία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ήδη οι πρώτες προβλέψεις μετά την εξαγγελία των μέτρων σωτηρίας από την ΕΕ και τις ΗΠΑ στις οποίες συμπεριλαμβάνεται εκτός από την διάθεση των απαραίτητων πόρων για την συνέχιση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και η θεσμοθέτηση 3ετών έως 5ετών εγγυήσεων μας εξαναγκάζουν να αποδεχθούμε ότι ο χρονικός ορίζοντας που θα διαρκέσει η κρατική παρέμβαση πρέπει να θεωρείται και να αναμένεται τουλάχιστον μεσοπρόθεσμης διάρκειας. Εάν όμως απαιτηθούν και νέα επί πλέον ποσά,τότε θα αυξηθεί και ο χρόνος που το κράτος θα μπλέκεται στα πόδια των τραπεζιτών.
Υιοθετώντας όμως αυτό το συμπέρασμα είναι σαν να ακυρώνουμε την ιστορική ανάλυση. Το μοιραίο λάθος το οποίο έκαναν τα Golden Boys και οι τραπεζίτες ήταν όταν σχεδίαζαν επενδυτικά πλάνα ερήμην της μεσαίας τάξης (η οποία ήταν και είναι η μόνη που πλήρωνει φόρους). Αποτέλεσμα να συνθλίψουν την τελευταία 10-ετία ποσοτικά και ποιοτικά την μεσαία τάξη και έτσι πριόνισαν και το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν και το οποίο ήταν ο όγκος και η τεράστια αγοραστική τους δύναμη.
Η ιστορική ανάλυση αποδεικνύει ότι το Κράτος δεν είναι ουδέτερος μηχανισμός αλλά τίθεται πάντα κάτω από την διοικητική εποπτεία και οργανωτικό έλεγχο της κυρίαρχης πολιτικά τάξης. Όσο λοιπόν η κρατική παρέμβαση δεν αλλάζει συλλογιστική και επιμένει να κρατάει ουδέτερο ρόλο, στο «ρόλο» που αναγκαστικά επέλεξε για να σώσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα τόσο το πρόβλημα θα διαιωνίζεται.
Στα δευτερεύοντα λοιπόν ερωτήματα που τίθενται. Πότε θα ανακάμψει η παγκόσμια οικονομία; Πότε θα ανακάμψουν οι χρηματαγορές; Η απάντηση είναι μονοσήμαντη.
Όταν τα Κράτη και ιδιαίτερα τα ισχυρά (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) επενδύσουν στην κοινωνική συνοχή και ευμάρεια. Όταν δηλαδή θα αποφασίσουν να υπερασπίσουν και να ξανά φτιάξουν την μεσαία τάξη. Ουσιαστικά δηλαδή όταν η μεσαία τάξη αποκτήσει τη διοικητική εποπτεία και τον οργανωτικό έλεγχο στην κρατική λειτουργία. Όταν θα αρχίσει βαθμιαία πάλι να καταναλώνει και να τροφοδοτεί την παγκόσμια ανάπτυξη.
Πιθανόν αυτό να συμβεί πολύ γρήγορα στις ΗΠΑ όπου ο γερουσιαστής Ομπάμα που αναμένεται να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ υιοθετεί και προτίθεται να εφαρμόσει ένα ευρύ και ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανόρθωσης της μεσαίας τάξης. Η εφαρμογή του προγράμματος πιθανότατα θα σηματοδοτήσει την ανάκαμψη αρχικά της Wall Street και στην συνέχεια της παγκόσμιας οικονομίας.
Εάν λοιπόν επιθυμούμε να προσεγγίσουμε το χρονικό πέρας του κύκλου της ύφεσης πρέπει να παρακολουθήσουμε τη συνέπεια και την πρόοδο της εφαρμογής του προγράμματος ανόρθωσης της μεσαίας τάξης. Η θεσμοθέτηση αποτελεσματικών γενναίων και ριζοσπαστικών μέτρων ενίσχυσης της μεσαίας τάξης στατιστικά θα επηρεάσουν την πραγματική οικονομία μετά από 12 μήνες και τις κεφαλαιαγορές σε έξι μήνες.
Εάν ο Ομπάμα πιάσει δουλειά την 1 Ιανουαρίου 2009, πιθανότατα οι κεφαλαιαγορές να ανακάμψουν το β' εξάμηνο του 2009 και η αμερικανική οικονομία, αιμοδότης της παγκόσμιας, θα δείξει σημάδια ανάκαμψης προς το τέλος του 2009.
Χρήστος Ιωάννου
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr